«A noite do 3 de abril, ao coñecer os resultados, souben que ía ser alcalde»

Juan Manuel Fuentes Galán
juanma fontes VIGO / LA VOZ

VIGO CIDADE

M.Moralejo

Manoel Soto ve «humanamente comprensible» a desilusión de Víctor Mouro ao perder a alcaldía, e cualifica aos falecidos Arca e Leri de «amigos para sempre»

21 ene 2019 . Actualizado ás 09:41 h.

O 3 de abril de 1979 España aprobou unha materia fundamental coa celebración das primeiras eleccións democráticas. No caso de Vigo, segundo titulaba La Voz dous días despois, supuxo pasar «da certeza ao asombro», xa que case dous de cada tres vigueses quedaron en casa elixindo non votar. A cidade outorgou representación a seis partidos, catro de esquerda, un de dereita e o sexto, UCD, de centro, que foi o que máis actas de concelleiro obtivo. O resultado daquela sopa de siglas foi que, uns días despois, o socialista Manoel Soto convertíase no primeiro rexedor da entón nova etapa democrática.

«Os datos electorais foron, ao principio, un shock para min. Aínda que sempre participas para gañar, a idea xeral era que Víctor Mouro [o candidato ucedista] ía ser o alcalde. Tiña unha traxectoria moi coñecida e todo xogaba ao seu favor», confesa Soto a La Voz nunha charla o día 3 de abril. O hoxe retirado político chegou sen decatarse que a data non ten nada de casual: é, tamén, 3 de abril, como o día en que os vigueses o converteron en alcalde, nas eleccións municipais de hai 38 anos.

Aínda sen caer na conta, ten frescos os seus recordos daquela noite. «Ao coñecer os resultados souben que ía ser alcalde, que se imporía a maioría de esquerda. E tamén que dirixir o Concello ía ser unha operación difícil. Con todos os respectos, nin cor co que supón agora». Refírese á situación de quebra en que se atopaba Vigo, «co 80 % do orzamento, uns 1.500 millóns de pesetas [9 millóns de euros ao cambio actual], para nóminas e o resto para devolver os créditos do banco oficial, o ICO».

Esa investidura faríase realidade o 19 de abril, día inesquecible para Soto. A crónica de La Voz sinalou que «estaba emocionado e tiña bágoas nos ollos». Nunha entrevista, tras asumir o cargo, explicaba a este xornal o seu desexo de que non se lle aplicase tratamento especial algún. «Cando fun a recibir os cadáveres dos nenos mortos en Santa Cristina de la Polvorosa cadróuseme un garda. Púxenme colorado. Aquel home é o compañeiro garda, e a min gustaríame que todos os días me saudasen dicíndome só ‘compañeiro Soto'».

Despois viñeron catro anos de xestión complicada para a transformación da cidade marcados pola ausencia de diñeiro. «Non tiñamos para nada, nin para pagar ao panadeiro e o leiteiro, comentabamos entón». E a alusión a estas subministracións non é casual. «Entón o Concello tiña un hospital ao seu cargo, e a ambos lles debiamos diñeiro. E a cousa estaba tan mal que Agustín Arca e outros concelleiros puxemos diñeiro do noso pecunio para comprar aceite para os camións de lixo, que doutro modo non podería saír. En canto decatouse Leri, o meu gran amigo para sempre, que en paz descanse, o mesmo que Arca, dixo que de ningún xeito, que o puña el».

Con estas vimbias fóronse tecendo relacións persoais no seo da corporación, ata o punto que os seus integrantes vivos (18 de 27) celebran de cando en vez unha comida. «Ao principio non foi doado», explica un Soto que aínda hoxe é o alcalde vigués cun mandato máis dilatado (12 anos; Abel Caballero leva dez). «E humanamente compréndoo, xa que nin Víctor Mouro nin o seu partido dixeriron a derrota. Quixemos darlles delegacións, para que todos os concelleiros se implicasen, pero UCD non aceptou e Coalición Democrática (antecedente do PP actual), si».

Pasado un tempo, a corporación democrática logrou capear o temporal «e en dous anos puxemos en marcha un plan de investimentos, ao poder acceder ao crédito, de 2.000 millóns de pesetas, que entón era diñeiro, e cun eixo claro: que chegase a todas as parroquias. Iso foi unha novidade absoluta, o rural estaba deixado da man de deus, con camiños de terra, sen luz case todos e 70.000 persoas sen saneamento e moitos sen auga corrente».

Soto lembra con claridade que na súa toma de posesión estiveron presentes familiares de Martínez Garrido, o alcalde socialista do 36 que foi fusilado. La Voz recollíao na súa edición de Vigo: «Achábanse entre o público a neta e o neto....». «Tratábase de evitar a paréntese franquista», explica Soto.