«Moitos non lembrarán que nel Corte Inglés se fumaba e pechaba ao mediodía»

Begoña Rodríguez Sotelino
begoña r. sotelino VIGO / LA VOZ

VIGO CIDADE

XOAN CARLOS GIL

O xefe de Persoal do centro vigués, Alfonso Rial, empregado desde a apertura, lembra a revolución que supuxo para a cidade a súa posta en marcha

10 may 2017 . Actualizado ás 00:37 h.

Era venres aquel 12 de setembro de 1975. Un venres distinto, porque os vigueses estaban expectantes ante a inauguración na súa cidade do primeiro macrocentro comercial de Galicia. Ese día inaugurábase oficialmente El Corte Inglés con gran boato representando á firma o presidente do consello de administración, Ramón Areces, e representando ao Goberno o subsecretario de Comercio Interior, Leopoldo Zumalacárregui, «ademais do director xeral, Isidoro Álvarez ou o director da sucursal viguesa, don José Ramón Tabargo», contaba a crónica de La Voz de Galicia. Estreabamos un nova época, un xeito distinto e lúdica de entender o consumo. «Desde onte todo Vigo comezou a desfilar polo que sen pecar de esaxerados, cualificouse como o mellor centro comercial de Europa», proseguía a crónica.

Viviuno moi de preto Alfonso Rial Costas. O xefe de Persoal de Vigo desde o 2011 forma parte do persoal dos primeiros días daquel edificio sen fiestras que espertaba a curiosidade de todo o mundo. El xa estaba no mesmo departamento, pero o seu labor nos inicios era levar a xestión do taller de confección e costura, que cos anos foi subrogado e desapareceu. En 1985 fíxose cargo do departamento de administración de Persoal e en 1999 abarca o ámbito rexional ao ter tamén centros en Santiago e A Coruña.

Daqueles tempos, Rial, que é natural de Nigrán, lembra que a xente non tiña unha idea clara do que El Corte Inglés supuña para a cidade. O recrutamento comezou dous anos antes da apertura. «Soaba xa como unha empresa estable e consolidada, por iso un compañeiro da firma na que eu estaba antes, xa contratado no de Madrid, animoume a que me presentase».

Para engraxar a maquinaria púxose en marcha un equipo chegado das catro provincias galegas, «moitos de Ourense e de Lugo, tamén da Coruña, pero menos». E con reforzos doutros grandes almacéns xa en funcionamento en España. «Nós fomos o centro número once», subliña. No sector, ser traballador del Corte Inglés era formar parte dun privilexiado grupo laboral. Rial asegura que aínda o é: «O nivel de empregados con contrato indefinido segue sendo moi elevado, superior ao 90 %», afirma engadindo que agora o persoal, que segue roldando o milleiro de persoas, está vivindo un cambio xeracional inevitable. «Os que tiñamos 20 anos cando empezou, agora andamos preto ou pasamos dos 60», advirte.

Ao veterano directivo parécelle que o que máis fixo cambiar a este sólido emblema do comercio é a tecnoloxía, porque a atención personalizada segue sendo a súa gran baza. «Non existía a informática e, polo menos na nosa sección, de ser un labor manual pasou a estar todo controlado pola computación». Nos seus inicios era como un parque temático cheo de atraccións, como o seu aparcadoiro aéreo. «En Vigo non había ningún, nin aéreo nin subterráneo. A xente perdíase nel. Pedíannos que lles acompañásemos ata o coche».

Entre os fitos máis importantes que trouxo foi o pagamento co cartón do propio establecemento. «Non había precedentes, foi algo totalmente innovador», evoca. Un adolescente de hoxe xa non lembrará as máquinas polas que os empregados as pasaban tras pórlles amais a factura con papel de calco con copia para o cliente. E iso que tampouco fai tanto que o que Rial chama as Farrington (pola marca) foron substituídas por lectores ópticos.

O Corte é un mundo de costumes únicos. Alguén non viu algunha vez a un traballador meter diñeiro nun tubo que sobe e baixa por todas as plantas? «O tubo pneumático, si, pois cae dentro da caixa forte», revela. Hai elementos que forman parte da memoria colectiva, como probar as escaleiras mecánicas por primeira vez na túa vida. Outras se van esquecendo. «Moitos non lembrarán cando no Corte se fumaba e pechaba ao mediodía». Os cambios da sociedade fixeron desaparecer algúns departamentos, como o videoclub ou que outros estean ao bordo da extinción, como o de discos, que foi un mítico espazo, agora arrinconado, onde os que peitean canas ían escoitar vinilos tirando do cable dun auricular parecido a un teléfono. A sección infantil perdeu moitos metros cadrados mentres deportes creceu de forma salvaxe.

Tamén minguou a clientela lusa. «Sobre todo desde que abrimos en Gaia», recoñece. Xa non se repite a escena do atasco «desde Gran Vía ata o seminario» nas xornadas festivas de Portugal. E aínda que admitían escudos, non se desterrou é o cambio de moeda estranxeira.

Adecuarse aos tempos é outra das claves do seu éxito. Ao fío do furor pola restauración puxeron en valor a terraza do último piso, desaproveitada durante anos, e diversificaron a oferta gastronómica, «con operadores externos que achegan variedade e outro tipo de público». A introdución de firmas externas ha ir in crescendo. «En 1975 só estaba perfumería», lembra. «E que devolvemos o diñeiro se o cliente non queda satisfeito segue en vigor desde o minuto uno», conclúe respecto ao mantra.