«A Feira Mundial da Pesca deulle vida á ría de Vigo durante anos»

Soledad Antón García
soidade antón VIGO / LA VOZ

VIGO CIDADE

Alfonso Paz Andrade desvela como se logrou traer á cidade a gran cita internacional

07 jun 2021 . Actualizado ás 16:57 h.

Douscentos casetas, 365 empresas e máis de 160.000 visitantes de 90 países. É parte da carta de presentación do desembarco da World Fishing Exhibition (WFE) en Vigo en 1973, un certame nado once anos antes en Gran Bretaña e que «nunca ata entón saíra das illas», tal e como destacaba La Voz o 13 de setembro daquel ano na crónica da xornada de inauguración. Aquela edición da Feira Mundial da Pesca -logo virían cinco máis en 1985, 1991, 1997, 2003 e 2009- supuxo un antes e un despois no sector.

O mundo fixouse en Vigo. España atravesaba un momento político delicado nas súas relacións internacionais, pero iniciara unha tímida apertura cara ao exterior e a feira supuxo un salto cualitativo nese sentido. Tiveron pavillón propio Estados Unidos, as dúas Alemanias, Noruega , Polonia, Dinamarca, Xapón, Venezuela, Angola, Sudáfrica, Mauritania... Pero o máis rechamante foi a presenza dalgúns políticos estranxeiros innombrables en plena ditadura franquista. Foi o caso do panameño Omar Torrijos ou do máximo responsable de pesqueiras da Unión Soviética, Alexander Akinovich. Era a primeira vez que un ministro soviético visitaba España desde 1939.

Se alguén coñece ben a intrahistoria daquela primeira WFE é Alfonso Paz Andrade. Non só a soñou, senón que a fixo posible. Foi el quen convenceu o seu antecesor na presidencia do comité executivo da feira, Mr. Dew, de que aquela olimpíada da industria pesqueira tiña que saír de Londres e buscar un escenario máis vinculado ao mar. «Expliqueille que Vigo respiraba pesca por todos os seus poros e que era unha opción inmellorable», lembra.

Tanto empeño puxo Paz Andrade na defensa desa opción -«díxenlle que o tiñamos todo: barcos, estaleiros, compañas pesqueiras da talla de Pescanova, frigoríficos, conserveiras...»- que un bo día de 1969 ambos se plantaron na cidade. Dew quería comprobar en directo se todo o que lle contou o seu entón empregado era certo. Unha vez constatado que si, que o era, empezou o máis complicado: contaxiar aos empresarios e as institucións vigueses o entusiasmo pola iniciativa.

Empezaron por chamar á porta da Cámara de Comercio, entón presidida por Fernando Conde. «Escoitounos con moito interese, pero cando acabamos a exposición soltou o xerro de auga fría. Dixo que o proxecto lle parecía moi interesante, pero que Vigo carecía de infraestruturas para facelo viable, que nin tiña prazas hostaleiras para albergar a tanta xente nin dispuña de recinto feiral... Quedamos chafados», relata Paz Andrade.

O plan era regresar a Londres ao día seguinte coa negativa de Conde por todo equipaxe. Pero Valentín Paz Andrade pronunciaba ese día unha conferencia na extinta Caixa de Aforros Municipal e Alfonso expuxo atrasar a viaxe para asistir á charla do seu pai. Non se imaxinaba que aquel atraso improvisado ía proporcionar a solución.

Un dos asistentes á conferencia era José Nogueira Dalmás que, ademais de ser o director xeral de Frigoríficos de Vigo, era vicepresidente da Cámara de Comercio. «Saúdolle e pregúntame que fago en Vigo. Explícollo e dígolle que volvemos a Londres desinflados porque a feira lle daría a Vigo a dimensión internacional que non tiña. ‘‘Pero como non me dixeches nada? Ata cando temos de prazo?'', preguntoume. ‘‘Dous anos ­-díxenlle-. Hai que anunciala en 1971''. ‘‘Dáme uns días para convencer Conde'', replicoume. E convenceulle», explica Paz Andrade. En certa forma foi un acto heroico porque non sabía moi ben o que era aquilo nin a dimensión que tiña.

Deuse conta cando asistiu á edición que se celebrou en Dublín en 1971. «Pero como imos montar isto en Vigo?», di Paz Andrade que preguntou asustado. A resposta foi a base de moito traballo e non menos imaxinación.

Unha fileira de carpas montadas en Bouzas -«que houbo que asegurar ata contra ciclóns»-, fixeron as veces de edificio feiral, a última planta do Liceo Marítimo transformouse en oficina central e un barco de pasaxeiros atracado na estación marítima solucionou o serio problema habitacional que entón tiña a cidade. «En principio, ese barco ía ser o Queen Mary, pero cando xa estaba todo programado a compaña de seguros triplicounos a póliza e tivemos que cambiar o buque. Alí durmiron ministros», lembra Paz Andrade. Estaban ocupadas todas as prazas hostaleiras en 50 quilómetros á redonda.

O maior pedido: 24 buques

Pero a riada de millóns que deixou en Vigo aquela primeira WFE non se limitou só aos 7 días de certame. Con Alejandro Barreras á cabeza, o sector naval asinou o maior pedido xamais realizado ata entón: 24 buques arrastreiros que construíron Barreras e Ascón. «Aquilo deulle vida á ría durante anos», asegura. Países como Nova Zelandia, Australia ou Xapón, ademais, encargaron equipos para distintos barcos.

«Un dos acontecementos de maior transcendencia para Galicia e España», como deixaría escrito La Voz, tivo lugar en Vigo aquel setembro de 1973.