O Celta confirmouse nas últimas tempadas como un aspirante fixo a prazas europeas
01 mares 2017 . Actualizado ás 23:26 h.Vigo / La Voz. Din na Meseta que nunca se sabe se os galegos soben ou baixan. Ao gratuíto estereotipo puido engadir durante moitos anos a existencia dun Celta ascensor, acostumado utilizar a mesma escaleira para alternar Primeira e Segunda división, ata que logrou instalarse na elite -é un dos once clubs con máis de 50 tempadas en Primeira- e cun balcón mirando ás competicións continentais.
O último medio século resúmese con 18 tempadas na categoría de prata, unha visita a Segunda B e 31 en Primeira. Pero á marxe estatística tamén se sucederon os avatares. Os máis graves, a crise dos avais que a punto estivo de descender ao equipo administrativamente a Segunda B e que sacou a cidade á rúa, e a entrada en concurso de acredores por mor da inxente débeda que herdou Mouriño, o presidente que acaba de cumprir unha década á fronte do club.
A historia dos últimos 50 anos do Celta comeza en clave ascensor. Despois de dez tempadas nas tebras o equipo volvía en 1969 a Primeira. Coincidindo coa inauguración da iluminación en Balaídos, motivo polo que mesmo se organizou un amigable co Anderlecht belga.
Dous anos despois chegou o primeiro gran fito. O Celta foi o primeiro equipo galego en clasificarse para unha competición europea. En 1971, cun cadro de persoal infestado de canteiráns que contra prognóstico acabaron a Liga en sexta posición, medíronse sen éxito ao Aberdeen.
Aquel persoal mantivo aos vigueses durante seis anos consecutivos entre os mellores, pero a continuación o equipo entrou no ciclo que lle valeu o sobrenome de ascensor. Entre 1975 e 1980 subiu e baixou cada ano, e co cambio de década o club tocou fondo coa súa única visita á Segunda B. Aí chegou Pavic, un visionario técnico iugoslavo. Da súa man o Celta volveu a Primeira pola vía rápida, en dúas tempadas. Aquela resurrección deu paso a outra década de subidas e baixadas, con cinco anos en cada categoría.
O asalto á elite comezou en 1992, o punto de arranque a doce anos consecutivos en Primeira, case sempre entre os mellores da Liga . Foi a época da opulencia, con visitas continuadas a Europa e mesmo unha incursión na Liga de Campións, con vitoria en San Siro incluída para meterse na fase de cruces. En total, o conxunto de Balaídos estivo presente en dez competicións continentais ao longo da súa historia. Todos nos últimos 50 anos.
O gran debe daquela xeración e daqueles tempos brillantes foi non achegar un título ás vitrinas do club. Estivo preto nas dúas finais en cor de Copa do Rey que disputou en 1994 e en 2001. Pero fracasou. Primeiro no Calderón desde o punto de penalti e logo en Sevilla por un exceso de confianza. En ambos os casos o Zaragoza foi o seu verdugo.
Fai dez anos viviuse a última caída aos infernos. En xuño do 2007 o Celta despediuse de Primeira durante un quinquenio, un longo período no inferno que provocou a rexeneración do club e construíu os cimentos do equipo actual. De novo apareceu a pantasma da Segunda B, cunha salvación agónica no 2009, pero tamén no horizonte celeste volveu Europa despois de sete tempadas en constante crecemento deportivo e económico, pasando o club de deber 80 millóns de euros a estar totalmente saneado.
Nomes propios
A fisionomía do vestiario de Balaídos ha ir cambiando. Xogadores de casa e fichaxes de primeiro nivel en función de cada época. Na retina de todo o celtismo, mesmo daqueles máis novos, emerxe a figura de Alexander Mostovoi por amais de todo, pero os Karpin, Penev, Gustavo López, Mazinho, Makelele, Revivo e compaña non poden pasar desapercibidos para ninguén. Ao seu lado creceron un bo número de canteiráns. Desde os Manolo ou Xeonllo dos setenta, a xogadores como Míchel Salgado, Xurxo Otero ou, máis recentemente, Borja Oubiña. Ata chegar á xeración actual, abandeirada polo retornado Iago Aspas e un Hugo Mallo que pode bater a marca de partidos de Manolo, que parecía tan inalcanzable como as plusmarcas do atletismo de tempos da barra libre da dopaxe.
Dun modo paralelo, o Celta parou de dar tumbos en canto a estilo de xogo. Durante moito tempo, como equipo pequeno, asociouse o celeste á loita, a brega e o xogo de contragolpe, pero os vigueses creceron desde un estilo de fútbol propio vixente desde hai máis dunha década. Unha aposta que pasa polo fútbol combinativo, o protagonismo no terreo de xogo e o desafiar a calquera rival en calquera escenario. A idea que lle levou a instalarse na elite futbolística.