«Cando nos mudamos, en Coia había catro casas e a estrada era de terra»

Jorge Lamas Dono
Jorge Lamas VIGO / LA VOZ

VIGO CIDADE

M. Moralejo

José Millos instalouse coa súa familia nos primeiros grupos de vivendas do barrio

21 ene 2019 . Actualizado ás 09:41 h.

O 15 de maio de 1969, La Voz de Galicia daba conta aos seus lectores da derriba das cocheiras dos tranvías, nas Travesas. Aquel acto simbolizaba o cambio no medio de transporte público, a partir de entón asumido pola empresa Vitrasa, e ao mesmo tempo era o sinal definitivo de que o proxecto de urbanización do polígono de Coia ía tomar velocidade de cruceiro. «Acontecemento singular, de suma transcendencia e significación, foi a visita realizada ao Polígono de Coya e aos edificios que alí vén construíndo a Caixa de Aforros Municipal de Vigo, polo ministro da Vivenda, don José María Martínez e Sánchez Arjona», explicaba o xornal. Naquela visita, Sánchez Arjona afirmou que o polígono de Coia quedou curto coas súas 76 hectáreas iniciais e anunciou que se iniciou o expediente para amplialo ata as 196 hectáreas. Ademais, o ministerio asumía a construción de 2.500 vivendas máis. A derriba das cocheiras abriría a avenida de Samil [hoxe, avenida de Castelao] tan só seis meses despois, articulando definitivamente o novo barrio.

«Aquí había catro casas, case todo eran campos, e a estrada era de terra». Así é como o lembra José Millos, vigués nado no barrio de Teis que leva vivindo case cincuenta anos no polígono de Coia, que significou unha nova forma de entender o urbanismo na cidade. Este xubilado de Barreras e a súa muller, Tuca, criaron aos seus tres fillos na rúa Moaña, un dos primeiros grupos de vivendas da zona.

«Só había unha tenda no Rocío, que atendía a toda a zona, e moita xente víase obrigada a ir comprar a Bouzas», di Tuca. Lembra o cambio experimentado na zona cando, anos despois, abriu o hipermercado Alcampo. José Millos sabía que melloraría a súa calidade de vida en Coia porque ía estar máis preto do estaleiro. «Había moito traballo entón. Entraba ás sete da mañá e volvía comer a casa; despois, regresaba ás tres da tarde e todos os días facía moitas horas extras porque era o que levantaba o soldo. Ás veces ía tamén os sábados e domingos porque o pagamento das horas era dobre», lembra Millos, que cubría andando a distancia entre a súa casa e Barreras.

A entrada de diñeiro era vital entón porque aquela nova vivenda levaba aparellados uns gastos importantes para o matrimonio. «Tivemos que pagar 1.184 pesetas cando viñemos para esta casa, e entón era moito diñeiro. E todo saíu da velada [horas extras] porque o soldo era unha porcallada. Ademais, tiñamos dous fillos cando viñemos para aquí», apunta. Millos lembra que naquela época se construíron moitas casas a través das promocións do Ministerio da Vivenda, os sindicatos e, sobre todo, a Caixa de Aforros Municipal de Vigo. A desaparecida entidade financeira viguesa sorteaba todos os anos varias vivendas entre os seus clientes.

A súa esposa lembra tamén as dificultades que viviron no barrio durante unha tempada. «Houbo unha época que aquí había unha enorme cantidade de droga. Si, por aí abaixo era un perigo. Aquí morreu moita mocidade, metíanse nos baixos nosos e ata facían fogueiras», afirma Tuca. «Si, foi unha época moi mala, porque había moita droga», asente o seu marido en referencia á época da transición.

José Millos non foi o único vigués que abandonou o seu barrio natal para ocupar as novas vivendas que se construían en Coia. «De Teis, tanto do Toural como do barrio de Wichita, viñeron moitos para aquí, e de Cabral tamén hai bastante xente na zona», sinala.

Cando Tuca e o seu marido botan a vista atrás, coinciden en afirmar que o cambio a Coia foi positivo nas súas vidas. «Eu á vida non lle pido máis do que me deu, que foi bastante», di Millos mentres a súa muller engade que criaron aos seus tres fillos sen maiores problemas que o resto da xente. Iso si, todo ao seu redor cambiou notablemente. As beirarrúas brotaron, as estradas asfaltáronse. Os servizos naceron e as comunicacións fortalecéronse co resto da cidade.