O capitán da compaña da Garda Civil de Tui, Gerardo Calvo, recibe a medalla de bronce da cidade
23 mares 2019 . Actualizado ás 05:00 h.«Non é unha medalla máis. É especial e éncheme de orgullo porque ma concede a cidadanía». Gerardo Calvo Moreno (Santander, 1962), xefe da Compaña da Garda Civil de Tui, recibe esta mañá a medalla de bronce da cidade. Foi un «destino forzoso» ao ascender a capitán. Oito anos despois de pisar Tui por primeira vez na súa vida, aos seus tres estrelas de seis puntas e catorce medallas ao Mérito Militar, da Garda Civil e da Policía Nacional, suma a nena bonita, a primeira ao mérito civil fai a quince.
-Como a recibe?
-Éncheme de orgullo e hónrame, pero non é só para min senón para a miña compaña. Detrás desta medalla está o traballo e o esforzo dos meus compañeiros, dos meus xefes da Comandancia e en definitiva da Garda Civil. É tanto deles como miña e así quero que o sintan.
-Foi oito anos intensos. Este último o máis duro.
-A explosión de Paramos foi, sin duda, a maior traxedia que tiven que enfrontar como capitán. Tivo, tanto sobre min como sobre os meus compañeiros, un gran impacto emocional pola dimensión material e humana, tamén aprendemos moito dos veciños. Se a explosión fose de noite estariamos a falar de moitas máis vítimas mortais.
-Como lembra o 23 de maio?
-Estaba a comer, vin pola fiestra ao sentir o estrondo e pensei nun posible accidente na gasolineira. Saín sen uniformar alertando xa a todas as patrullas da provincia. Ao chegar non sabiamos nin que pasara nin a que nos enfrontabamos. Atopei unha paisaxe desoladora, como un escenario de guerra, microexplosiones, pedras que se proxectaban e ata o monte ardendo. Foi un operativo sen precedentes, mobilizáronse e coordinaron centos de efectivos de varios corpos de seguridade. A prioridade foi facer cordóns de seguridade porque non sabiamos que pasara.
-Como está a investigación?
-O procedemento está xa xudicializado. Nós seguimos investigando o último incendio que se rexistrou nun almacén de Baldráns no que xa non había material algún e que foi intencionado. Ninguén se imaxinaba que en Paramos puidese haber ningún depósito pirotécnico. Levo desde o 2011 no cuartel de Tui, xamais veu ninguén a notificar ou denunciar algunha posible irregularidade sobre o tema, nin nesa casa, nin en Paramos.
-Sete postos, con 170 gardas e unha poboación dunhas 100.00 persoas no ámbito da súa compaña, que é toda a fronteira do Miño
-Somos privilexiados en canto a infraccións penais, con números á baixa. O número de vítimas de violencia de xénero descendeu pero segue sendo a prioridade. Na Guarda hai tamén un repunte no menudeo de drogas que implican delitos de roubo e furtos que, agora mesmo, preocupan tanto aos veciños como á Garda Civil
-Toca despedirse de Tui?
-A miña carreira profesional demándame que, deica pouco, ascenda e teña que cambiar de destino. No entanto, cando me chegue o descanso do guerreiro, a miña intención é instalarme en Tui e seguir gozando das marabillas desta terra e a súa xente así que nunca me irei de todo.
-Conquistoulle un destino forzoso...
-Pensei que Tui ía ser un destino como outros pero enseguida me dei conta de que tiña algo especial, é unha cidade cativadora e a hospitalidade que recibín facilitoume moito o meu traballo aquí, Un nunca renuncia ás súas orixes, son cántabro polos catro costados, pero tamén é moi humano e de xustiza recoñecer que Tui a min conquistoume e por iso quero retirarme aquí. Alguén me dixo ao chegar un devandito que agora comprobo que é certo: en Tui éntrase chorando e sáese chorando.
-Algo pendente como capitán?
-queda todo por facer. Seguir traballando coa mesma dedicación para que os índices de delincuencia sigan baixando. Son garda civil por vocación, neto e fillo do corpo. Non é unha profesión senón unha filosofía de vida que forxa o teu carácter.