Pilar Alonso: «Son unha híbrida de galega e andaluza»

María Jesús Fuente Decimavilla
maría j. fonte VIGO / LA VOZ

TOMIÑO

Gustavo Rivas

A obra da artista viguesa empezou sendo pictórica e estendeuna ás tres dimensiones

27 ene 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Despois de licenciarse en Belas Artes en Sevilla, Pilar Alonso andou un tempo de nómade. Botaba en falta un sitio de referencia e cómodo no que traballar. Intuía que ía pasar máis horas nese espazo que na súa propia casa e con esa idea xurdiu a Casiña Vermella, o estudo desta artista multidisciplinar viguesa.

«Atopei unha casa en Tomiño e pinteina de vermello por un conto que lembraba dunha casa vermella que pintaban todos os artistas da zona. A casa pídelle ao neno que a cambie de cor e pona azul. Entón todos os artistas que ían pintala vanse. Estrañada, a casa pregúntalles: ‘Por que non vides?' ‘Porque ao ser vermella era distinta, agora xa non terá o seu encanto', respóndenlle».

A súa Casiña Vermella segue sendo desa cor. Terá que darlle unha man de pintura o próximo verán. «É un reflexo de min mesma, sae na miña obra persoal. Vivo no escenario que conto na miña obra. Non se que é antes, se o ovo ou a galiña», reflexiona. No seu traballo hai unha vinculación co arquitectónico. Unha parte chámase Teño unha parede, os proxectos específicos. Outras veces son proxectos como Súbeo á Nube, a obra que fixo para unha aula de estudo nun antigo cine de Tomiño.

A súa estancia en Sevilla durante a carreira foi unha experiencia interesante que lle permitiu ver outros xeitos de pensar e de solucionar. «Son unha híbrida, o meu espírito é galego e a miña formación, andaluza. Non renuncio a ningunha das dúas, é unha boa mestura», explica.

Para ela, tanto o debuxo como a pintura teñen algo de instintivo, humano e táctil. «É como a escritura, unha ponte directa entre a túa cabeza e o que queres contar. As técnicas son como os idiomas, nuns exprésasche mellor que en outros».

A súa obra empeza sendo pictórica, pero ao falar de espazos necesitaba proxectala na tres dimensiones. O seu traballo é transversal e ata Internet pode ser unha gran fonte de inspiración. «Parto da pintura, pero bebo do cine, arquitectura, deseño gráfico, de como se yuxtaponen imaxes para narrar... Transpórtoas ás miñas disciplinas», comenta.

É coma se esa sensibilidade híbrida reflectir na súa obra, unha forma de facer máis en rede que lineal na que se van engadindo cousas para facer un todo distinto, segundo explica.

«Son un cu inquedo, gústame investigar en cousas que non son exacto o que fago, canto máis che vas do teu círculo de confort atopas solucións ao que tes pensado», sinala.

Á pregunta de cal das súas obras está máis satisfeita, responde que sempre está coa última antes de acabala. Despois, di, pensa que o faría doutro modo, que non quere dicir que estea mal feito. Ao final é como unha investigación. «Talvez a nivel emocional identifícome moito coa Diva, un dos meus personaxes principais. Empeceina no 2009, en Berlín, aínda que despois fixen máis personaxes coa actriz que a encarna, Iria Pinheiro. Foi unha experiencia moi interesante compartir o proceso creativo con outra persoa, cando en xeral son individuais, sobre todo en pintura. Compartilo cunha actriz achegoume moito».

Gustaríalle facer proxectos de intervención en espazos grandes como teatros ou outro tipo de estancias arquitectónicas interesantes, como fixo na aula de estudo con Súbeo á nube, símbolo da nube virtual á que van parar os coñecementos recolleitos antes en soporte de papel.

Pilar cre que o labor dun artista non é só mostrarse, como sucede nun museo, senón sacar a arte á rúa e implicar ao público: «É un signo dos tempos, non só somos receptores, senón que podemos emitir. Hai xente que non se sente atraída polos museos contemporáneos e hai que abrir vías de comunicación».

Sobre a influencia da pandemia na súa obra, indica que todos os procesos creativos necesitan unha fase de incubación. O ideal, apunta, sería intercalarla con períodos máis activos socialmente. Neste caso cre que é algo máis longo: «Todo o que sexa saír da rutina acaba dando resultados». Entres os seus proxectos está Teño unha parede, con algunha obra participativa que xogará un papel importante.