Nao: «Queremos ser os protagonistas desta historia ata o final»

FUGAS

El grupo Nao actuará el viernes 22 en Sarria
O grupo Nave actuará o venres 22 en Sarria

Ollo aos preguiceiros, porque non haberá outra ocasión de ver en directo a unha das bandas galegas máis grandes dos últimos tempos

07 dic 2019 . Actualizado ás 15:01 h.

A iso das oito e media, o recinto de Amio, en Compostela, erguerá mañá a bandeira de Nao por última vez. Non haberá outra. Estes catro tipos decidiron hai un ano darlle cicuta ao invento que dende o 2005 levantou a paleta deste castigado país a base de tralla e compromiso insubornable. Tres horas, 36 temas e colaboracións a punta pa para morrer de pé. Fala Jasper, voz e guitarra.

­-Levades a conta do número de concertos desta tremenda xira?

-Somos o grupo galego que máis festivais fixo este ano. Dezaseis. Por facer unha comparanza, Baiuca fixo catorce, e Sés, once. Pois mira, ata o Multiusos levamos 44 concertos. A verdade é que a nivel musical melloramos moitísimo, tanto cada un de nós como o grupo. A banda está empastada coma nunca, tocamos mellor ca nunca e o show sae automático, rodado. Os temas soan coma nos discos, e iso antes non pasaba. Cancións como Nova Poesía Galega. Gravarámola con catro guitarras e efectos, dificilísima de reproducir en directo. Agora soa mallada.

-Home, pois razón de máis para non deixalo! Non dá mágoa facelo agora?

-Moitísima, no senso de que conseguimos moito máis do que agardabamos.

-Entón, por que facelo?

-Cando decidimos deixalo viamos que non había outra saída e que, a nivel persoal, Nao estaba pasando unha factura moi dura de pagar. Pensabamos que tocaramos teito. Ilusos de nós! Ese teito de cristal que tiñamos amais deixámolo moi abaixo este ano, atravesamos sete lúas. Un salto cualitativo foi cambiar de produtora, con All The Fat. Rodéaste de xente moi profesional que te fai medrar moito máis. Estivémonos movendo cun equipo de doce persoas, cotizando e cobrando, non hai banda galega que nos últimos anos movese un equipo así. Iso nunca o pensaramos, e agora vémolo. Decátaste de que podes vivir da música, tocando moito, pero tamén de que Nao ía ocupando cada vez máis espazo nas nosas vidas. E hai factores aos que non lle podes quitar tanto. A familia, os fillos... Sabes que isto ten que ter fin algún día. E podes deixar que as circunstancias ou o destino o fagan por ti, ou podemos ser nós os protagonistas da nosa historia. Que Nao non remate porque alguén canse, discuta e os piques acaben con nós. Ou que a creatividade vaia baixando ata facer un disco de merda. A decisión estivo clara. Queremos deixalo sendo moi amigos e o máis arriba posible.

-Nestes catorce anos pasaría de todo. E de seguro que algún punto de inflexión habería. Cando colleu Nao velocidade?

-Comezamos moi fortes, con Xabi Castro cantando, aínda que decidimos que non seguise logo de gravar As palabras espidas. Quedamos en stand by, cunha débeda de nove mil euros e sen concertos. Con Fran de la Rocha seguimos, gravamos e remontamos cunha xira de salas. Aqueles fans que gañamos con Coas túas mans xa nunca nos deixaron. Pero Fran marchou de súpeto e en dez días estaba cantando eu. Foi entón cando nos propuxemos facer o mellor disco que puidésemos. Se funcionaba, ben; se non, para a casa tranquilos. Fixemos Cancións de amor e liberdade, o noso mellor disco. Funcionou, e no Castañazo daquel ano vimos a mil persoas coa camisola de Nao mirando para nós. Aí decatámonos de que todo cambiara. Logo chegou Cartas no caderno, que nos puxo en boca de todo o mundo.

-A música, de todas formas, non para...

-Torroncho é músico profesional. Amós quere rematar os seus estudos de percusión, e vivirá disto, porque é moi bo batería. Gustavo nunca deixará a música. Eu tamén teño pensado facer outras cousas. Levo nisto dende os 16 anos, con Xenreira, e non penso quedar na casa, aínda que de momento non hai nada montado.

-Destacarías algún tema sobre os demais?

-Probablemente Cartas no caderno. Cando ves que a voz da xente se escoita por riba nosas voces pónseche a pel de pita. Heroes da resistencia... E Ceder á decepción: con ela queremos transmitir que todos nos facedes falta, que o sistema contribúe a espremerte, a meterte presión ata que consideras que es unha merda. Con el tratamos de axudar a xente que poida ter ideas suicidas. Todos somos importantes, todos facedes falta para cambiar o estado das cousas.

- Sempre queda algo non tinteiro. Que lle quedou a Nave por facer?

-A min teríame gustado unha xira en acústico, arranxando os temas noutro rexistro, pero faría falta outro ano máis de xira. E, oes, algo que nunca comprendín, por que en catorce anos nunca nos chamaron do Festival da Poesía de Salvaterra.

-E un disco en directo?

-Imos quitar un DVD co concerto completo e os tres documentais. Probablemente en marzo, e esa si que será a festa definitiva. Así que iso, meu amigo, vai ter solución mañá en Amio.

  • Santiago Recinto de Amio

       Mañá, 20.30 horas 28 euros