A parella rescatada nun flotador se zambulle na industria do espectáculo

A odisea dunha parella que o 1 de xullo quedou durmida á deriva nun patito inchable no medio da ría de Pontevedra levou aos seus protagonistas ata as noticias de ámbito nacional. Rafael Álvarez Martínez, dono do mediático anfibio de plástico, asegura que foi un feito absolutamente real e que, mesmo viviron algún momento de medo pensando en que o seu gran flotador puidese picarse. Pero a historia non acabou ese día. Rafael Álvarez Martínez, o mariscador máis precoz de Redondela, que con doce anos se escapaba do colexio para cazar bicho e poder axudar á economía familiar coa súa venda, é tamén un experto en performances . Ao igual Paula Moares, a súa parella dentro e fóra do patito inchable, traballan coa empresa Barafunda, especializada en deseño, creación e produción de servizos de animación.

Nela coñecéronse e antes de que vivisen en directo aquela experiencia real, participaban nunha performance titulada Bañistas perdidos que, aínda que se desenvolve en terra firme, garda unha evidente similitude. «Por suposto que o que pasou co patito na ría foi verídico. Estabamos tan durmidos que, cando espertamos no medio da ría, estabamos rodeados de policía», defende. A experiencia halles valido, iso si, para meterse aínda máis no seu papel para a posta en escena do seu espectáculo con Barafunda. «Desde entón incorporamos ao elenco un patito igual que o da ría pero en pequeno, porque a historia se compartiu tantas veces que xa nos recoñecían», indica.

«Son o do patito, si. Son eu», confirma de cando en vez tamén a algún dos participantes nas rutas de Amarturmar, a empresa de turismo mariñeiro de Redondela, coa que tamén colabora cando llos cruza este verán no porto de Cesantes. E ademais é o artífice de varios dos traxes que a entidade utilizou no Entroido de Verán, e dos que outras compañas utilizan nas súas performances.

Herdou da súa nai, que era modista tamén en Redondela, a man para o deseño, a agulla e o dedal, así que compaxina o seu traballo como mariscador a pé, co de deseñador de creativos traxes de tantas formas, cores tecidas e tamañas como sexa preciso. De feito, co mesmo arte co que, a diario extrae unha media de 800 poliquetos da praia de Cesantes, que vende a Decathlon, manéxase sobre unhas plataformas de vertixe ou zancos dun metro de altura vestido de arlequín. «No inverno estiven por Arabia Saudita, con Producións Merlín e agora acabamos de fundar nosa propia compaña, que é Creative Animación», indica o recentemente estreado como empresario.

O da creatividade vénlle de serie. «Con doce anos xa facía pellas para ir pescar e ao bicho. A miña nai enfadábase tanto que chegou a ir ás tendas ás que eu lles levaba o bicho para ameazalos dicíndolles que eu era menor e, cando fun ao choco, chegou a mandarme á policía aínda que eu sempre conseguía escapar en bicicleta», lembra Rafael. Tiña o seu propio método para intentar aplacar á súa nai. «En canto empecei a gañar diñeiro paraba de camiño a casa en Cadea Cen e compráballe unha figurita para que non se enfadase, tiña a casa chea», revela o rebelde estudante. Pero foi nunha desas escapadas á praia onde aprendeu a súa profesión. «Eu botáballes sal e collía as lombrigas cun gancho para que non escorregasen pero así sangraban e moitas xa non servían. Foi un portugués o que me ensinou a usar a luva de la, cando eu tiña doce anos», lembra.

Orfo con 16 anos pero coa lección ben aprendida, aproveitou a man que lle tendeu entón o patrón maior. «Se pagas todas as multas que tes ata agora, facémosche mariscador, díxome Clemente Bastos despois de anos perseguíndome por saír sen sequera ter idade para facelo», lembra. E ata agora e, diario, se enfunda a luva de la para mariscar, agulla, fío e dedal para coser e lapis e tesoira para cortar os deseños que pinta a súa imaxinación. O único que non lle gusta é o peixe, confesa.

---

---

---