A necrolóxica dun veciño falecido no Viso, en Redondela, emociona aos seus veciños e amigos
03 novs 2017 . Actualizado ás 13:20 h.«Hoxe que me reúno coa miña compañeira de vida non quero facelo sen despedirme antes de todos aqueles que nos acompañastes durante a nosa vida». Así empeza a necrolóxica de Rafael Domínguez Collazo, un veciño da parroquia redondelana do Viso que foi incinerado o 31 de outubro, día de Todos os Santos, no tanatorio Vigo Memorial.
A necrolóxica figura na porta da Tenda de Concha , un bar tenda que funciona mañá, tarde e noite. É o epicentro da vida da parroquia máis elevada de Redondela . Ao colmado acudía Rafael puntualmente todos os domingos para comprar o xornal e a lotería. Non tivo demasiada sorte porque un cancro llo levou prematuramente aos 65 anos, dous anos despois de que outra terrible enfermidade acabase tamén demasiado pronto coa vida da súa esposa, María del Carmen, á que tanto adoraba e que falecera aos 58 anos de idade. Os seus amigos creen que o falecemento de Mari deixoulle un baleiro que agravou unha doenza maligna que parecía ter superado. Atrás quedaban anos de singradura pola vida. Nacera na Guía, en Vigo, o 25 de agosto de 1952 e morreu o pasado día 30 no Viso, onde residía nunha casa ao pé da estrada que leva cara á zona máis escarpada da parroquia. A súa última etapa coa enfermidade foi moi rápida. Hai mes e medio a súa saúde comezou a complicarse de xeito fatal, a pesar de que se coidaba e tiña uns hábitos de vida moi saudables.
Antes de falecer encomendou aos seus fillos que escribisen a súa despedida, na que non quixo esquecer a ningún dos familiares e amigos que foron máis decisivos na súa vida. Tiña dous fillos, Xurxo e Rafa, pero trataba a outro familiar, Álvaro, coma se fose fillo biolóxico, o mesmo que ás súas noras. Na súa despedida aparecen citadas persoalmente 22 persoas, pero lembra a moitos máis aos que expresa o seu agradecemento: «Moitas grazas a todos e todas por quererme tal como son e por acompañarme nos bos e malos momentos», sinala.
No texto rememora tamén aos que cruzaron con el os sete mares. Desde mozo estivo namorado do mar, pero cos pés moi na terra. Enrolouse na Marina para realizar o servizo militar e logo navegou a bordo de portentosos buques mercantes percorrendo «todo o mundo», como tantos mariñeiros galegos. De todos eles se acorda e engade a modo de corolario: «Xa nos veremos, pero non teñades présa, eu xa estou con Mari».
«Boa persoa»
Na parroquia chóranlle como «moia boa persoa». Domingo Vidal, o enterrador xubilado do Viso, conta: «Invitábame sempre a unha cunca de viño», aínda que Rafael non bebía. Claudio Cabaleiro e Florencio Lago aseguran que Rafael era dese tipo de persoas «que sempre queres ter como veciño». «Tiña un trato que sempre animaba á xente, cun sorriso moi alegre», lembran os seus achegados. O seu sociabilidad púñase de manifesto en que a gustaba ir de cámping cos seus amigos e en que formara parte dun grupo teatral. Agora acaba de pechar o pano e o público apláudelle en pé mentres inicia a divina comedia.