O Concello de Oia crea a Concellaría da Felicidade para dar aos seus veciños momentos de satisfaccións emocionais
10 jul 2019 . Actualizado ás 22:08 h.«A felicidade permanente non existe. Acádase nalgúns momentos, con vivencias concretas e hai que aproveitalas. E iso é o que queremos facer coa Concellaría da Felicidade: tratar de ofrecer aos veciños máis experiencias que lles permitan ser felices», razoa Cristina Correa, alcaldesa de Oia (PP) e pioneira en España en crear un departamento municipal ideado exclusivamente para dar satisfaccións emocionais á poboación. Pensou en chamala só Concellaría de Felicidade, sen máis apelidos, pero á rexedora deulle vertixe que se considerase unha iniciativa demasiado transgresora. Por iso engadiulle as coletillas de Veciñanza, Cultura e Servizos Sociais, para revestir de normalidade o seu proxecto, pero a declaración de intencións segue sendo a mesma: ofrecer momentos de felicidade aos seus conveciños.
E como se conseguen? Correa, xunto á concelleira de Felicidade, Carmen Estévez, queren contar coas ideas que os veciños lles fagan chegar a unha caixa de correos de suxestións e coas propostas dun grupo de sabios creado ao efecto. E de ambas as fontes xa empezaron a xurdir ideas. Un muller encamada pediulles que se visite a xente enferma que non pode saír da casa, e xa postos, que lles lean un libro por etapas. «Xa ves, unha cousa tan sinxela pero que pode significar tanto para unha persoa que estará agardando esa cita con ilusión», recrea xa a alcaldesa.
Propiciar visitas entre maiores das parroquias dos 83 quilómetros cadrados de Oia que hai tempo que non coinciden; xerar actividades para as distintas idades ou apoio aos adolescentes con problemas nos estudos para que cambien de actitude ante as materias que se lle atragantan xa forman parte do programa da nova concellaría.
«Claro que se vive ben, non como antes que todo era miseria»
Ao pé do Concello e mentres a alcaldesa fala, decenas de peregrinos transitan coa boca aberta vendo o espectáculo do Atlántico bañando un dos tramos máis impresionantes do Camiño portugués pola costa. «Non lle digan a ninguén que este é o lugar máis feliz do mundo», espeta Naro, un vigués que se foi vivir a Oia para ser máis feliz e que teme que despois de atopar esa paz interior se vaia a perder coa chegada masiva de turistas. Sinala as portas das casas coas chaves postas. «Aínda podemos ser confiados, a ver por canto tempo», di mentres saúda a Matilde Álvarez, unha muller de 92 anos que pasa a mañá entre paseos desde a súa casa á praza Sentinela. «Agora si, eu creo que son feliz», di a muller advertindo que as dores van por dentro. «Claro que se vive ben, non como antes que todo era miseria. Os presos (do campo de concentración do Mosteiro de Oia onde chegaron a coincidir 4.000) dábannos diñeiro para que lles comprásemos comida, pero non había nin que comprar», vénlle á mente para ratificarse: «Agora son feliz».
«Voamos desde o norte de Francia ao Porto para desprazarnos aquí a coñecer Oia»
O Concello de Oia conta cun orzamento anual de 1,5 millóns de euros, nove traballadores no seu persoal e 83 quilómetros cadrados que xestionar polos que se reparten, salpican mellor devandito, 3.018 veciños nos 74 lugares do municipio. «A falta de fondos paliarémolo con moita xente disposta a participar nas actividades da Concellaría da Felicidade», mantén a alcaldesa, no cargo desde unha moción de censura no 2015 e con maioría absoluta neste novo mandato. «Non hai límite económico para a concellaría, dentro do que temos», avanza a rexedora en pleno proceso de confección de orzamentos nun dos concellos con menos presión fiscal da comunidade.
Tres veces máis peregrinos
«Parécenos ben o da concellaría, todo o que se fai en positivo é bo para o pobo», valoran desde Casa Puertas, un dos establecementos preparados para atender o crecente turismo que pasa por Oia, pola súa costa, polo mosteiro, polas pozas de Mougás ou a serra dá Groba. «Vimos desde o norte de Francia. Voamos ao Porto e de alí directamente viñemos durmir a Baiona para coñecer hoxe Oia e estas vistas. Mañá volvemos a Portugal», contan dúas parellas que pasan nas súas bicicletas contemplando a pantalla panorámica na que se converte o mar na localidade do sur de Pontevedra. «O número de peregrinos triplicouse nun ano», constata Ana, desde a oficina de Turismo. Ela, do pobo veciño, compara: «A xente de Oia é moi agradable, sobre todo a maior, sempre disposta a axudar». «Esa é a cara da felicidade», terza Naro nunha nova incursión ante a prensa abrazando a Matilde Álvarez, sorriso sempre na cara, aínda que coa dor por dentro.