Veciños de Cangas, O Porriño, Chapela ou Tomiño sáltanse a diario peches perimetrais que chocan coa lóxica: viven xunto a supermercados que se asintan sobre terreo de concellos limítrofes
24 feb 2021 . Actualizado ás 01:08 h.A imposición de peches perimetrais resulta artificial en non poucas ocasións. Moitos núcleos de poboación deixan situacións absurdas, como que un veciño poida percorrer bastantes quilómetros dentro do seu propio municipio para ir á compra e non lle estea permitido (salvo que as autoridades fagan a vista gorda) avanzar uns metros para adquirir alimentos. Ocorre en varias zonas da área metropolitana de Vigo cos supermercados.
O Porriño e Mos comparten unha zona comercial de referencia para ambos os municipios. As superficies do Lidl, o Gadis ou o Día están en terreos mosenses, pero sobre o arranque da rúa porriñesa de Ramiranes, polo que a maioría das casas que están máis próximas son de veciños deste municipio. Están pegadas e, de feito, os responsables do tanatorio da Louriña, que actúa de fronteira, tiveron no seu día que pedir licenza a ambos os municipios porque dous das súas salas están en Mos e a terceira, no Porriño. Así, enarborando a lóxica como salvoconducto, nin os veciños desta zona deixan de ir ao Lidl de en fronte, nin a policía adoita facer controis.
Parece coma se a liña divisoria debuxouse uns poucos metros máis cara a Mos, porque as concesións acaban onde o fai o Lidl e o Gadis, aínda que está xusto a continuación soa xa lonxe. «Como está no límite é coma se non saíse realmente do municipio e ninguén me dixo nunca nada», explica a porriñesa Mari Paz tras facer a súa compra neste Lidl que, curiosamente, aínda sendo de Mos, acata os festivos do Porriño. Cumprir esta delimitación obrigaría a decenas de porriñeses a ter que coller un coche, do que moitos non dispoñen, para facerse como mínimo 7 quilómetros para chegar a outras grandes superficies, inducindo ademais un novo fluxo de movementos máis indesexable aínda para o control da pandemia que o incumprimento dos peches perimetrais cando significan andar 30 metros.
Entre Cangas e Moaña dáse unha situación similar, ao pasar a curva que separa aos dous municipios. É tamén da cadea Lidl a superficie comercial que máis adictos a saltarse o peche atopa no Morrazo. Os argumentos son parecidos. Entre a tenda da parroquia moañesa de Tirán e a rotonda canguesa do Gordo, como se coñece pola escultura de Ramón Conde a esta ligazón da PO-551, hai pouco máis de medio quilómetro. Pero a alternativa para os veciños ao leste de Cangas é depender de supermercados pequenos urbanos. E non todos están polo labor se non lle saen as contas, nin pensan que o risco sanitario sexa maior que o dunha multa. No caso de Moaña, si hai que xogarlla, porque os controis da Garda Civil son habituais. «Moitas veces están na propia entrada do recinto, polo que, como o supermercado é todo acristalado, a xente dáse conta e espera a que se vaian para saír», explicaba onte unha cliente asidua.
Nas oficinas da Policía Local de Cangas, unha das chamadas recorrentes aínda hoxe en día, tras semanas de peche, é a mesma: «Xa se pode ir ao Lidl?». A resposta é non, aínda que as escapadas seguen á orde do día. Os controis policiais disuasorios frustraron moitas desas viaxes. «Paréceme absurdo que se estás a 300 metros do supermercado teñas que desprazarche tres quilómetros para comprar o mesmo», sostén María. Esta moañesa vive xusto no límite, sobre a curva na que se cambia de concello. Os veciños argumentan que aplican a lóxica e mesmo a responsabilidade individual á que tanto se apela para saír xuntos da crise. Ninguén quere dar o seu nome por temor á sanción, pero non consideran que estean a obrar mal porque «é a nosa zona de interacción de sempre e evitamos desprazamentos quilométricos e polo tanto, máis arriscados».
«Cada un ten que sobrevivir como pode e, con tantos negocios pechados, non podemos gastar de máis. Temos que conseguir aforrar algo na bolsa da compra aínda que iso supoña arriscarnos á multa», defende outra canguesa no aparcadoiro do supermercado. Tanto ela como outra muller da zona reclaman que se amplíe o perímetro para que se considere ao Morrazo unha améndoa. «Hai moitos produtos que só os teñen determinados supermercados, o desfasamento de prezos é significativo e non está a situación como para gastar de máis», apunta unha delas.
As escapadas clandestinas son un segredo a voces, aínda que os controis os frearon moito. Vivir separados obriga tamén aos veciños das parroquias máis próximas a Tui a ter que renunciar ao maior centro comercial da comarca, xa que en Areas están xuntos Gadis, Día, Mercadona e Lidl. O férreo control policial polo peche de fronteiras con Portugal é infranqueable para os portugueses, pero tampouco terían que acudir ao seu centro de compras de referencia semanal os tomiñeses e outros residentes en municipios próximos.
A continuidade urbana de Vigo cara a Chapela, que se mantén mesmo cos buses de Vitrasa a pesar dos peches perimetrais, fai que veciños desa parroquia de Redondela manteña tamén as súas rutinas de compra en supermercados viguesas. Polo menos, as semanais. La Voz puido comprobar como hai quen cruzan os tres quilómetros que van desde a avenida de Redondela en Chapela ata o Lidl da Guía ou ata o Carrefour da Travesía de Vigo para conseguir mellores ofertas, produtos específicos ou, sinxelamente, non perderse entre corredores de tendas pequenas. Neste caso é unha práctica máis residual. «En Chapela temos de todo, hai varios supermercados aquí mesmo, e máis en Redondela. Se queremos coller o coche non temos que saír do municipio porque en Cedeira hai un Mercadona», defende Paula Salgado.
Pero xa se sabe... «De Chapela, de Redondela, de Fornelos e onte un matrimonio de Bueu. Si que hai quen se saltan o peche para comprar, abrigo os venres e sábados e hai quen o fan dous ou tres veces por semana», confirma unha traballadora de Carrefour.