A rede trampa para centolas de Cangas e a proximidade do Nadal disparan a presión contra furtivos

800 metros de rede trampa formada por oito tramos, de 100 metros cada un, cosidos para crear unha varredora de apetito insaciable á hora de esquilmar cantas máis centolas, principalmente, e raias fose posible. Pero unha denuncia anónima tiro por terra este negocio clandestino baixo a auga, posiblemente propiedade dun ou varios profesionais do mar que, á vez que realizaban o seu traballo legal, aproveitaban para recoller o botín atrapado na malla. Pero este exemplar de rasco —nome técnico— recuperado oxoves , precisamente a ollos de quen o sacaron á luz, non é o único enterrado baixo a ría de Vigo, de Aldán ou nas costas que bañan a área do motor industrial e pesqueiro de Galicia. Unha crenza policial recoñecida e, quizais, baseada na mesma información anónima que permitiu dar, valéndose de coordenadas exactas, con leste rasco.

O feito de que a campaña da centola siga o seu curso, a proximidade das ceas de empresa de Nadal e a propia celebración do Nadal, provocan que a Policía Autonómica aumente a súa presión sobre os profesionais de capturar ás ocultas canto produto criado no mar sexa posible. «É un aviso para navegantes», explica o subinspector Fernando Molina, xefe do equipo de resposta policial (Erpol) da Policía Autonómica. O seu campo de traballo abarca toda a fachada atlántica e a súa experiencia vai da centola ao ourizo de mar ou a ameixa, xa sexa autóctona ou de procedencia lusa.

O grupo Erpol non revela as súas cartas, tan só recoñece que a presión irá en aumento da man do Servizo de Gardacostas (Consellería do Mar): «Seica alguén pode dicir que o a semana pasada é un feito illado, que non hai máis na ría de Aldán, fronte a Moaña ou na bocana da ría. Son zonas propicias para a cría da centola, que nesta época se vende moi ben. No furtivismo, como en calquera mercado ilícito, existe unha máxima que di que sempre que exista demanda, haberá alguén disposto a responder con oferta».

Desde que a veda deste crustáceo abriuse o 9 de novembro, a presión ha ir en aumento. Ata agora, no referido ao grupo Erpol, acháronse exemplares nos lugares habituais, destacando un lote localizado no fondo dun barco, ocultándose baixo a auga igual que a rede destapada o pasado xoves. «A picaresca está aí, forma parte deste mercado negro, e o noso traballo é desenmascarala», engade o subinspector Molina antes de engadir: «Aquí sumamos todos, desde o Servizo de Gardacostas que nos axuda e fai os seus propios traballos, por exemplo localizando nasas fóra de lugar. Tamén o Seprona da Garda Civil ou a nosa xente que percorre todo o litoral ou o equipo de mergulladores. Isto, tras a formación necesaria, achéganos un salto cuantitativo moi importante para seguir destapando toda esta secuela que, insisto, sen compradores, xa sexan particulares ou restaurantes, non existiría».

Unha trampa de 800 metros baixo a auga para centolas e raias

J. R.

11 anos a cara de can contra a outra mafia que reina no litoral galego

Os seus alixos de miden en quilos, mesmo en toneladas, pero non son polvorientos nin se importan desde países remotos situados alén do Atlántico; como si ocorre coa mafia máis lucrativa do mundo, o narcotráfico, que ten nas costas de Galicia unha das súas franquías de referencia nos cinco continentes. Estoutra mafia é netamente autóctona, menos adiñeirada e como máximo mestúrase con portugueses ou remite os seus alixos a outras autonomías do país desexosas de bivalvo ou crustáceos das Rías Baixas. Os seus protagonistas dan vida ao furtivismo, que ata a reforma do ano 2015 non se tipificó como delito no Código Penal. O equipo de resposta policial (Erpol) da Policía Autonómica, con base terra dentro, en Santiago, é o seu maior pesadelo.

Formada por xente nova e con ansias, en constante formación e liderados pola man esquerda do subinspector Fernando Molina. O seu paso pola área de Vigo remóntase ao 2010, aínda que a súa presenza poucas veces florecese a ollos da cidadanía. Pero a súa presenza na fronteira con Portugal , para todo o relacionado coa trasfega de ameixa lusa enviada a depuradoras da Rías Baixas para comercializarse como autóctona, é cousa de Molina e os seus. Agora, con información, ao mellor ferramenta de calquera investigador, apareceron na ría de Vigo para dar un golpe certeiro que durou catro horas. Regresaron a terra e desapareceron, agardáballes outro traballo por facer froito de máis información precisa. Traballan con Europol, a Fiscalía de Medio Ambiente, confrarías e manteñen, sabedores da súa importancia, fluídos pontes alén do Miño.

---

---

---