Mondariz-Balneario trataba de buscar solucións á desaparición do seu gran hotel
12 mares 2017 . Actualizado ás 04:00 h.O Consello de Ministros aprobaba en febreiro a creación da mancomunidade do Condado-Paradanta. Estaba integrada polos municipios de Ponteareas, As Neves, Mondariz, Salvaterra de Miño, As Neves e Mondariz-Balneario. O principal obxectivo daquela unión era reducir os custos en determinados servizos públicos. Un daqueles concellos, o de Mondariz-Balneario , seguía buscando alternativas que lle devolvesen o protagonismo que tivo no turismo. Un ano antes, a vila vira arder o gran hotel. La Voz de Galicia daba conta en maio de 1974 das intencións (logo levabas á práctica) do alcalde para crear unha praia fluvial e un refuxio de pescadores.
Mentres tanto, Arbo quería potenciar industrialmente a súa excelente produción vitivinícola. Na localidade, o subdirector xeral rexional do Sector Agrario reunía a distintos expertos para valorar as posibilidades económicas nese campo.
En moitas ocasións, os intereses económicos dunha localidade chocaban de fronte coa potenciación do turismo. Ocorreu aquel verán nas praias de Moaña . Os mariscadores levaban as súas protestas e preocupacións ata as páxinas deste xornal ante a impunidade coa que os bañistas foráneos saqueaban os bivalvos. «Cando se abra a veda non quedarán nin ameixas nin berberechos», dicía en La Voz o presidente da Agrupación de Mariscadores.
Na veciña Cangas, eran expedientados os profesores de instituto Carlos Casares e Francisco Rodríguez por apoiar a folga de non numerarios. Leonidas de Carlos, Carmen Arnoso, María Teresa Olero e Méndez Ferrín corrían igual sorte noutros institutos da vila e de Vigo.
As obras da autoestrada levaban o malestar a todos os municipios por onde pasaba. En Rande , os veciños constituíanse en asociación de afectados para fortalecer as súas demandas. Entón, os planos do trazado que lles preocupaba estaban expostos no bar de Veiga.
Outro asunto polémico naquela época era a concentración parcelaria. Fernando Pedrosa, gobernador civil da provincia, acudía en decembro ao Rosal para entregar algúns dos títulos de propiedade saídos daquel intento de eliminar o minifundio. No municipio miñoto reducíronse de 12.000 a 4.000 as propiedades rurais durante aquela campaña. Os veciños do rural rosaleiro reclamaban entón que a policía municipal tamén vixiase nas parroquias.
O pleno do 23 de outubro no Porriño iniciouse cunha tirada de bombas de palenque. Eran vendedores que mostraban a súa alegría ante a inminente aprobación das concesións dos postos de venda. Uns meses antes, o Tribunal Supremo confirmaba a sentenza por tres delitos de suborno contra o exconcelleiro porriñés José Barros González. A sentenza estaba relacionada cunha concesión para a explotación dunha canteira de granito.