En maio, unha xeada estraga as colleitas do Condado e deixa perdas por valor de 150 millóns de pesetas
06 feb 2017 . Actualizado ás 22:44 h.A ponte deseñada por Pelayo Mancebo e Ágreda era, para todos os efectos, a fronteira internacional entre Portugal e España en 1967. O cruzamento do río Miño en Tui podía converterse nun trámite sinxelo ou nunha enorme espera. En agosto, Manuela de Castro Riveiro dá Silva viviu a cara máis amable do lugar. O delegado de Información e Turismo agardábaa no lado español cun ramo de flores. O motivo era unha cuestión numérica: converteuse no turista medio millón en cruzar esta fronteira.
Tres meses antes, unha xeada levaba por diante as colleitas na comarca do Condado. «Serán case nulas nos próximos dous anos», titulou en portada La Voz. As primeiras estimacións cuantificaban as perdas nos 102 millóns de pesetas, pero aos poucos días xa ascendía o balance negativo aos 150 millóns. As irmandades de labradores e gandeiros de Ponteareas, Salvaterra, As Neves e Salceda iniciaban unha serie de contactos coas autoridades locais e provinciais para solicitar axudas ante aquel desastre que estragou as colleitas de viño, patacas, froiteiras e horta en xeral.
Ese mesmo ano, en setembro, a historia de Redondela gañaba un dos campos de mámoas máis grandes que existen en toda Galicia. Un grupo de expertos empezaban a localizar estes vestixios megalíticos no que entón se coñecía como monte Cabeiro. Con todo, en Chapela, o párroco Juan Blanco enviaba unha carta a La Voz de Galicia para denunciar as graves carencias en servizos que presentaba esta localidade. Dicía o sacerdote que seis mil persoas carecerían de servizos tan básicos como a iluminación. Daquela ausencia de luz librábanse poucos meses antes os veciños do barrio de Rozados, en Chandebrito. O investimento de 150.000 pesetas permitiu tender a subministración eléctrico a esta zona de Nigrán .
Pola súa banda, en Cangas estaban de parabén. O 19 de setembro eran botados catro pesqueiros para cooperativas locais. Tratábase da serie composta por Noso Lareira, Nosa Cantiga, Noso Agarimo e Nosa Terra.
Dez pesetas durante os días laborables ou vinte pesetas as fins de semana era o prezo que se puña en abril ás visitas ao interior do parador de Baiona , que se abriu un ano antes. A razón da entrada achacábase á necesidade de garantir a tranquilidade aos hóspedes.
Talvez por iso, ese mesmo mes púñase en cuestión na Guarda o prezo de catro pesetas que se cobraba a quen visitaban o monte Trega.
O de 1967 foi tamén un ano de creación de numerosos centros escolares en toda a provincia. A Dirección Xeral de Ensino Medio concedía o diñeiro para implantar o bacharelato feminino no Instituto Técnico San Pelayo de Tui. O propio alcalde de Redondela, Otero Rey , anunciaba a concesión de 45 millóns de pesetas para a construción de escolas no centro da vila, Cabeiro, Vilar, Reboreda e Cesantes.