O Ministerio de Obras Públicas cede ao Concello de Redondela as marismas de Santa Mariña
05 feb 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Durante unha semana, a mediados do mes de outubro de 1969, La Voz de Galicia publicou unha serie de análise sobre a situación da comarca do Condado. Ponteareas, As Neves, Mondariz, Mondariz-Balneario e Salvaterra de Miño foron escrutados de xeito sistemático. Indicábase entón que a superficie agrícola era de 9.365 hectáreas, distribuídas en 10.500 explotacións, sendo o millo o produto máis importante, mesmo por diante das vides. Tamén daba conta o xornal da necesidade de transformar unha gandería mal alimentada e de impulsar unha industria escasa. Había empresas de augas mineromedicinales e carbonatadas, de tratamento do granito, derivadas do cemento, áridos, serrerías, transformación da madeira e metais, entre outras menores. Como problema importante se resaltaba entón a fuga de poboación. O principal problema era a baixa industrialización, pero tamén os baixos soldos que ofrecía a agricultura na zona. Xa entón xurdía como unha vía de futuro a elaboración do viño, aínda que existían dificultades que había que vencer. A principal estaba na ausencia dunha denominación de orixe propia que dese recoñecemento aos caldos.
Non moi lonxe de alí, no Porriño, brindaban pola chegada da telefonía automática, que afastaba o uso das centrais con cables. Como era habitual nestes casos, foi o alcalde, Gonzalo Ordóñez, quen protagonizou a primeira conversación.
Pola súa banda, Chapela celebraba tamén as comunicacións co centro de Vigo. O alcalde Portanet intercedera polos habitantes da parroquia de Redondela para lograr que o Vitrasa chegase ata alí. Mentres tanto, na vila celebraban a cesión da propiedade da marisma de Santa Mariña ao Concello. Falábase xa dun importante proxecto que incluía a construción dun paseo marítimo, instalacións deportivas e escolares e vivendas. O 14 de maio fíxose efectiva a entrega por parte do gobernador provincial.
O grupo teatral Keyzán foi elixido para dramatizar as ceas medievais que comezaron a realizarse no parador de Baiona . O menú estaba composto por produtos da zona, como a tenreira de Moaña, o caldo galego e o viño do Condado.
Tamén de cara a recibir turistas, o Concello de Nigrán puxo en práctica a finais do xuño un plan para asegurar a recollida de lixo, a vixilancia das condicións hixiénicas da hostalería e garantir o abastecemento.
Chamábase San Rafael, custara vinte millóns de pesetas e contaba cunha tripulación de dezanove persoas. Era o primeiro barco percebeiro e botouse en Cangas . Aínda que tiña esa denominación, esta embarcación dedicábase tamén á captura doutros mariscos. A cooperativa A Polar, desa mesma poboación, recibía unha subvención de dous millóns de pesetas.