Aquí comes sen pagar

AS NEVES

MARTINA MISER

Acompañar a bebida cunhas boas tapas cada día gózase máis. Nin que dicir ten se amais o tapeo é gratis. Hai locais onde cunha consumición podes saír (case) comido

14 abr 2019 . Actualizado ás 16:45 h.

¡Reconozcámoslo! Somos xente de bo comer e mellor beber. Gústanos gozar do café da mañá nese bar que temos preto do traballo, relaxarnos cun viño ao mediodía e charlar cos amigos e unhas cervexas na man ao final da xornada. Ese ritual tan noso gozámolo aínda máis se vai acompañado dun bo tapeo, e nin que dicir se ademais é gratis. Hai locais repartidos ao longo e ancho da nosa comunidade onde cunha simple consumición podes saír (case) comido. Coñécelos?

A rúa Estrela podería considerarse un dos centros neurálxicos do tapeo coruñés. Alí sitúase A Taberna de Cunqueiro, un emblemático local no que con cada bebida que se pida chegan á mesa unha boa cantidade de petiscos -concretamente tres fríos e unha cazuela con algo quente -sen que isto se resinta na factura. Rubén Rey e María Cecilia Pérez decidiron pór en marcha fai dez anos o seu negocio, de cociña tradicional e produto autóctono no que o polbo é todo un estandarte, con esta filosofía. E a pesar dos anos, crise incluída, non deixaron de saciar con abundantes tapas as barrigas dos seus clientes. «Intentamos ser moi estritos con este sistema. Hai días de moito traballo que resulta complicado pór petisco a todo o mundo, pero é raro que fallemos. A xente está acostumada a iso, agárdao, e se non dásllo é normal que non lles pareza ben», recoñece o seu propietario.

MARCOS MÍGUEZ

A variedade de pratos que compoñen eses petiscos é tal que se se tira de matemáticas sairían miles de combinacións posibles, a cada cal máis apetitosa. Dentro dos tres fríos que ofrecen a diario inclúese embutido, tortilla, ovo cocido con pemento, aceite e sal, orella á galega, patacas bravas, pastel de bonito… e nas opcións quentes, desde as sopas de allo castelás ata as lentellas, potaxes e ese caldo tan saboroso e tan noso que fai as delicias de calquera en pleno inverno. Para eses días calorosos de verán, que habelos hailos, intentan ofrecer tapas máis propias da época, como a ensaladilla, aínda que admiten que o traballo «se complica un pouco pola gran cantidade que temos que preparar».

Cando un cliente non habitual ou algún turista séntase nas súas mesas para gozar dun simple refresco, a súa cara é un fiel reflexo do asombro e a confusión que lles produce o feito de atoparse con tanta vaixela chea de comida. «Chámalles moito a atención. Aos coruñeses non tanto porque están moi acostumados», explica.

O domingo é o único día da semana no que a gran cantidade de viandas redúcese só a unha: os callos. Pero mesmo se hai quen non poida ou non queira degustar este saboroso prato, danlle a posibilidade de acompañar a súa consumición duns anacos dun bo queixo.

O ENCANTO DA PERIFERIA

Indagar pola periferia ten as súas recompensas. Ben o sabe a numerosa parroquia que, cada vez máis, déixase caer polo popular e populoso barrio das Pistas, en Vilagarcía. Alí, desde fai tres anos, o epicentro lúdico gastronómico sitúase no Madia Leva, polivalente e sempre solvente local de longo percorrido xestionado polos irmáns Lucas e Borja González.

MARTINA MISER

Os inquedos e astutos responsables do Madia Leva tiveron a sabedoría de combinar a necesaria dose de abundancia que se lle supón a un templo do petisco coa sinxela pero moi efectiva creatividade culinaria que querían que transmitise a súa cociña. E fixérono cunha dobre dose de xenerosidade. Xenerosidade á hora de servir os petiscos de cortesía que acompañan cada consumición. E xenerosidade, igual de importante pero moito menos frecuente, á hora de devanarse os miolos semana tras semana coas súas propostas. E é que no Madia Leva elabóranse 28 petiscos cada semana. Todos diferentes e sen que ningún coincida cos da semana anterior. Bo, hai dúas excepcións: o incuestionable churrasco dos domingos ao mediodía e os callos dos sábados durante o inverno. O resto, a razón de catro petiscos quentes diferentes cada día. Dous ao mediodía, entre as 12 e as 16 horas, e outros dous pola noite, a partir das 19 horas.

Entre esas horas no Madia Leva calquera consumición acompáñase dun petisco. Dá igual que sexa unha auga, un curto de cervexa ou o viño máis caro da carta. E coa segunda, outro petisco diferente. O día que visitamos o local ao mediodía servían carne richada e brazo de xitano con guacamole, atún e piquillos. E pola noite dous petiscos máis lixeiros: espetada de mar e panini.

Entre os petiscos que máis agradece a clientela destaca a filloa de vexetais con xamón e maionesa, a tortilla rechea, as luras á prancha, as empanadillas caseiras, o ovo frito con chourizo e pan de millo ou o raxo á crema. Presentados ademais dunha forma orixinal. Nunha pequena tixola, unha minúscula paellera, sobre unha lousa ou nun minipalé.

A esta oferta de petiscos quentes hai que engadir os doces cos que se acompañan os cafés: un trocito de biscoito máis unha peza de bollería, todo iso horneado no propio local. E pola noite, cando se torna a hora do gintonic, asoman as gominolas.

POLBO Á FEIRA

Ourense conta cun abano tan grande de restaurantes e bares que rúas como Valle-Inclán rozan a vintena de locais. Precisamente, no número 33, está situado desde hai anos o Peregrinus, un dos mellores exemplos da cultura de petiscos coa que conta a cidade. Aínda que é certo que a maioría de bares acompañan as bebidas de froitos secos, patacas ou embutidos, este restaurante faino con algo moito máis autóctono: o polbo. «O que queriamos era diferenciarnos do resto e ofrecer aos nosos clientes unha opción mellor», explica Alejandro Gutiérrez, encargado do restaurante. «Nós somos pulpería e churrasquería e pareceunos boa idea dar a probar con cada consumición os nosos produtos estrela» continúa o xerente. A dinámica é a seguinte: ao mediodía e cara a última hora da tarde, con cada bebida, o cliente pode escoller entre unha tapa de polbo, de orella ou de morro de forma totalmente gratuíta. Segundo avanzan as roldas de bebidas tamén o fan as de petiscos, así se van incrementando ata sacar un prato de costillitas con patacas, de criollo troceado ou de pito á brasa, ademais de distintos guisos caseiros que cambian segundo o día. En definitiva, éntrase a tomar unha cana e sáese ceado. «Veñen mesmo de fóra da cidade, os petiscos son un reclamo sempre. Ás veces hai clientes que saen de aquí co estómago cheo grazas a tomarse un par de viños pero logo acórdanse de nós para organizar as súas ceas de amigos ou de familia», aclara Gutiérrez. Cun pulpeiro instalado na entrada, o restaurante chama tamén a atención de turistas aínda que conta cunha clientela fixa case diaria. «Encántanos o trato e a proximidade, pero para nós tamén é un reclamo o pinchito quente co vaso de viño», explica Telmo, un dos clientes máis fieis. «Levamos vindo desde o primeiro día e mesmo o grupo hase incrementado nestes anos. A tapa que máis me gusta é a de morro, pero todas están ricas», engade.

MIGUEL VILLAR

UNHA EXCEPCIÓN

Amadeo dá Silva Martínez é un tipo agudo. Cando montou en Vigo o seu bar hai xa 18 anos, ideou unha fórmula infalible para fidelizar á clientela: darlles algo para comer, a custo cero, cando pedisen algo de beber. Imos, o que se di ofrecer unha tapita de cortesía. Non é que o home inventase a pólvora, pero como os vigueses estaban acostumados a unha racanería rayana no lendario na hostalería local, deixou alucinados aos fregueses. A pesar de que agora xa son moitos os que se estiran un pouco co pinchito por conta da casa, o Imperial segue sendo un referente porque aínda hai moitos que o que ofrecen resúmese na santísima trinidad da cutrez: olivas, patatillas e mix de froitos secos.

M.MORALEJO

Conta Amadeo que como era un local pequeno, de 125 metros cadrados, decidiu sacarlle toda a rendibilidade posible. O seu obxectivo era venderlle tres consumicións a cada persoa que entrase pola porta. «Coa primeira puñámoslle dous petiscos distintos. Coa segunda, outros dous diferentes aos primeiros e se chegaba á terceira, outros máis», explica. E así empezou a correrse a voz. O hostaleiro engade que escoitaban o que dicían os fregueses: «As pandillitas cuchicheaban e dicían, oe, que quedamos aquí». O profesional, natural das Neves, engade que obviamente, supón un gasto extra. «Non só pola comida, senón pola man de obra, xa que o facemos todo aquí». Guisos, pratos de arroz ou pasta, salpicón, ensaladilla, tortilla e moitas outras viandas repártense nas bandexas e mostradores.

«Cando eu cheguei por aquí non había máis bar que o meu e agora teño catro ao redor», reflexiona. O Imperial, ademais, ofrece racións, xa de pagamento, tamén xenerosas e menú diario mesmo en fin de semana. Agora Amadeo ten un segundo local, o Amadeus, preto do primeiro, na rúa Couto Piñeiro, 1, co mesmo espírito.