A cita tivo lugar fronte á igrexa parroquial do Cristo da Victoria, no barrio de Coia, que sufriu especialmente a secuela da droga
30 nov 2025 . Actualizado á 16:55 h.Na véspera do Día Mundial da SIDA, a comunidade de Vigo reuniuse para render homenaxe aos 35 anos de historia do grupo de autoapoyo VIH-SIDA Imán, fundado en 1990 na Unidade Asistencial de Drogodependencias Cedro. A cita tivo lugar fronte á igrexa parroquial do Cristo da Victoria, no barrio de Coia, un lugar cargado de emocións para todos os implicados neste movemento social, xa que aínda que a droga se estendeu por toda a cidade, Coia sufriu especialmente esa secuela entre os máis mozos da veciñanza.
O acto congregou a membros da comunidade, activistas e exintegrantes do colectivo. Nas súas intervencións, Antón Bouzas destacou a importancia dos primeiros anos do grupo, cando Vigo se enfrontaba a un grave problema de saúde pública derivado do consumo de drogas inxectables e a propagación do VIH, unha situación que marcou profundamente á cidade e aos seus habitantes.
Como parte da homenaxe, presentouse o libro A sida: Premios relato curto e poesía, e, como xesto simbólico, plantouse un cedro no xardín da igrexa, nun espazo que foi testemuña da resistencia e o acompañamento mutuo. Esta árbore simboliza o agradecemento do grupo á comunidade parroquial e o seu apoio en tempos de adversidade.
Bouzas, activista social e excoordinador do colectivo Vos Ninguéns e dO Imán, rememorou a valentía daqueles que enfrontaron o estigma e a exclusión. «Nos acompañaron nos peores momentos, no traballo de preparación para a morte, no duelo, e en nosas tenaces reivindicacións por mejores condicións para as persoas afectadas polo VIH e a drogodependencia», lembrou.
Na súa intervención tamén destacou a presenza no acto dunha muller cuxa nai padeceu a sida: «A situación era tan terrible que había nenos de 13 anos inxectándose droga por vía intravenosa. A súa nai, que morreu de sida, chegou a Cedro con 13 anos. Foi unha época durísima que afortunadamente se superou», relatou.
A conmemoración tamén foi un espazo para lembrar os logros acadados polo grupo ao longo dos anos, como a loita pola aplicación de programas de metadona e a creación de unidades intrahospitalarias de coidados paliativos. «Sentimos o calor desta comunidade nas visitas aos hospitais, nas mobilizacións pola reforma da Renda de Integración Social de Galicia, e nas tantas outras accións solidarias», expresou o excoordinador do grupo, engadindo que a relación entre a parroquia do Cristo da Victoria e o colectivo foi fundamental na loita contra a enfermidade.
No acto deuse lectura tamén dun manifesto asinado polo colectivo en 2004. Neste texto, lembrábase a colaboración da comunidade parroquial do Cristo da Victoria nos momentos máis difíciles, cando o grupo de autoapoyo Imán loitaba pola visibilidade dos afectados polo VIH: «Cando o pasado 18 de outubro do pasado ano, no encerro que levamos a cabo nos vosos locais parroquiais, onde unha vez máis reivindicábamos que se tiveran en conta propostas na reforma da Renda de Integración Social de Galicia-Risga, ofrecíamos á vosa comunidade este cedro que hoxe imos plantar no xardín da vosa e nosa igrexa, nesta terra fértil, nai de mulleres e homes, que nos peores momentos do avance imparable da sida tivemos a sorte de atoparnos e a partir de aí camiñamos xuntos nunha loita seria, reflexiva, tenra e tenaz».
Ao longo dos anos, o grupo de autoapoyo Imán non só loitou polos dereitos das persoas con VIH, senón que tamén desenvolveu unha metodoloxía propia coñecida como politicoterapia, un enfoque que combinaba a intervención sociopolítica con obxectivos terapéuticos. «No camiño liberador da politicoterapia, traballamos, por exemplo, coa técnica xaponesa Kin Sugi Kit, que consistía en restaurar cerámicas unindo as pezas rotas cunha laca especial e resaltando as cicatrices con po de ouro, prata ou platino», explicou Antón.
O acto tamén serviu como recordatorio de que, aínda que se avanzou moito, a loita continúa. Como o activista destacou, «hoxe estamos mellor, pero sabemos que aínda queda moito por facer para que ninguén máis teña que vivir á sombra nin co estigma».