Willy Rivas lembra ao seu fillo, piloto de motociclismo moañés falecido nun accidente en Laguna Seca o 19 de xullo do 2015, hai hoxe dez anos
19 jul 2025 . Actualizado á 05:00 h.Que a morte dun fillo non se supera e que pensas nel cada día da túa vida repíteno todos os pais que pasaron por esa traxedia. Willy Rivas non é unha excepción, ambas as frases saen da súa boca cando se cumpren, este sábado, dez anos da perda do piloto Dani Rivas nun accidente en Laguna Seca. Pero el pode dicir que atopou a que lle resultou o mellor xeito de enfocar a ausencia: honrando a súa memoria a través de celebrar a súa vida e dar continuidade ao seu legado.
Porque Rivas pai puxo en marcha a Cup Dani Rivas e o Dani Rivas Talent Team. «É a miña válvula de escape. Leva o seu nome e imaxínome a súa alma, onde estea, orgullosa», expresa con emoción. Grazas a estas iniciativas, segue en contacto permanente co mundo do motor e recibindo o seu cariño, que tamén fala de quen foi aquel moañés que perdeu a vida con 27 anos. «Un tío que non foi campión do mundo, que non correu o mundial, pero que se acorden del e trátenme como o fan é gratificante e emocióname», relata.
Cando mira atrás, Rivas agárrase ao vivido xuntos: «Soa duro, pero co feliz que nos fixo eses 27 anos, é coma se tivese 40. Viviu intensamente e foi unha persoa incrible. Foise pronto? Si, pero deunos moito e deixounos un legado único». Ambos forxaron un lazo que lle segue enchendo a día de hoxe: «Ás veces, tes un fillo e non es feliz con el, ou el contigo, e iso é moi triste. Nós tiñamos un vínculo de amor, e co nexo do motociclismo que nos unía, que é moi difícil que eu atope palabras para explicalo», profunda.
Aínda lle ocorre ás veces que vai no coche e váiselle a mirada para o asento do copiloto. «Sen darme conta, é coma se dalgún xeito acompañáseme, é moi estraño», se sincera. Ou que se pregunta que fai nun circuíto se o seu fillo xa non está. A resposta é axudar a outros mozos pilotos a cumprir os seus soños. «Dani tivo que loitar moito para lograr o que logrou, non cho podes imaxinar», lembra evocando todas as portas ás que houbo que chamar e todas as veces que non se abriron.
Pero cando lle sobreveu a morte, tiña asinado un precontrato para correr o Mundial de Superbikes con Kawasaki, por iso é polo que a Willy quedáselle a amargura engadida de pensar que «morreu na beira» despois de tanto nadar. «Eu creo que hoxe Dani estaría a correr o Mundial de MotoGP con algunha marca. Estaba na grella de saída para dar o salto cara arriba», asegura. E menciona con cariño que o seu grande amigo Aleix Espargaró, que chegou a esas instancias, «nunca puido gañar a Dani».
Orgullosos do tío Dani
Meses despois do fatal accidente, os proxenitores de Dani convertéronse en avós por primeira vez e hoxe teñen dous netos, de nove e cinco anos, que están ao corrente de quen foi o seu tío e coñecen a súa historia. «Falan del en presente e é acojonante, é xenial. Para min, é un bálsamo. Se ven unha moto ou unha carreira, falan del e preguntan», comenta.
A Rivas non lle pon triste falar do seu fillo, ao contrario. «Para nada. Iso non significa que non teña os meus momentos de intimidade de acordarme de calquera detalle, botalo de menos na miña soidade, emocionarme e chorar», revela. Como chorou ao ver a un dos seus pilotos, Hugo, de doce anos, gañar fai poucas datas. «Nunca vou ás saídas, paréceme o momento máis perigoso —foi o que lle custou a vida a Dani—, pero fixen unha excepción e agradeceumo gañando».
No persoal, para Rivas, o 19 de xullo é un día máis, pero a contorna fai que non sexa así. Para empezar, reúnese cos que «seguen sendo os amigos de Dani» no bar Frappo's, que serve gratis a bebida bautizada como DR7, polas iniciais e o dorsal do deportista, «é johnnie negro con Kas de laranxa para honralo». A nivel familiar, recoñece que a nai, Rosa —da que está separado—, «leva peor». El tampouco o superou, nin o pretende. «Se buscas facelo, pelexas contigo mesmo e con quen te rodea. Hai que intentar aceptalo e convivir con iso. Eu vou morrer con eses pensamentos e non quero cambialos, non hai nada que esquecer», subliña.
«Perder a Dani foi coma se che pasa unha apisoadora amais»
Hai pouco, Willy puido acompañar aos pais de Borja Gómez, piloto falecido este mes cuxo caso lle removeu por dentro. «Intentei animalos, díxenlles que non se arrepintan de nada, que estean orgullosos de axudarlle e do felices que foron mentres estivo con eles», replicando as máxima que lle axudaron a el. «Aínda que non estean fisicamente aquí, sempre estarán connosco. É o que eu sentín e sento. Ninguén morre do todo mentres non desaparece da túa mente», expón.
Recomenda Rivas expresar os sentimentos cara aos seres queridos. E non porque o seu fillo e el pecasen pola contra. «Diciámonos/Diciámosnos moito ‘te quero'. Teño tatuado o último WhatsApp que me mandou: ‘Te quero máis que a nada. Gas a lume de biqueira'». Se se despedían e íase a durmir a casa da súa nai, non faltaba a mensaxe. «Pensaba: ‘Hostia, tío, se acabamos de vernos. Que cabrón'. É moi bonito», conta.
Cando pensa que pasaron dez anos, por unha banda sáelle dicir que «pasou voando», pero por outra, aquilo fíxolle «dano a todos os niveis, coma se che pasase unha apisoadora por amais». «Fíxenme maior, fíxenme un puto avó. Pero para min, o tempo perdeu valor. Non é como antes, dáme igual que sexa luns ou domingo», exemplifica.
Afectou na súa saúde cunha diabetes que, di, apareceu a raíz da morte de Dani e que hai pouco lle tivo en coma. «Houbo un erro coa medicación e salváronme polos pelos. Pero no estado no que entrei, vivín cousas bonitas e tristes á vez. Apareceron con nitidez Dani e o meu primoxénito, Iván, que morreu de meninxite aos 90 días», revela. Ambos van sempre con el.