Desde a multisala de cine máis antiga de Galicia: «Hai días dun espectador ou ningún, pero damos un servizo público único»

VIGO

Óscar Vázquez

Pablo Vázquez considera que ver películas en casa está ben, «pero no cine se socializa»

29 ene 2023 . Actualizado ás 05:00 h.

 Os idiomas abríronlle o mundo. A educación que Pablo Vázquez Caride (Vigo, 1966) recibiu no colexio Rosalía de Castro, fundado pola pedagoga Antía Cal, rompeu para el as fronteiras lingüísticas o suficiente como para encadear tres veráns de intercambio en Irlanda desde os oito anos. España abríase ao mundo e el, tempranamente, tamén. «Esa educación ensanchoume a mente. Aquelas estancias fixéronme ver que había un mundo diferente», di lembrando o Cork de mediados dos setenta. Alí acuñou unha das súas primeiras impresións da sétima arte: «Había uns cines enormes. Impactáronme moito», di lembrando que a primeira película que viu no seu periplo estranxeiro foi unha de James Bond, das iniciais de Roger Moore. Desde entón non deixou de ver cine, e desde hai unhas décadas, de proxectalo tamén.

Tomou o ronsel do seu pai como xerente dos vigueses Multicines Norte e dos Cines Compostela. ABC de Pontevedra, Riazor da Coruña ou Multicines Centro de Vigo formaron parte tamén do negocio familiar, pero os Norte hanse convertido no mascarón de proa co que dá a posibilidade de acceder en pantalla grande ao cine independente, ao de autor ou o de versión orixinal, ademais de proxeccións artísticas, ensaio, musicais ou documentais cos que mesmo o público se cita ás once da mañá un día calquera.

As cinco pantallas situadas fronte á viguesa estación de Vialia son as multisalas máis veteranas de Galicia. Arrincaron en 1982 co último metro de François Truffaut, e O matrimonio de María Braun, de Fassbinder. O seu pai, promotor inmobiliario e presidente do Celta entre 1973 e 1976, contaba cuns baixos en cálea Vía Norte, e para eles xurdiu a idea do cine, dúas salas ao principio e cinco na actualidade.

Óscar Vázquez

Un ano despois da inauguración, Pablo Vázquez continuou os seus estudos de bacharelato en Londres durante tres cursos. «Alfonso Ruiz-Mateos era o meu compañeiro de pupitre xusto cando o Goberno expropiou Rumasa». O cine volve ser un dos grandes recordos desa singradura. «Os cines de Leicester Square, o Empire... uns cines que eran outro mundo», expón.

Dereito en Tenerife e un curso en Países Baixos completaron o seu currículo exterior ata que volveu para converterse en concelleiro no avispero político de Vigo durante oito anos, os de Manuel Pérez e Juan Corral a cargo de un convulso PP.

«Os nosos, xunto ao Minicine do Calvario, foron dos primeiros cines situados nun baixo, non nun edificio exclusivo como era habitual ata ese momento», sinala ao falar daquel sector no que tiñan que pelexar en Vigo contra a enorme cadea dos cines Fraga.

«O meu pai non tiña moi claro que o cine chegase a funcionar; a xente dicíanos que ía ser difícil, pero xa levamos 41 anos de historia», apunta sen alharacas, porque o sector encadea crise tras crise e fai complicada a súa pervivencia. «Non é un negocio moi rendible, non o é con maiúsculas. Ás veces cubrimos gastos e outras non», confesa.

A súa clientela é cinéfila ao cento por cento, peitea canas a maioría. Vázquez adoita asegurar que os seus cines «son un servizo público. Onde iría a xente á que lle gusta este tipo de cine e velo nun cine ademais? Pechamos e deixámoslles sen nada? É unha responsabilidade, pero que reconforta, porque a xente nos anima a seguir», mantén. Con todo, nunca recibiu ningunha subvención, excepto polas medidas aparelladas á pandemia. Tampouco recoñecemento institucional algún, aínda que si da Academia Galega do Audiovisual cun honorífico Mestre Mateo. «O mellor premio é o que nos dá o público que nos elixe», sae do paso. «Hai días dun só espectador ou ningunha persoa na sala. Iso ocorre, pero seguimos, porque damos un servizo público único», di con asumida normalidade.

Nota que as plataformas dixitais déronlle outro golpe máis aos cines, aínda que apunta que a súa inxente produción cada vez ten menos calidade. «Ver películas de plataformas en casa está ben, pero o cine vívese no cine, é onde se lle saca partido e gózase, onde se socializa».

Con todo, ve vir unha nova transformación do cine, un produto máis personalizado. «Non creo que acabe cos cines. Ten o seu poder e non creo que se acaben nunca, porque non che deixa cunha man chea de nada e outra cousa de ningunha».

Recoñece que o envoltorio delas grandes cadeas, coas súas palomitas, bebidas e demais imponse á súa pesar, «e a xente demándao», apunta, á vez que admite que tamén expulsou a outros espectadores das salas. Polas súas pasaron personalidades como Sting, este verán, ou o rei actual cando era príncipe. «O cine sempre será necesario», conclúe entre agoiro e desexos.

Álbum familiar

EN DETALLE

-Primeiro traballo remunerado?

-Pintando casas en Londres para gañar unhas libras. Unha señora que tiña unha inmobiliaria deume a oportunidade xunto a un amigo. Non tiñamos nin idea.

-Causa á que se entregaría?

-Sobre todo á xente maior. Está moi abandonada ou en xeriátricos comerciais. Hai moita falta de respecto e cariño cara á xente maior. Faltan valores.