Enxeñeiro de son e produtor rebautizado por Juan Gabriel, vive en Los Ángeles desde fai vinte anos e leva catro nomeamentos aos Grammy
01 oct 2022 . Actualizado ás 05:19 h.O devandito (casposo) reza que detrás dun gran home sempre hai unha gran muller, pero debería haber outro que contase que detrás dun gran músico adoita haber un excelente técnico que realza as súas virtudes e minimiza os seus puntos débiles. Algo así é o que fai Carlos Rodríguez, o músico vigués ao que nada menos que Juan Gabriel —o ídolo da canción latina que en España entrou da man de Rocío Dúrcal con rancheiras de rompe e rasga—, rebautizó como Carlos Rodgarman.
Carlos apostou hai 20 anos por saltarse o paso por Madrid e voar directamente aos Angeles para crecer como artista, e conseguiuno. O seu nome talvez non estea entre os que se escriben en grandes titulares, pero o seu traballo está moitas veces apoiando eses grandes nomes.
O vigués creceu rodeado de música por todas partes. O seu pai, Luis, que tocaba en orquestras como Petróleo do Porriño, foi o primeiro que lle introduciu nese mundo. Ao seu lado recibiu as primeiras nocións de piano que completou facendo a carreira no Conservatorio de Vigo, pero como recoñece, se curtió nas orquestras e verbenas en Galicia: «Estiven moitos anos nese círculo, en formacións como Costa Oeste, onde fixen unha chea de amigos que conservo a día de hoxe», lembra. Pero explica que aos poucos foi ampliando labores, «meténdome a facer arranxos, produción... a ser un pouco un máis creativo, e para iso sentíame limitado en Galicia», conta. Foi entón cando se decidiu a voar lonxe. Ao seu lado, nesta aventura americana estaba o seu amigo e trompetista compostelán, Arturo Solar. «O noso único plan era: ímonos e a ver que pasa», admite.
O que ocorreu, afortunadamente para ambos, é que pronto conectaron con outros artistas. Primeiro, por proximidade idiomática, cos latinos; e cos anos e a experiencia, cunha pléyade de estrelas que impresiona: de Michael Bublé a Celine Dion, de Isabel Pantoja a All 4 One, de Natalia LaFourcade a Laura Pausini ou Enrique Iglesias . «Ao trasladarme aquí —conta desde Los Ángeles—, tiña claro que non viña ser só pianista nun grupo, senón a producir traballos meus e doutros. Iso require unha traxectoria lenta, na música hai que ter paciencia e estar convencido do que queres. A verdade é que esta cidade me tratou moi ben», recoñece.
O vigués non se cansa de agradecer o papel que o mexicano Juan Gabriel, falecido no 2016, xogou na súa traxectoria: «Estiven con el sete anos de xira por todo o mundo con base nos Angeles. El foi quen me abriu as portas cara a todo isto. Entrei como pianista na súa banda e quedei como director musical. En España temos pouca idea do grande que era. Entre os seus fitos lembra cando encheron o Auditorio Nacional de México durante 22 días seguidos. Luis Miguel e el tiñan un pique con iso, a ver quen facía sold out máis veces», revela sobre o ídolo co que tivo unha gran amizade.
Aínda que desenvolve a súa propia carreira artística, é no ámbito da produción, como arreglista e como enxeñeiro de son onde centrou máis os seus esforzos. Carlos puxo en marcha o seu propio estudo de gravación RG Studio, dotado con aparellos de alta tecnoloxía e o sistema Dolby Atmos de música inmersiva. «Non son o primeiro, pero esta plataforma, que se confunde co Surround, aínda é bastante incipiente para moitos artistas e é moi emocionante», indica tratando de explicalo: «Os cines téñeno fai moito, pero hai anos que se perfecciona para audio, para emular a grandeza do 3D a través de auriculares. Permite unha creatividade incrible. Nos Estados Unidos vai máis rápido porque a plataforma dominante en Europa, Spotify, non integrou aínda ese sistema. Apple Music, Amazon e Tidal si o teñen e a diferenza sonora é marabillosa», advirte.
Entre os profesionais cos que construíu a súa traxectoria, destaca tamén a importancia de Humberto Gatica, enxeñeiro de primeira fila, sobriño de Lucho Gatica, e produtor, con David Foster, de moitos dos álbums de Bublé, Dion, Bocelli.... «Aprendín moitísimo con Humberto», afirma. Con el produciu e mesturou nese sistema novo o último disco de Michael Bublé: The Essential Michael Bublé. «Foi unha gozada, porque ademais son temas do meu estilo favorito», explica o músico, que acumula catro nomeamentos como enxeñeiro de mesturas os Grammy, dous deles aos Latinos (para discos de Juan Gabriel, Jenny Rivera, Afro-Peruvian Jazz Orchestra e Óscar Cartaya). Rodgarman tamén profesa un enorme afecto por Antonio Carmona, co que gravou e fixo a xira de Veño venenoso, o seu primeiro disco tras deixar Ketama. Ademais fai música para anuncios, series e películas, e menciona ao realizador Christopher Young como o seu gran valedor.
E non se esquece da súa propia carreira, que desenvolve a través de The Rodgar Band tratando de combinala con todo o demais, que non é pouco. «É unha formación de jazz e latin jazz na que toco o piano e interpreto composicións miñas. Estou a traballar no segundo disco e encantaríame tocar algunha vez en Vigo con ela», asegura. «Para min sería un soño facelo no teatro García Barbón con músicos de jazz de Vigo», conta. Entre eles nomea a Alberto Conde, co que se formou varios anos.
Dos seus últimos anos na súa cidade de nacemento, Carlos lembra traballos co músico Juan Rivas e co produtor Javier Abreu. A súa última orquestra antes de comprar boleto para a urbe anxelina foi premonitoria: Pasarela.
A vinculación familiar lévalle de volta cada vez que pode. Antes era cada ano; agora, con descendencia, cada dúas. Mentres, bota de menos ao seu clan, aínda que a súa muller Pareli tamén canta. A súa nai, Amparo García, era cantante profesional. O seu tío foi o gran tenor Manuel Sirera, recentemente falecido, e a súa prima, a cantante de gospel e profesora de coros Rebeca Rods, con quen fixo o seu último álbum: Gospel Symphony.