Arsenio Prieto augura a volta á normalidade das feiras, polo que reclama unha conexión viaria directa a Cotogrande
30 novs 2021 . Actualizado ás 00:54 h.Nunca tanta xente pasara polo Instituto Feiral de Vigo (Ifevi) como este ano. Decenas de miles de persoas circularon polas súas naves polo menos dúas veces durante o 2021 e algunhas suman xa tres visitas para tratar de blindarse contra o covid. Unha funcionalidade do recinto feiral que Arsenio Fidel Prieto Martínez (A Coruña, 1953) nin se imaxinou nos seus 18 anos como director-xerente.
«Son un diplomático», resume nunha frase a explicación ao interrogante de como logrou entrar no equipo do Ifevi cun alcalde do BNG, ascender cunha rexedora do PP e manterse con outro do PSOE. «Son un home de consensos, non me busco inimigos, procuro un perfil baixo», apunta, pero sen deixar de vangloriarse de ter amigos nas súas antípodas ideolóxicas. «Aquí o pensamento político déixoo á marxe. Son un profesional. Milito no PP, si, pero a miña identificación exprésoa só nas urnas. Vida orgánica, cero», subliña. A súa diplomacia intrínseca permítelle declararse coruñés ata o tuétano e amante intenso de Vigo á vez.
«Os libros non foron o meu», marca para caracterizar a súa infancia no barrio herculino da Torre, o seu paso polo seminario menor de Belvís, en Santiago, unha incursión inacabada en Dereito, a súa titulación como graduado social e o acceso en 1974 ao persoal da Organización Sindical Española, o sindicato vertical, o único autorizado no franquismo. As Pontes foi o seu primeiro destino, «Pontes de García Rodríguez», mantén aínda, porque a pesar da súa filosofía diplomática, Arsenio Prieto, igual non esconde que é do PP, tampouco oculta que goza do aparato da caza, que conserva a toponimia como a aprendeu, ou que aos patróns do Ifevi (conselleiro de Economía, alcalde de Vigo e outros representantes institucionais) chámalles «os meus señoritos». Pero vindo del, un gentelman de libro, o cualificativo só ten unha acepción posible: a de pórse ao servizo deles.
A Prieto levouno a Vigo a política, e non unha, senón dúas veces. Deixou cunha excedencia o Servizo Nacional de Emprego para entrar nunha empresa de comunicación e mercadotecnia. Desde ela desembarcou na campaña electoral de Manuel Pérez para as municipais de 1991. O popular gañou, pero non puido gobernar por un escano. En 1995 volveron ser contratados e chegou unha folgada maioría absoluta. Seis anos máis tarde e co rexedor nacionalista LoisCastrillo , de 167 aspirantes a dirixir o Ifevi quedou no grupo final de seis e aínda que non lograría o posto, o responsable do recinto ofreceulle encargarse dos servizos xerais do complexo feiral. Tres anos máis tarde sería el o escollido para cubrir a vacante na dirección, algo que se expuxo para un ano e van 18. «A estabilidade nos órganos de decisión é o que dá os éxitos», mantén, presentando como proba do nove as tres veces que houbo que ampliar o recinto do Ifevi por éxitos de público e negocio no que pon á feira do conxelado, Conxemar, como a xoia da coroa.
«As feiras seguirán sendo imprescindibles. A necesidade de manter o contacto visual para pechar negocios non vai desaparecer», augura confiando no que no 2022 regrese a normalidade ao sector.
«O recinto feiral de Vigo é o máis importante de Galicia. Se non fose así non se acordou a nova ampliación. Podemos facer varios eventos á vez, o Ifevi é multifuncional, o máis versátil de todo o noroeste, por iso podemos facer unha feira e continuar coas vacinas do covid ao mesmo tempo».
A competencia feiral que noutros tempos exercía O Porto e o norte de Portugal , agora xa non é tanta. «Perderon forza», di para aludir con todo a unha «ameaza interna». «En Galicia sobran recintos feirais, dígoo con humildade e todo o respecto, pero non se poden manter os nove que hai, vivindo a maioría delas das arcas públicas porque non hai eventos suficientes para subsistir sen axudas», reseña con seriedade, contrapondo que o Ifevi vive con fondos propios, mesmo durante a pandemia, salvo para levar a cabo as súas expansións, nas que son a Xunta e o Concello quen dan soporte económico. «Debería haber un recinto no norte de Galicia e outro no sur», gabia.
E as carencias do recinto de Cotogrande? Non o dubida un segundo: «Máis superficie de aparcadoiro e unha conexión directa, do mesmo xeito que para o aeroporto. Os visitantes perden avións por culpa dos atascos».
Aos seus 68 anos vese seguindo á fronte do Ifevi «coa mesma ilusión», só truncada fai uns anos por un grave accidente que case lle custa a vida. «Desde entón valoro a vida dun xeito diferente», sinala para aludir ao seu neto en primeiro lugar, aos amigos como un motor, e ao traballo. «Síntome querido aquí. Non creo que me xubile».
En detalle
Primeiro traballo. Secretario comarcal da Organización Sindical en Pontes de García Rodríguez [polas Pontes]. Cobraba un dineral, 7.500 pesetas por 16 pagas. 2.000 eran para a pensión completa.
Causa á que se entregaría. Unha utopía: que non houbese rivalidades, que a sociedade fose máis humanitaria. Hai que ser condescendiente cos demais.