Teatro Fraga: esa reestrea que nunca chega

Begoña Rodríguez Sotelino
begoña r. sotelino VIGO / LA VOZ

VIGO

PABLO ROMEU

Caixa Galicia adquiriu no 2001 o emblemático edificio vigués que albergou cine, festivais escénicos e a discoteca Nova Olimpia, e leva dez anos deteriorándose tras finalizar a reforma encargada a César Portela

13 jul 2021 . Actualizado ás 18:16 h.

O 28 de xuño cumpríronse xa 20 anos desde que o Teatro Cine Fraga pechou as súas portas, despedíndose coa proxección de Lara Croft: Tomb Rider, O regreso da momia e Unha noite con Sabrina Love. Foi un momento triste para moitos vigueses que fraguaron alí momentos inesquecibles ou pasaron innumerables xornadas gozando do lecer e da cultura. O impoñente edificio iniciou a súa actividade como salga de proxeccións en marzo de 1948 cun clásico tan español como Botón de áncora, e en 53 anos houbo tempo para todo.

La Voz publicaba unha crónica da última xornada e o ata ese día apoderado do edificio, Antonio Noguerol, contaba: «Por aquí pasaron durante anos as mellores obras e os mellores actores. Hai pouco veu unha xente da Paramount e cando viu o teatro dixo: ‘Esta sala é a mellor de Europa'», concluía apenado.

Esa sensación de nostalxia nun momento no que as grandes salas cedían o paso aos impersoais cines dos centros comerciais disipouse cando se soubo que tras a adquisición do Teatro Fraga por parte de Caixa Galicia había un proxecto serio -cun orzamento de 25 millóns de euros- detrás daquela baixada de pano. Estaba destinado a que o magnífico inmoble rexurdise das súas cinzas cunha remodelación. Máis que un lifting, o que se expuxo unha cirurxía estética externa e interna que adecuase as instalacións aos novos tempos e diferentes necesidades. O encargo púxose en mans do arquitecto pontevedrés César Portela.

O 13 de xullo do 2007 o entón director xeneral da extinta Caixa Galicia, JoséLuis Méndez , presentaba a reforma do magno espazo co que se pretendía ocupar un posto destacado como referente sociocultural en Vigo. Fíxoo rodeado dos cadros de Tamara de Lempicka que por entón se exhibían na Casa dás Artes nunha exposición de altos voos organizada pola entidade financeira. A crise do 2008 non andaba lonxe, pero aínda ninguén lla agardaba e os macroproyectos seguían anunciándose sen rubor.

Os plans de Caixa Galicia non se puideron desenvolven ata o desaloxo do outro emblema que albergaba o inmoble nos seus sotos: a discoteca NovaOlimpia . O seu último baile foi o 26 de agosto do 2007, pero xa estaba todo pensado para o día no que houbese que descolgar a bóla de cristal da pista ante a que cantou Tom Jones, Cecilia e decenas de mitos máis ao longo de 34 anos. Naquela comparecencia anunciábase que en setembro arrincarían as obras e a data de inauguración prevista era o verán do 2009. «Unha proxección virtual axudou aos asistentes a facerse unha idea do que será o novo edificio, que disporá de 7.000 metros cadrados e contará cun auditorio de máis de 1.200 prazas, varias salas de usos múltiples e unha enorme sala de exposicións que se situará onde hoxe está aínda a discoteca», recollía La Voz do día seguinte.

Na presentación tamén se explicaba como ía ser a actuación arquitectónica máis significativa do proxecto. E os seus responsables explicábano como: «A creación dun contorno oco entre a pedra exterior e o volume interior que delimita o auditorio, converténdoo nun edificio transparente, unha greta que define ambos os volumes e permite visualizar desde o exterior, a través das ventás, unha estrutura formada por unha gran caixa de madeira avermellada que conterá o auditorio».

César Portela subliñaba a súa intención de «respectar os valores arquitectónicos, urbanísticos e artísticos dunha obra pública emblemática, recuperar valores ocultos que se perderon, danado ou desvirtuado, e introducir para as necesidades actuais novos emprazamentos en espazos obsoletos ou fóra de uso, como a casa de Isaac Fraga», dicía en referencia ao fundador do imperio. O magnate galego do cine vivía nunha das plantas dese templo situado na rúa Uruguai que encargou ao arquitecto Luis Gutiérrez Soto en 1942.

Méndez tamén insistía en que a entidade respectaría «coa máxima minuciosidade esta xoia da arquitectura civil». Querían convertela en «un espazo artístico de referencia internacional» e dotar ao teatro de contido con «unha programación moi ambiciosa, con grandes espectáculos artísticos e escénicos». Xa empezaran a facelo, pois de feito, o inmoble xa se chamaba Teatro Fraga Caixa Galicia e era sede de eventos como o Festival Are More, polo que pasaron as mellores voces líricas (e non tan líricas, como a de Ute Lemper). De feito, unha das grandes preocupacións dos melómanos era que a obra botase a perder a magnífica acústica do Fraga.

No 2010 as obras seguían. No 2011 quedaban flocos por acabar pero o ritmo xa era outro. A crise, e a fusión das caixas atrasaba os plans. Xa non había data de reapertura. Só silencio. Caixa Galicia xa non existe. Abanca non abandona idéaa pero tampouco atopou alternativas ata agora.