Silverio Rivas, autor da escultura que preside a monumental glorieta das celebracións do Real Club Celta , expón na Casa dás Artes de Vigo unha mostra que ofrece un paseo sensorial pola súa obra
26 novs 2020 . Actualizado ás 01:28 h.Ademais dun dos máis destacados escultores galegos contemporáneos, Silverio Rivas (Ponteareas, 1942) é un artista a pé de rúa buscando sempre o equilibrio. Talvez haxa cidadáns que non coñezan o nome do autor nin que súas son dúas das obras máis representativas que forman parte da paisaxe urbana vigués: pórtaa do Atlántico, que dá carácter á praza de América, e a situada entre o monte O Castro e o Concello de Vigo, dedicada ao 200 aniversario da cidade.
A primeira delas cumpriu 29 anos cun lifting que rematou sendo resultón. Ou, polo menos, iso pensa o seu pai: «A remodelación da Praza de América é unha boa intervención, non desvirtúa o sentido conceptual da obra porque segue sendo unha porta navegable como cando se creou no 1991». O artista admite que toda intervención radical xera preocupación e dúbidas, «pero visto o resultado final podo dicir que a nova remodelación mellorou o resultado anterior. Por outra banda, os cidadáns, ao poder aproximarse á obra unha vez convertida en peonil a rotonda, poden descubrir aspectos que a distancia lles impedía observar e atreveríame a dicir que poden percibir a enerxía que desprende ».
Rivas engade que quedan asuntos por resolver como a iluminación, o nivel da auga na base da escultura ou o exceso de ruído que xeran os chafarices, «pero agardo que unha vez voltos á nova normalidade, poidamos REVISAR resolver estes problemas».
O que non lle gusta é que se aplique a palabra tunear para explicar os cambios que dan nova imaxe a esa praza. «Mellor usar eses termos para falar das estruturas metálicas de Gran Vía ou o proxecto de túnel de Porta do Sol. Pola miña profesión de escultor estou moi sensibilizado sobre a configuración do espazo urbano e a súa utilización. E por esa razón, o túnel con saída e entrada na rúa Elduayen paréceme un atentado. O impacto visual vai ser dificilmente soportable», argumenta.
Silverio Rivas asegura que canto máis grande é a escala dunha obra, máis dificultades presenta a súa realización, e iso é un estimulo para o escultor, «unha obra que non ofreza dificultades na súa realización ten escaso interese para min», recoñece.
Pero hai moito máis detrás do escultor monumental e agora é bo momento para descubrilo. A exposición Mente Materia, que está na planta baixa da Casa dás Artes, foi prorrogada ata o 17 de xaneiro. A mostra comisariada por Javier Pérez Buján é un sorprendente paseo por algunhas das pezas máis significativas da súa carreira.
Con todo, Rivas opina que para ter unha idea ben conformada do seu traballo sería necesario reunir nun mesmo espazo tres exposicións singulares dos últimos 15 anos, con propostas radicalmente diferentes: «A que abarcou un período máis extenso foi a antolóxica no Centro Cultural Caixanova no 2005. A segunda é Mutación inducida, na Fundación Laxeiro no 2016, e a terceira, a actual. Coas tres teriamos unha cartografía perfecta do conxunto da miña obra», asegura. Pero non dá importancia a este feito. «Tiñamos claro que non sería unha antolóxica. Perseguía unha intervención do espazo non con prioridade cronolóxica, senón un diálogo de formas volumes, cores, texturas e sombras como árbores nun bosque que buscan a luz».
Pezas que marcan o camiño
O escultor pensa que ser coñecido pola obra monumental non supón un impedimento para coñecer a de pequeno formato que está en institucións, coleccións particulares ou museos. «De feito, teño a sensación de que moita xente me coñece máis polas obras articuladas de cerámica, bronce ou madeira que polas monumentais». Todas as de pequeno formato son elos para un proxecto a gran escala. «O fundamental para un escultor é poder intervir o espazo aberto», afirma. Na mostra na Casa dás Artes hai pezas que estaban no seu taller de Paramos (Tui) na que reside coa súa muller, Odile. Pero hai obras que foron creadas para este espazo: Ayous ou Barca solar, de madeiras ensambladas, e Iridiscencias ramosas, de madeira policromada. O autor di que o importante dunha obra é comprobar como resiste o paso do tempo e cre que Ayous «reúne as condicións para considerala unha boa obra». A outra escultura que comparte espazo con ela xunto á titulada Fósil na sala principal é Sen Título. Mármore de Macael, «empeceina hai anos e acabeina meses antes de iniciar a montaxe», revela. Tras unha operación de coronarias con cuádruplo baipás, conta que no taller segue coa vida de sempre pese ao coronavirus: «Acumulo forzas, fago camiñadas, dialogo coa natureza e consulto coas esculturas que me rodean cal é o camiño a seguir», asegura.
