O rugbi como segunda familia

míriam vázquez fraga VIGO / LA VOZ

VIGO

XOAN CARLOS GIL

López Saqués practicou baloncesto ata os 18 anos, cando descubriu o seu actual deporte en Vigo

23 oct 2020 . Actualizado ás 01:47 h.

Antía López Saqués (Santiago, 1993) chegou a Vigo con 18 anos coa idea de comezar os seus estudos de Tradución e Interpretación Español-Francés sen deixar de lado o deporte que practicaba ata ese momento, o baloncesto. Buscou un equipo, pero conta que eran moi poucas xogadoras e disolveuse enseguida. Foi a partir de aí, e grazas a unha compañeira da residencia onde vivía que o practicaba, como coñeceu o rugbi. Un deporte que chegou á súa vida para quedar fai case dez anos.

«Fixera baloncesto desde os oito anos e ao chegar dixen: ‘Teño que buscar un equipo onde meterme'», lembra. Pero ao fallar aquela opción, e tendo claro que o deporte é algo que necesita na súa vida, di, non fixo noxos nin moito menos á opción do deporte do balón ovalado. «Dixéronme que fóra a probar sen compromiso a ver que me parecía e sorprendeume moito. Paseino xenial e quedei», relata. Confesa que máis que polo deporte en si, foi polo ambiente. «Chegas, es nova e descoñecida e sentín que me incluían ao 100 %», agradece.

Antía destaca que esa sensación que tivo ese día «confirmouse co tempo» porque considera que forma parte da esencia do rugbi. «É un deporte onde hai oco para todo tipo de persoas, xa non a nivel de personalidade, senón de físico e complexión: podes ser alta, baixiña, delgada ou máis forte e neste deporte sempre hai unha posición para ti», asegura desde a súa propia experiencia de sentir desde o primeiro momento que «formaba parte de algo».

Só un ano despois de iniciarse como xogadora, propuxéronlle probar como adestradora e admite que non fixo falta convencela. Estaban arrincando a escola do club e ofrecéronlle facerse cargo dos máis pequenos, sub-7 e sub-8 da man dun pai que xogaba en veteranos nese momento. «Era a miña primeira experiencia como adestradora, pero eu apúntome a un bombardeo», sinala Antía, a quen no futuro lle gustaría dedicarse á docencia.

Co paso dos anos, o fin dos estudos e a entrada na vida laboral, máis o feito de seguir en activo como xogadora, en ocasións foi complicado continuar, e mesmo parou uns meses no último curso de carreira. «Expúxenme deixalo tanto como xogadora, porque non tiven sorte coas lesións, como como adestradora. Pero sigo porque se fago a lista de proles e contras, ségueme compensando», expresa.

Sente que o rugbi deulle «unha chea de cousas boas: amigos, unha parella, unha segunda familia en xeral». E continuar exercendo como adestradora no Vigo Rugby é un xeito de corresponder polo que esta disciplina lle deu. «Á parte de que me gusta e dálleme ben, ou agardo que pensen iso (ri), porque se non si que non seguiría, é un xeito de devolverlle a este deporte o que me deu, axudando e estando alí», reflexiona. Porque un dos seus firmes obxectivos é «transmitir os valores do rugbi ás xeracións que veñen pisando forte por detrás».

Incide López Saqués en que desde fóra se ten unha concepción do rugbi pouco coincidente coa realidade, aínda que ela chegou sen o lastre de prexuízo algún. «Era descoñecido para min. Sabía que existía, pero non tiña moita idea nin coñecemento da súa cultura en xeral», afirma. Conforme a foi coñecendo quedou claro que non ten nada que ver co deporte «bruto» que ás veces se debuxa. «En realidade é un deporte de evasión, non de contacto directo como pode ser o fútbol americano. Nós en realidade temos que chegar alén e evitar que nos collan, aínda que hai contacto, evidentemente», debulla.

Considera que é necesario «entrar» no rugbi para coñecelo realmente. E non oculta que as normas non son precisamente sinxelas. «Nun ano, ou che pos moi en serio ou non che aprendes as normas. Hai moitas situacións posibles nun campo e nos adestramentos é imposible reproducilas todas», aclara. Pero outras cousas que calan en moito menos tempo. «Este deporte transmíteche desde o momento que entras uns valores de respecto e sensación de familia. Somos quince no campo máis o banco, todas diferentes, pero unha familia», insiste.

Satisfeita polo crecemento do rugbi feminino e do seu club no seu conxunto nestes anos, asegura que a día de hoxe séntese recoñecida polo seu labor. «É algo que non me parou a pensar ata hai pouco. Pero a día de hoxe, si, moito máis apoiada que cando empecei e a estrutura do club era moi diferente», apunta. E feliz porque o exemplo de que unha adestradora tamén xogue «atrae a máis nenas que ven de primeira man que este tamén é un deporte de mozas».

persoal

Antía López Saqués naceu en Santiago, pero chegou a Vigo fai case dez anos para cursar estudos universitarios e botou raíces na cidade.

traxectoria Comezou a xogar ao baloncesto aos oito anos, pero o traslado a Vigo supúxolle tamén cambiar de deporte e coñecer o rugbi. Chegou a el para quedar e xa son case dez anos xogando e algo menos de tempo como adestradora.