A artista viguesa prepárase para un verán distinto. Canceláronlle concertos e festivais polo covid-19, pero a súa música seguirá soando en eventos ao aire libre, con distancia social e baixo a luz do sol
23 may 2020 . Actualizado ás 04:00 h.Pasarse ao horario diúrno non é nada traumático para a artista que elixiu o astro nocturno como apelido musical e que define o seu estilo como lunático. Patricia Moon (Vigo, 1982) tómallo con humor. «Pasarémonos ás eclipses», afirma. A chegada da pandemia supuxo para o sector musical unha freada en seco, «moitos compromisos quedaron no aire, tanto do meu proxecto persoal como da Orquestra Sinfónica Vigo 430». Baixáronse os chumbos e agora toca reiniciar un sector no que xa non hai lugar para o rozamento entre o público nin para actuacións musicais onde a proximidade social e as aglomeracións eran parte da maxia. E tamén a noite.
A pesar dos teatros pechados, a cancelación de concertos multitudinarios e as normas que limitan aos locais de música, o espectáculo debe continuar. «Volverémonos máis diúrnos, con concertos na rúa, sesións vermú... Deberá explotarse este campo». Praias, terrazas e rúas son os novos escenarios onde soarán as melodías, que deben ir ao compás da desescalada. «Temos unhas praias marabillosas para facer cousas. Nunca explotamos os concertos a pé de areal, en moitos sitios faise, eu estiven tocando, e é xenial. Son lugares espazosos, contornas paradisíacos que, ademais, témolos».
Concellos como o de Vigo e o de Pontevedra xa traballan na programación de concertos máis pequenos, con menos capacidade e con garantías sanitarias para este verán. Abel Caballero reuniuse telemáticamente con propietarios de salas de concertos. «É positivo e intelixente escoitar aos empresarios que levan anos no negocio. Fíxoo o Concello de Vigo e tamén a Xunta. Reprogramar con diálogo é unha aposta asegura», explica a artista.
A roquera lírica
Licenciada en violín e en canto lírico, Patricia Moon atopou no rock unha forma de expresión. Con tres discos ás súas costas (Rock and Love, Oxytocin e Patricia Moon) segue compondo temas de «rock lunático». «Sáeme natural a mestura de estilos porque bebín das dúas vertentes. Empecei coa música clásica e na adolescencia metinme no rock. Fágoo de forma experimental, encántame explorar e crear cousas máis raras». Tanto abraza o seu violín nas actuacións coa Orquestra Sinfónica Vigo 430 como xoga coas melodías máis transgresoras mentres compón e toca os seus temas de rock.
Patricia Moon dedicou o confinamento a «meditar, coidarme moito e relaxarme moito. A dispor do tempo do que nunca dispoño entre clases, concertos, o labor de compor e os ensaios». Non saíu a tocar ao balcón, pero de portas cara adentro tivo as mans ben ocupadas, principalmente pola guitarra. «É un instrumento que sempre me apaixonou e agora pódolle dedicar tempo».
Experta no violín e pianista, aproveita os seus coñecementos para adaptar a súa música á realidade que vén. «Aínda que a miña música ten moita orquestación, normalmente reducímolo á banda de rock. Pero todos os formatos se poden reinventar, facer un concerto acústico, cun só músico... Agora hai que reinventarse. Eu xa estou acostumada, un día lévome violíns, ou o saxo, ou outros instrumentos. Iso é a música, aínda que ten matemáticas, non só é un máis un, tamén hai que explorar as posibilidades porque é moi enriquecedor». Agora traballa en novos temas pero non nun novo disco. «É a posteriori, cando reúno varias cancións e vexo que forma un todo, cando o decido. Penso en arte, vivindo o día a día, compondo e expresando o que sinto. O importante é a creación e logo tomar a decisión que máis conveña». A máis importante da súa carreira tomouna antes dos oito anos. «Cando empecei no conservatorio, vía que nas orquestras sinfónicas o violín levaba a voz cantante e díxenme eu quero estar aí. Ao principio un violín é como un gato, tardas en sacarlle son pero logo tocas o ceo coas mans».
Patricia Moon pertence á nova xeración de músicos vigueses. Décadas despois da Movida segue habendo un mar de fondo moi potente. «Hai grandes músicos e de gran corazón, demostrouse coa campaña do Banco de Alimentos». Pero quedan materias pendentes, nun mundo onde os homes seguen sendo maioría. «Foi difícil no meu caso facerme un oco porque faltan referentes femininos liderando unha banda. Na industria o que hai son prototipos de mulleres baseados na beleza, guapas e delgadas, pero non mulleres guitarristas. Por sorte cada vez abriuse máis esa veda. Pero hai que seguir loitando». Defende que as Administracións promovan iniciativas como Ramonas on Tour, da que formou parte esta pianista co apoio da Deputación. «Fai que cada vez se vexa a máis nenas tocando a batería ou a guitarra eléctrica».
A súa canción
«Amado mio», de Pink Martini. «Elixín esta canción de esperanza e amor para o que estamos a vivir. Estou segura de que despois da tormenta sempre chega a calma”.