HEMEROTECA | En 1968 eliminouse unha ampla zona de casas para crear a zona ferroviaria do porto
16 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.Eran as dez da mañá do 16 de xaneiro de 1968. Corenta membros da Policía Armada e os seus mandos acordoaban o tramo da rúa Felipe Sánchez que enlazaba con Sanjurjo Badía. O despregamento pretendía garantir o desaloxo e demolición de oitenta vivendas situadas nesta parte do Areal. As escenas de dor acrecentábanse co tañer das campás da parroquia do Sacro Corazón, tamén incluída entre os edificios sentenciados pola picaraña.
Era o punto e final a unha historia iniciada anos atrás, que ninguén soubo xestionar de forma eficiente, provocando un pequena crise humanitaria na cidade ao quedar moitas familias literalmente na rúa.
A comezos da década dos sesenta, o Ministerio de Obras Públicas decidía a creación dunha terminal de ferrocarril no porto de Vigo. Pero este proxecto supuña a desaparición unha parte importante de o barrio do Areal, polo que se iniciaron os trámites de expropiación que afectarían a 143 leiras e industrias situadas entre a esquina de Isaac Peral e Sanjurjo Badía, hoxe en día zona portuaria pertencente á Renfe.
A partir deste momento, o proceso de expropiación se embarulla tremendamente. A 4ª Xefatura de Renfe realizou xestiónelas pertinentes para lograr o total desaloxo. En 1962, Renfe paga os depósitos previos á ocupación a todos os propietarios expropiados e a indemnización aos arrendatarios, pero só logra que se desaloxen algúns inmobles, dándose a circunstancia de que algúns destes propietarios cederon as súas vivendas a outras familias.
En febreiro de 1966, envíase notificación aos afectados, concedéndolles un prazo de dous meses para o seu traslado. Só algúns propietarios responden afirmativamente ao requirimento. Os veciños reticentes afirmaban que se lles pagou unha indemnización previa «mísera e ilusoria», e que iniciaran unha serie de xestións para obter unha nova vivenda. Buscaron solares sen conseguilo, dicían. Recorreron a unha filial da Caixa de Aforros, pero a operación frustrouse porque as futuras vivendas non resultaban tan económicas como creron nun principio.
Finalmente, buscaron o apoio do alcalde Portanet para tratar de reservar vivendas no futuro polígono de Coia, e mesmo escribiron cartas a diferentes ministerios. Todos estes trámites tampouco lograron resolver o problema.
Mentres tanto, a rúa languidecía porque non se podía realizar nela ningunha mellora. Cando chovía, o barro apoderábase de todo, e as condicións sanitarias eran paupérrimas, detectándose numerosos casos de tifus na zona.
Os veciños reciben un ultimato os días 3 e 4 de xaneiro de 1968. O 16 de xaneiro deberían estar as casas desocupadas porque se iniciaría a demolición. A tensión foi enorme aquela mañá. Dúas mulleres maiores tiveron que ser trasladadas en ambulancia debido ao dramatismo do momento. O párroco Jesús Yago e o coadjutor Vicente Rodríguez foron conducidos pola policía á comisaría, e despois tiveron que presentarse no obispado.
A demolición das vivendas afectadas prolongouse por varios días, á vez que moitas familias recibiron a solidariedade de moitos concidadáns, xa que non tiñan onde ir. Só se pospuxo o desaloxo dunha familia a a que se lle había morte un neno de 20 meses aqueles días.
A igrexa foi desacralizada e demolida o 27 de xaneiro, quedando o terreo libre para o inicio das obras da nova terminal.