«Todas nos partimos a alma»

m. v. f. VIGO / LA VOZ

VIGO

© Coeco.Creative

Marisol Carratú, do Guardés, resta importancia á súa gran actuación no triunfo ante o Rocasa

14 oct 2019 . Actualizado ás 06:28 h.

A porteira do Guardés Marisol Carratú foi escollida como a mellor xogadora da pasada xornada en División de Honra feminina de balonmán. A xogadora arxentina foi clave no inesperado triunfo ante o Rocasa. «Dáme moita vergoña cando me preguntan por estes recoñecementos individuais. Este é un deporte de equipo e sen as miñas compañeiras non son nada», argumenta convencida de que é un premio para todas aínda que leve o seu nome. «Partímonos a alma», indica sobre o partido.

Non oculta Marisol que en teoría o rival era o claro favorito. Pero cre que a fe do grupo estivo por amais . «Saíron campioas da liga e da Challenge Cup, viñan de arrasar ao Málaga e nós de dúas derrotas... Sobre o papel estaba claro», di respecto das sensacións previas. Con todo, o equipo conxurouse para plantar cara e houbo premio. «Saímos coas cousas moi claras e o público tamén foi fundamental. É un pracer contar cunha afección como esta e é un dos motivos polos que volvín», di a arxentina.

Porque Carratú vive desde xaneiro a súa segunda etapa no Guardés, onde chegara no 2016 por mediación da ex do equipo Luciana Mendoza. «Somos grandes amigas e en Arxentina nunca podiamos ser compañeiras porque os nosos equipos eran rivais», lembra. Por iso cando Mendoza, xa na Guarda, díxolle que o club da Sangriña necesitaba unha porteira, dixo: «Alá vou».

Así formou parte do equipo que foi campión de Liga e viviu grandes momentos. Ata que lle chegou unha oferta dun club francés, o Acordo Noisy Lle Grand, e decidiu aceptala porque a priori supuña «un salto de calidade» na súa carreira. Con todo, case anda foi como lle prometeron. «En teoría ía a un club máis profesional e foi ao contrario. Á parte de que non conseguín ter Internet en casa e para a comunicación coa miña xente en Arxentina iso era básico», relata.

Toda aquela situación desembocou en que Carratú, aínda sentíndose forte no deportivo, renqueara no anímico. «Deime conta do importante que é para min estar a nivel psicolóxico. Cheguei a un punto en que a nivel de saúde nese sentido non o pasei nada ben», recoñece. Así que decidiu deixalo tras cinco meses e volver adestrar a Arxentina. «O club recoñeceu que non me estaba dando o que me prometeu e polo menos portouse ben á hora de rescindir», agradece.

Tamén conta que a experiencia lle serviu de aprendizaxe e fixo que agora sexa máis forte. «A miña mamá sempre mo di, das cousas malas aprendes. Se me sentía mal no persoal, non valía a pena estar alí», comenta sobre a experiencia francesa e a paréntese na súa traxectoria no Guardés.

O feito de haberse se da Guarda «de moi boa forma» e ter mantido sempre contacto cos responsables do club e con algunhas compañeiras -a África Sempere considéraa unha irmá- abriulle a porta ao regreso. «Chamáronme para ver cal era a miña situación e se estaba dispoñible. Mirárono e ao cabo duns días dixéronme: ‘Vídesche para acá'». E foi meu dito meu feito.

En xaneiro, Marisol regresaba á Guarda -«un pobo que ten algo que non se que...», recalca- e atopábase o mesmo equipo familiar e onde sempre se sentiu como en casa, pero con algúns cambios. «¡Agora eu son a maior do equipo! O maior cambio é un persoal máis rexuvenecido, con mozas novas», detalla. E para ela a enerxía desas novas compañeiras é un estímulo máis. «Contáxianme. Non me gusta nunca conformarme e o pensamento é que se elas poden, vos tamén podés», indica.

Ademais, atopouse unha arxentina nova que é con quen convive agora, Martina Mazza, e con ela e Rosario Urban xa son tres no equipo que dirixe José Ignacio Prades. «Temos en común que as tres estamos lonxe e as nosas familias e estar xuntas axúdanos, estamos a moita distancia pero non esquecemos da nosa orixe», subliña a xogadora nada en 1986.

Habitual coa selección do seu país, os compromisos internacionais do pasado verán deixaron a Marisol sen practicamente vacacións. «Rematara aquí a finais de maio e o 13 de xuño xa estaba a adestrar a dobre quenda con Arxentina», lembra. Por iso cría que o inicio de tempada ía ser máis duro. «A nivel mental pensei que me ía resultar difícil, pero co grupo fermoso que temos é todo sinxelo, motiváronme para dar o mellor», indica.

E sempre en clave colectiva, Marisol móstrase ambiciosa sobre o obxectivo do curso do Guardés. «Hai que ir gañar cada partido como fixemos o venres e creo que podemos estar entre as tres mellores».