Tradicionalmente, Pereiró era un lugar ao que ningún vigués tiña présa en ir. Sempre hai tempo para instalarse no noso gran cemiterio municipal. Xa non gusta acudir de visita, moito menos como residente. Pero a tendencia invístese cada vez que o Concello convoca as visitas teatralizadas ao camposanto. Porque esta semana houbo colas para reservar entradas na oficina de turismo das Avenidas.
A xente quere ver os espectaculares mausoleos da sardinocracia. Contemplar o monumento aos repatriados de Cuba. Ou emocionarse coa estarrecedora escultura que o fotógrafo José Gil dedicou á súa filla, falecida a temperá idade.
Todo o conxunto é unha pequena obra de arte, deseñada polo arquitecto Jenaro de la Fuente en 1898. E o paseo fálanos do despegamento popular e económico de Vigo ao longo do século XX. Nos magníficos edificios funerarios repasamos a historia das familias que prosperaron xunto á súa cidade.
Ademais, Pereiró conta con outros dous puntos de interese estarrecedores. Dunha parte, o propio muro do cemiterio, onde en 1936 foron fusilados varios políticos socialistas, entre eles o alcalde de Vigo, Emilio Martínez Garrido. Da memoria daqueles asasinatos queda unha placa conmemorativa.
Doutra parte, no cemiterio civil están as tumbas dos nazis que campaban pola cidade naquela época, como Friedrich Wilhelm Cloos, que explotaba minas de wolframio e agasallaba ás súas amizades con exemplares de Mein Kampf. Ou o temible Richard Kindling, xefe do partido nazi na cidade e da sección local das Mocidades Hitlerianas.