O imitador e humorista recala en Santiago e Vigo con «Raulidad virtual»
12 sep 2019 . Actualizado ás 13:02 h.Rafa Nadal, Pedro Sánchez, Pablo Iglesias , Josep Pedrerol... En todos eles e moitos máis se transforma Raúl Pérez, que recala co seu espectáculo Raulidad virtual mañá en Santiago e o sábado 14 en Vigo (20.30 horas, Afundación). Pódense obter entradas cun desconto do 40 % en clicentradas.é
-O punto de partida son as lentes de «raulidad virtual», definidas como «as únicas que permiten ver a realidade tal e como é». Tan distorsionada vemos a realidade?
-No fondo todos temos unhas lentes. Esa sería a moraleja porque todos temos unha forma de ver a realidade. A que teño eu é a «raulidad», que é igual de válida que a de calquera persoa. O que veño dicir é que deberiamos intercambiarnos un pouco as lentes entre uns e outros para intentar ter máis empatía entre todos. É verdade que estamos nunha época de conexión brutal a nivel dixital en todo o mundo, pero máis desconectados como especie. Agardo que a xente conecte coa «raulidad» porque é unha forma de ver a vida desde o punto de vista dos personaxes que aparecen e a través da comedia.
-Que atopará o público?
-Un espectáculo de comedia con reflexións sobre o que está a pasar a través de imitacións de moitos personaxes. Tamén haberá cancións, cameos especiais, un pequeno baile... Hai de todo, é un espectáculo moi completo pero, sobre todo, de comedia. É dicir, que a xente que asista ao espectáculo veña disposto a liberarse e a rir.
-Cantos personaxes vanse dar cita sobre o escenario?
-Non os contei, pero seguro que setenta hai.
-Estará Abel Caballero, ao que lle deu unha maior dimensión coa súa imitación televisiva?
-Por suposto. El xa é unha figura en por si, pero démoslle algo máis de altofalante a través de Latexa motiv ao que é el como presenta e como personaxe. É un político e un politicofacético. É incrible como arrastra á xente, entón, Abel non pode faltar.
-Que debe ter unha persoa para que vostede o imite?
-No caso de Abel é pola proximidade que transmitía, porque me parecía unha persoa que estaba sempre de bo humor, sempre contento. Despois, esa forma de vender a iluminación do Nadal, co manexo do inglés á vez... En xeral, os personaxes para fixarme neles teñen que ter algo, estar no candelero agora mesmo ou ben porque teñan un aspecto da súa vida que a min me chame a atención. Para ser imitable, o básico, é que eu poida intentar aproximarme á súa voz ou aos seus xestos. Se non o consigo, teño que deixalo aparcado.
-Algún resistiuse e tivo que quedar no caixón?
-Hai tempo con Iñaki Gabilondo pasábame. Era imposible. Intentábao e deixábao, ata que conseguín unha aproximación que non me desgusta. Pásame con Albert Rivera, non podo sacar a este político. Hai moi poucos no caixón.
-O público que lle coñece pola televisión, atopará a un Raúl Pérez moi diferente?
-É un Raúl en versión estendida, exposto á xente do teatro, sen maquillar. Eu teño a síndrome de Isabel Preysler, moi pouca xente hame visto sen maquillar. Teño que mostrarme á xente para que me coñeza. O bo é que me vexa durante hora e media sacando todo o meu repertorio e cousas miñas.
-Como acaba un licenciado en Enxeñería de Telecomunicacións imitando?
-Por inconsciencia. Era moi novo cando dei o paso. Agora, noto que o fixen ben.
-Era o típico que xa desde pequeno imitaba a outros compañeiros e profesores ou a vocación chegou tarde?
-Foi tardío. Na etapa universitaria, cando nunha cea de fin de curso imitei aos profesores, quedaron todos retratados. A partir de aí, radio, televisión... Desde que acabei a carreira. Era bastante tímido.
-É máis doado saír ao escenario transformado noutro?
-Saír caracterizado igual axúdache. Tamén pode ser que sexa un Jekyll e Hyde, que teña un lado máis tranquilo e, de súpeto, transfórmome e son un furacán amais do escenario.