O incansable Manolo González, de 78 anos, segue sendo o delegado do Celta feminino
13 ago 2019 . Actualizado ás 12:34 h.Cando alguén ve ao Celta feminino de baloncesto actual e compárao coa época dourada do club na década dos 80, as semellanzas brillan pola súa ausencia pero a esencia segue sendo a mesma: ser unha familia. Por iso, a paixón de Manolo González (Vigo, 1941), un mítico dos pavillóns vigueses, polo seu Celta é, canto menos, igual ou maior que cando empezou: «Sigo acudindo a ver ao Celta coa mesma ou máis ilusión que antes». Desde hai pouco máis dunha década Manolo é delegado de campo do histórico club vigués e aos seus 78 anos asegura que ver xogar e adestrar ás xogadoras séguelle xerando unha satisfacción enorme.
Manolo defínese como un apaixonado do deporte e é curioso que o baloncesto, o deporte que menos practicou, é polo que se acabou desviviendo máis. «Sempre tiven unha afección especial polo baloncesto», destaca. A súa historia co baloncesto feminino, especialmente co Celta , remóntase ao gran equipo de fai tres décadas que gañaba campionatos de liga e Copas da Reina . «Acórdome do gran Celta de antes, era emocionante ver o pavillón das Travesas abarrotado con 5.000 persoas vibrando», lembra con cariño. Pero non formou parte do club ata que o defunto presidente Paco Araujo contactou con el para colaborar desde dentro na entidade: «Fun collendo amizade con Araújo e un día chamoume para que lle botase unha man de delegado». Isto ocorreu hai 11 anos e hoxe aínda segue ao pé do canón con case 80 anos.
A tolemia de Manolo polo baloncesto é evidente e é que cando se prexubilou asistía aos adestramentos porque «estar no pavillón era unha forma de entreterme». Aínda que a súa función era a de delegado, Manolo sempre foi unha persoa de club incansable. Non falla aos adestramentos (non hai un balón que se lle escape), ser o anfitrión de cada rival que pisa o pavillón de Navia ou encargarse de colocar a publicidade cada día de partido son algunhas das tarefas que Manolo leva facendo todos estes anos. Aínda que admite que agora ten menos tarefas porque «a idade llo impide», o feito de que a directiva teña crecido tamén foi importante para que se deleguen responsabilidades. «Noto que queren que faga menos, fano con finura para que non teña que facer tanto esforzo», comenta entre risos e recalca que está «para todo o que necesiten e pídanme».
Soará a tópico, pero Manolo é un home que está por e para o Celta , ata o punto de denominalo como unha segunda familia: «Un ten a súa familia de sangue e os seus amigos, pero eu teño un sentimento moi forte porque o Celta feminino de baloncesto, é a miña segunda familia. É unha marabilla ver traballar a toda esta xente, ademais da ilusión e as ganas que teñen estas mozas tan novas». Á fin e ao cabo, as persoas permanecen e as experiencias son o verdadeiramente importante para Manolo. «É un orgullo que a cada pavillón que viaxo saúdanme con cariño, agradécese que despois de tantos anos recoñézanche», comenta.
O Celta feminino é unha especie de droga para el e recoñece que nas súas vacacións bota de menos pasar o tempo gozando dos adestramentos. «O club é unha gran familia, é unha marabilla velas crecer como xogadoras e persoas», recoñece que é unha das súas principais motivacións. Admite que o Celta lle ha ir envolvendo durante todo este tempo e o bo facer da xente sumado á ilusión de todo a contorna para o mellor futuro do club hanlle atrapado para sempre. «Despois de tantos anos quedo coa satisfacción da cantidade de xente e amigos que quero, quérenme e respéctanme», destaca orgulloso. Para Manolo non hai diñeiro que pague que alguén se acorde del cando está en Vigo e a outra persoa atópase a miles de quilómetros. Para el é «algo especial» e un orgullo poder crear estes lazos a partir da súa paixón.
A última ilusión de Manolo, primeiro como afeccionado ao Celta e logo como membro do club, é volver ver á entidade arriba. As mozas de Cantero levan dous anos quedándose ás portas do ansiado ascenso e Manolo pensa que este pode ser o ano: «Este ano cun pouco máis de empurre da sociedade viguesa e as institucións públicas volveremos ver ao Celta máis pronto que tarde na máxima categoría». O máis fundamental para el é que o equipo volveu a xerar ilusión e que aos poucos «Navia se nos quede pequeno». Esa é a súa ilusión, volver ver ao equipo no máis alto como en anos anteriores. Por iso, xente de club tan entregada como Manolo llo merece.