María Jesús Fernández comezou a traballar no club aos quince anos, nada máis acabar os estudos básicos
31 may 2019 . Actualizado ás 12:09 h.A María Jesús Fernández Pousada medio Cangas (ou máis) coñécea como «a Mari do Alondras». «Case é coma se fose propiedade do club», di a secretaria do equipo, que aos seus 57 anos, leva 41 traballando ininterrompidamente no equipo de fútbol do municipio, no que logo xogaron os seus fillos e tamén botou unha man o seu marido como antes o fixo o seu pai. Asegura que o seu vida non se entende sen esta entidade e que, aínda que moitas veces pensou en deixalo, os motivos para continuar adiante sempre pesan máis.
Corría o ano 77 cando se integrou no club para realizar tarefas administrativas. Pero aquel non era nin moito menos o seu primeiro contacto cunha entidade á que xa entón estaba ligado o seu proxenitor. «Iamos toda a familia aos partidos: os meus pais, os meus irmáns e eu. Onde ía o Alondras, alá iamos nós», relata. E no seu caso así seguiu sendo durante máis de catro décadas. Calcula que «como moito» tería dez anos cando comezaron a levala aos compromisos ao Campo do Morrazo. Cando comezou a traballar para o club aínda non cumprira os 16.
Ao ser o seu pai directivo, ela foi a persoa ideal cando se necesitou alguén que botase unha man coas xestións dun club xa entón en crecemento e que hoxe conta con máis de 300 licenzas. «Eu remataba o graduado escolar e tampouco me apetecía moito seguir estudando. Fixen un curso de mecanografía e funme para alí. Así foi como empezou todo, practicamente empezou toda a miña vida», conta con emoción.
En todo este tempo tivo seis presidentes e é a persoa que máis tempo leva ininterrompidamente ligada ao Alondras. As súas funcións tamén han ir cambiando. «Ao principio era unha cría, aínda que bastante madura, porque me dicían que eu sempre fun maior», revela divertida. Pero cos anos foi adquirindo cada vez máis responsabilidade. «Fago de todo, desde atender o teléfono a encargar os carteis dos partidos ou os bocadillos, organizar os horario, os desprazamentos... Parece que non, pero son moitísimas as cousas que hai que facer para sacar adiante un club como leste».
Máis aló de que o Alondras supuxese para ela un traballo, a María Jesús sempre lle gustou o fútbol. «Atraeume de sempre, gustoume e ségueme gustando, gózoo moito», comenta. E asegura que xamais sufriu ningún tipo de discriminación por ser muller, a pesar de ser no seu día practicamente unha pioneira. «Eu chamaba por teléfono á Federación e xa sabían enseguida que era a do Alondras. Non había ningunha outra muller que chamase por aquel entón», expresa.
En tanto tempo vivindo o club desde dentro, houbo tempo para todo. «Sempre tes épocas boas e outras non tanto, pero funo levando sempre ben», recalca. En boa medida, di, grazas ao seu bo carácter, que lle fai ser unha persoa que non se ten problemas con ninguén e que se lle toca recibir unha rifa ponse «o chubasquero para aguantar a tormenta» e seguir adiante. «Eu no Alondras non digo que non a nada. En teoría vou á oficina polas tardes, pero se me piden un recado pola mañá, fágoo. Como che vas negar cando estamos nun club polo que tanta xente se esforza sen cobrar un duro e pásao mal cando non hai diñeiro?», pregúntase. E conclúe que «só podes apoiar en todo».
Un dos motivos polos que nunca se expuxo en serio deixar o club é o seu pai, o máis orgulloso de vela aí e de que teña recollido a testemuña. «Creo que nunca sería capaz de irme. El está orgullosísimo de que forme parte do Alondras». Xunto con ese, o seu outro maior recoñecemento é o cariño non só da xente que a rodea agora, senón daquela que o fixo durante os anos, entre eles os futbolistas. «Cuns tratas máis e con outros menos, ás veces algúns saúdanme pola rúa e non sei ben quen son. Pero é unha felicidade ver que che dan ese cariño e que teñen un bo recordo de ti».
A ela o mellor que lle deu o Alondras, di, son infinidade de amigos. E a nivel deportivo, vénlle á cabeza o máis recente: disputar a fase de ascenso a Segunda B a tempada pasada. O maior desgusto tamén é recente. «Foi o 2 de abril e non se me esquecerá na vida. Alguén que me tiña controlada rompeu o cristal do coche e roubou 5.000 euros. Non pensei que me ía afectar tanto, foi un desgusto impresionante. Afundiume. Foi o peor día da miña vida no Alondras», rememora con amargura.
Momentos malos á parte, a mellor proba de que lle merece a pena é a longa traxectoria que leva ás súas costas. Porque a Mari é do Alondras e, dun modo ou outro, así o seguirá sendo o resto dos seus días.