Din algúns aí fóra que o inverno chegou á cidade. Engaden que é un inverno marcado polas borrascas estacionarias que só buscan atenazar cun frío espectral ao crítico, aínda que tamén tentándoo coa agradable calor do pesebre. E non son poucos quen sucumbiron a esa tentación, e con orgullo lembran a quen ven inverno por todas partes que a presión isobárica non é tan forte, á vez que sinalan a desbordante decoración urbana.
Talvez aí estea a clave das distintas visións do actual parte meteorolóxico deste reino. Se a arte ou a cultura, en xeral, limítase a ser só un obxecto decorativo, está a renunciar a propor visións críticas co pensamento único. Para algúns iso é correcto, e vanglórianse da liña, o volume e a cor. Con todo, hai outros que creen que o ser humano é retorto, e non sempre se resiste a morder a man de quen lle dá para comer. Sobre todo, cando a man só quere exhibirlles como un trofeo domesticado.
Desde ese punto de vista si que o inverno chegou hai anos á cidade e non ten visos de moverse. Claro que a resistencia sempre é capaz de dar golpes audaces, como o protagonizado por uns descoñecidos na fachada do Marco. Ese espazo ten que seguir sendo o punto de referencia para a capacidade crítica da arte. Sexa quen sexa o seu director, pase o que pase, no Marco ten que residir permanentemente a primavera. Para iso tamén quen sinalan as actuais neves deben renunciar á calor oficial. Aínda que sexa un tópico, veñen ben agora as «mil primaveras máis» que desexou Cunqueiro.