O día que Dei Stéfano xogou co Deportivo, ocorreu o 29 de xaneiro de 1955
30 ene 2017 . Actualizado ás 09:51 h.Riazor quedou pequeno para asistir a un partido histórico, aquel en o que Dei Stéfano vestiu a camiseta do Deportivo. Ocorreu co gallo de unha homenaxe a Julián Cuenca, quen se retiraba entón. A Saeta Rubia , xa considerado por aqueles días no ramallete de futbolistas entre os que se discute cal é o mellor de todos os tempos, obtivo o permiso do Madrid e viaxou para lucir a zamarra branquiazul xunto aos célticos Olmedo e Torres, que reforzaban ao equipo coruñés fronte a un dos grandes da época, o Vasco de Gama.
A irrepetible aliñación estivo formada por Otero; Rodolfo, Zubieta, Tomás; Leituga, Conca; Arsenio, Dei Stéfano, Pahíño, Olmedo e Torres. Destes once só viven na actualidade Arsenio e Carlos Torres, quen lembran perfectamente aquel amigable. O marcador final (1-6) e a crónica de La Voz falan dunha «espléndida exhibición de fútbol» brasileiro. «Foi un partido moi bonito, pero eles xogaban un fútbol totalmente distinto ao noso, que era máis de forza», lembra agora o coruñés Carlos Torres, que militou no Celta , o Espanyol e o Málaga, antes de pechar a súa carreira no Deportivo, e que acaba de cumprir 84 anos. «Practicamente nós non xogamos», queixouse Dei Stéfano, segundo recolleu este diario tras o partido.
«Era o máis grande que xogou nunca. Un futbolista supercompetitivo que quería gañar sempre, pero aquel día os brasileiros non nos deixaron cheirar a pelota e craváronnos seis goles. Acórdome de que Dei Stéfano e Olmedo estiveron todo o intre: “Déixame aquí a min, bótache para alí”. Estaban os dous rabiosos porque non tocaban o balón», explica Torres. Antes do partido, a Saeta Rubia , que ao ano seguinte levantou a primeira das cinco Copas de Europa consecutivas que gañou co Real Madrid, concedera unha entrevista a La Voz na que se declaraba moi satisfeito de xogar en Riazor. «Eu, persoalmente, vou encantado. A Coruña simpatízame moito, agrádame participar na homenaxe a Conca e desexo xogar outra vez contra Vasco de Gama, que marabillara aos afeccionados galegos», dixo.
O Vasco de Gama, un grande
É que era a segunda ocasión en que o Vasco de Gama pisaba Riazor en pouco tempo, pois disputara a segunda edición do Teresa Herrera, cando caeu (3-2) fronte ao Athletic de Zarra e Panizo, pero marabillara aos afeccionados cun fútbol de alta escola. É máis, tal era a admiración que espertaba, que foi despedido cunha ovación. «Xogamos un partido sen pelota, porque eles practicamente nos pasaban ao lado como avións», lembra agora Arsenio.
O único gol deportivista do partido no que Dei Stéfano xogou co Dépor foi obra de Olmedo a pase de Pahíño e supuxo o momentáneo 1-2 con que se chegou ao descanso. Na segunda parte houbo catro tantos brasileiros máis. «Faga constar -sinalou o dianteiro do Celta na previa do partido- a miña satisfacción por xogar leste atopo homenaxe ao meu gran amigo Cuenca. Amigo desde a infancia, por ser veciños en Madrid, no barrio de Vallecas». Precisamente, Olmedo entrara a última hora no ataque deportivista, despois de que o Barcelona negase o permiso a Luis Suárez, que o ano anterior fora traspasado xunto a Moll ao equipo catalán. Se o elegante futbolista coruñés puidese participar no partido de homenaxe, o Deportivo tería formado unha liña ofensiva irrepetible, con Arsenio, Dei Stéfano, Pahíño, o propio Suárez e Torres.
Leste lembra que por aquel entón era habitual a disputa de amigables nos que grandes futbolistas da época participaban mesturados con outros de diferentes equipos. «Xogabamos en Betanzos ou en Culleredo. Nunha ocasión veu Luis e tamén estaban Jaime Blanco e Amancio. E outro ano Puskas, que levou a todo o mundo de rúa, era un tío saladísimo, un fóra de serie como xogador e persoa», lembra.
Unha brillante combinación entre o Zorro e a Saeta
Pese ao 1-6 finais, a crónica de La Voz destaca que o Deportivo «empezou con promesas de batalla, pero despois dunha feliz e brillante combinación entre Arsenio e Dei Stéfano, despois dalgunhas cousas dos volantes coruñeses, despois desta escasa bagaxe de calidades, o Vasco de Gama fíxose o amo». No equipo brasileiro formaban oito internacionais de entón, entre eles cinco subcampións «canarinhos» no Mundial de 1950 (o do soado maracanazo): o porteiro Barbosa, Ademir, Pinga, Ely e Maneca.