Carolina Arbeláez: «Eu non quería xogar con bonecas, eu quitáballes a cabeza para pateala e facer gol»
DÉPOR FEMININO
A nova fichaxe do Deportivo feminino vive pegada a un balón e sendo nena imitaba todos os caneos de Ronaldinho: «Choraba se non me saían»
19 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.Había unha vez unha nena que quería ser Ronaldinho. A ela non lle gustaba xogar con bonecas, como ás súas irmás. Sempre ía co balón pegado aos seus pés. Sen importarlle o que dela dixesen, só polo feito de participar dun mundo que dicían ser de homes. Aquela nena creceu. Hoxe é profesional e ten un manexo de balón que xa quixesen para si moitos dos seus homónimos masculinos. Carolina Arbeláez debuta hoxe (18.30 horas, Gol) en Abegondo co Deportivo, recibindo ao Betis..
-Como leva os seus primeiros días na Coruña?
-O primeiro, é agradecer a toda a xente do club polo trato excepcional que me están brindando. O cambio climático é grande. Veño de Medellín, a cidade da eterna primavera, e aquí está a chover moito e fai frío. Pero estou feliz , moi sorprendida pola gran infraestrutura que ten este club. Agardo dar o meu máximo potencial e axudar ao equipo a gañar. É unha honra estar no Dépor, pero tamén unha responsabilidade.
-Vén con outra compatriota, Lorena Bedoya, e aquí atopáronse a tres venezolanas, coas que xa se enfrontou.
-Si. O recibimento de todas está a ser moi bo. Con Kika e con Gaby xa tivera a oportunidade de enfrontarme cando estabamos nas seleccións sub-17 e sub-20. Son xogadoras cunhas capacidades técnicas impresionantes e viñérono demostrando nunha liga española que está a crecer moito.
-Bo, pero a liga de Colombia tamén ten nivel e hai talento.
-Si, pero alí aínda nos falta concienciarnos de que o fútbol feminino é tamén profesional. As xogadoras estamos moi motivadas, pero necesitamos maior apoio dos dirixentes e das empresas privadas. As ligas duran dúas ou tres meses e iso desanima bastante. Os clubs non che contratan por todo o tempo. Contrátanche iso, dous ou tres meses e logo... Que fago? Iso é bastante lamentable para todas as xogadoras novas que amamos o fútbol desde moi pequenas. É un mal do que se ve afectado a liga profesional do meu país e agardo que todo se solucione.
-Que espera do seu salto a Europa?
-Estou vivindo un soño feito realidade. Desde nena sempre tivera expectativas que ía cumprindo. Xogar coa selección de Colombia, logo irme fóra do meu país para ser campioa nacional universitaria nos Estados Unidos e sempre queres máis. Agora teño a oportunidade de ser profesional nunha das ligas máis fortes do mundo. O ano pasado fíxenlle unha visita a unha compañeira de selección que está no Valencia, Natalia Gaitán, e con ela tiven a oportunidade de ver en directo un partido da liga española. Vin que o nivel era moi forte e desde ese momento tiña en mente vir e facer o meu soño realidade.
-Vostede é polivalente pero, en que posición séntese máis cómoda?
-No centro do campo, con liberdade. Gústame moito ter a pelota e asumir esa responsabilidade. Coa selección de Colombia tiven a oportunidade de xogar varios partidos contra Estados Unidos de lateral dereita, pero era máis unha cuestión de tapar a saída das rivais por banda xa que eran moi fortes e moi rápidas. Pero se teño que dicir unha posición favorita é aí, no centro.
-Como e cando comezou a xogar ao fútbol?
-Desde moi chiquitita. Teño dúas irmás, pero eu sentía que non quería xogar con bonecas. Eu quitáballes a cabeza para poder patealas e facer gol. Desde moi nena o fútbol encheume de paixón e de alegría. Ao principio a miña mamá non quería que xogase porque dicía que era un deporte de contacto, máis masculino, por dicilo así, pero logo deuse conta de que tiña un don moi bonito que divos regaloume e que podía puír con adestramento. Pronto se sentín o seu apoio incondicional e agora están todos moi felices de que eu estea aquí. Moi ao principio xogaba en equipos mixtos en Colombia porque non había nenas suficientes e iso en certo xeito axudoume a mellorar. Axúdanos a pensar máis rápido para facerlles fronte. Ás veces escoitaba comentarios que non eran bonitos só por xogar sendo nena, pero a palabras necias oídos xordos. Agora moitas desas persoas que non crían tanto en min son as primeiras que me mandan mensaxes de felicitación ou desexos de éxitos. Un pouco contraditorio, pero... Cousas que pasan...
-Desde moi novo chegáronlle os éxitos. Xa xogou un Mundial e uns Xogos Olímpicos.
-Con 16 anos convocáronme para a selección colombiana sub-17. O meu primeiro torneo foi un Suramericano, unha experiencia moi bonita... Sentir que achegas ao teu país, escoitar o himno... Ínflaseche o peito da honra. No 2012 puiden xogar o primeiro Mundial sub-17 e logo pasei á sub-20, con quen participei no Suramericano do Uruguai, e logo a sub-21, con quen nos proclamamos campións dos Xogos Bolivarianos. No 2014 chamoume por primeira vez a absoluta para disputar a Copa América e logramos o pase para o Mundial do Canadá 2015 e Río 2016. Estar nos Xogos Olímpicos é o máis. Un soño poder estar cos mellores atletas do mundo. A seguinte competición importante será a Copa América, pero para iso falta tempo aínda. Eu sei que neste club vou crecer como xogadora, por como se adestra de ben e pola infraestrutura que hai. Vanme axudar a estar aínda en mellores condicións.
-Carolina Arbeláez tamén é famoso por dominar como poucos o «freestyle». Ten moitos vídeos onde demostra as súas habilidades con balón.
-[Risos]. Como dixen, é un amor desde moi nena. Ao principio estaba moi soa xogando. O balón era o meu compañeiro. Cando a miña mamá me mandaba ir recoller ou a lavar os pratos, eu facíao sempre conducindo a miña pelota. E claro, ás veces se enojaba comigo porque mo esquecía nalgún sitio inoportuno e ela case que se podía caer pola miña culpa, por deixalo alí... Recibía rifo tras rifo, pero tamén me fixo que a día de hoxe sexa unha xogadora que conduce ben o balón. Amo o «freestyle». Sempre vou coa miña pelota a todos os lados. Mesmo me trouxen unha desde Medellín, sabendo que aquí ía dispor de moitas. Pero é que o levo sempre comigo porque me encanta dominalo, facer que non caia ao chan... Unha das miñas paixóns desde nena era ver os vídeos que facía Ronaldinho de «Jogo Bonito». Eu quería imitalo. As xogadas que el facía, víaas en Youtube e non paraba de repetilas ata que non me saísen. Ata choraba se non me saían. Agora fago eu os vídeos e póñoos nas miñas redes sociais. Pero son moi caseiros. Non me gustan editalos nin nada para que se me vexa realmente o que me gusta facer. Nos Estados Unidos, mentres agardaba por un balón que se nos marchou lonxe, veume outro de fútbol americano e púxenme tamén a dominalo. Logreino, deille moitos toques. Noutra ocasión tamén o fixen cun de rugbi... Deime conta de que podía dominar calquera cousa cos pés, non só pelotas de fútbol. Mesmo teño un vídeo moi gracioso dándolle máis de trinta toques a un rolo de papel hixiénico [ri].
-Tanto Lorena como vostede tamén son internacionais de fútbol sala.
-Ela é moi moi boa ao fútbol sala. Desde moi pequena practícao. Eu tamén o xogo desde nena. Dinme que en España aquí iso non se fai. Que unha cousa é fútbol once e outra fútbol sala, pero en Colombia pola falta de competicións xogamos ambas as para manternos activas. Agora vimos precisamente de xogar a Copa América de Paraguai. Fomos terceiras.
