Non foi un bo partido do Deportivo. O seu rival tampouco fixo nada do outro mundo. Se pertrechó atrás e aproveitou a única ocasión que tivo. Unha situación incómoda que non pode servir de desculpa para os coruñeses, porque partidos como este os tiveron e vanos a ter, cada vez máis, no que queda de tempada.
Riazor non é un campo calquera. Volveuse a demostrar. Once mil espectadores nunha tarde de cans, cos centros comerciais abertos e cun equipo en fronte que non é dos que máis apetecería ver. E iso, tanto o campo como saber que unha mala entrada son once mil branquiazuis, xera unha motivación nos rivais que se traduce nun plus de esforzo. Con todo, isto tampouco pode ser escusa. Xa lles gustaría aos rivais que os que visitan os seus campos chegasen extramotivados porque nas súas bancadas hai once mil tipos animosos nunha mala entrada.
Nesta tesitura, ao Dépor faltoulle verticalidade. Foi un equipo que tivo a posesión pero abusou da horizontalidad. Unha situación que, certamente, pode servir moitas veces para gañar. Ti tocas e tocas. O rival non ten nin unha. E ti, como es mellor, aproveitas unha das que se che presentan. Tres puntos á buchaca.
Esta vez non foi así e o Athletic atopouse cun agasallo ao pouco de iniciarse o segundo tempo, que o Dépor non foi capaz de remontar.
Borja presume de que lle gusta premiar ao que traballa ben durante a semana. É unha táctica. Certo é que, ás veces, tamén se bota de menos a aposta por un once e unha idea que teña continuidade. Pero é o seu estilo e é a fórmula que permite a esta escuadra branquiazul seguir líder do campionato, con tres puntos de vantaxe sobre os seus perseguidores.
Con erros e acertos. Indecisións e riscos excesivos. Os seus ciclos de cinco partidos aválano. E, mentres os números acompañen, certo é que máis vale sumar un punto que ningún. Iso non quita que hai que seguir puíndo a pedra, porque aínda se observan bastantes imperfeccións. Insuficientes para desdibujarla, pero imperfeccións.