Peche os ollos uns segundos e ábraos daquela (para seguir lendo). Tome aire e retroceda unhas horas coa súa mente. A ese momento no que estaba sentado no seu asento de Riazor. A ese instante no que mirou ao seu redor e observou orgulloso a miles e miles de tolos deportivistas lucindo o branco e azul con orgullo. Familias enteiras. Bufandas e bandeiras ao aire. É Primeira RFEF. O maldito pozo para un campión. Pero a ninguén lle importa. Nin a vostede tampouco. É o que ten esta bendita paixón do fútbol. Coma se volvesen os anos noventa. Berros e aclamacións. Ilusión en vea. «Como non che vou querer?», cantará coa súa voz interior.
O Deportivo volveu gañar. Catro de catro. Doce puntos. Líder en solitario. Dez goles a favor. Ningún en contra. É verdade que o Badaxoz fixo méritos como para levarse algo. Pero é o que ten cando xogas contra un grande. Como esa Real Sociedade cando vai ao Bernabéu e fai o partido da súa vida, para regresar sen carga a Donosti. A pegada do poderoso. Esa que agora goza o deportivismo, subido a unha onda optimista que facía anos que non se sentía.
A afección coruñesa ten razóns suficientes como para crer que este ano, por fin, será para gozar. Sen pensar na meta. Pero saboreando cada parte do camiño. O primeiro argumento é o propio. Ninguén ten unha masa social como a branquiazul. En Primeira RFEF, por suposto, pero tampouco na maioría de equipos do fútbol profesional. As audiencias e os números de socios están aí. O que se está perdendo a Liga por non gozar do Deportivo.
O segundo argumento é o obvio, o numérico. O que reflicte que non hai un equipo en Primeira RFEF con mellor estatística. E o terceiro é o persoal confeccionado por Carlos Rosende e o seu equipo. É verdade que hai algunha lagoa (catro laterais dereitos en catro partidos falan ben da riqueza de xogadores como Villares ou Víctor, pero tamén mal da falta de alguén que se asente aí, á espera de Trilli); pero polo demais hai case de todo. Defensas zurdos e destros, de envergadura e con saída; Medios defensivos, creativos e con chegada; extremos con caneo e con pausa... Perfís para que Borja faga lucir a súa lousa. E para que vostede soñe.