Grazas por darme tanto

Martín Lasarte

TORRE DE MARATHÓN

XOSE CASTRO

06 jun 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

10 de xuño de 1990. Último partido do play-off de ascenso. Empataramos en Tenerife a cero goles e perdemos na Coruña. Despedímonos do soño de Primeira. Unha nova frustración que se sumaba a algunhas anteriores. Tocaba, pero non se consegue.

O club redobra esforzos. Mellora o persoal. O obxectivo, agora si, claramente é ascender. Xa que logo, aumenta a presión. A tempada, practicamente, repartida entre tres equipos que podiamos optar ao ascenso: Murcia, Albacete e Deportivo.

9 de xuño de 1991. Última xornada. Tócanos enfrontarnos ao equipo que comandara o torneo durante todo o ano. O Murcia chega á cidade co plan de abrochar o ascenso. Mesmo lle valía o empate. A nós, non. Só nos servía gañar. A batalla comezara moito antes do pitazo inicial. Moito nervio. Moita inquedanza. Moitas pantasmas do pasado...

Cinco da tarde. É a hora do encontro. Riazor está precioso. Todo de branco e azul. Igual que as rúas da cidade durante a semana. O árbitro pita e, sorpresa, o teito da bancada de Preferencia empeza a arder. Xérase fume. Moito fume. O público salta ao campo. Non entendiamos moi ben que sucedía. O partido suspéndese por un intre. Imos ao vestiario. E creo que iso nos veu ben. Asentounos. Sentimos como que non podían suceder máis cousas negativas, que algo positivo tiña que chegar.

Tras a continuación, saímos mellor. Máis aló de pasar algún susto, mostrámonos moi seguros. Os pimentoneros eran líderes. Ademais, o pichichi xogaba para eles. Comas e Aquino eran dos dianteiros máis destacados da categoría.

Os minutos empezaron a xogar a favor. Marcamos e anuláronnolo. Pero estabamos mellor. Pateabamos o balón, pero tamén eses espíritos negativos e o accionar do rival.

Fómonos ao descanso con 0-0, pero tranquilos. Estabamos a ser mellores. Na segunda parte sentimos que nos apropiabamos do partido. Marcamos unha, dúas veces, mesmo a punto estivo de caer un terceiro gol. Eles sentían que se lles escapaba todo o que fixeran. Intentábano, pero non podían. Un sabía o que podían estar a sentir eles. Máis dunha vez pasaramos por esa experiencia.

Stoja era como un estandarte. Estaba no seu día de gloria para fortuna nosa. Fran, José Ramón, o Fraco Gil, Aspiazu... Fixéronse os donos do partido. Villa estaba, como toda a tempada, rapidísimo. Sabin Bilbao, Albístegui, Djukic... Verdadeiros cadeados, do mesmo xeito que Yosu. Incluso os compañeiros que ingresaron fixérono moi ben. Lembro algunha xogada, de feito, de Kana, para o segundo gol. Peio Uralde, Gustavo, Musti Mujika, Santi Francés, Jorge, Antonio, Toño Molinos , Albis, Manuel... Perdón por algún esquecemento, porque todos achegaron sempre, tanto no externo como no campo cando foron chamados.

Tiñamos un gran grupo. Había enorme camaradería. Compañeirismo. O obxectivo grupal e común estivo sempre moi por amais de cuestións individuais. E, por suposto, toda a sabedoría e experiencia do vello, do querido Arsenio. Un sabio. Ademais, contamos coa achega xigante de Carlos Ballesta e logramos sentirnos sempre moi fortes grazas á tarefa de Franganillo. O profe Franga.

O pitazo final foi o inicio dun alivio enorme. Conseguiramos aquilo que era tan difícil, case imposible. Algo polo que se loitou tantos anos. ¡Eramos de Primeira! Pero de verdade. Non de palabra. Non de merecemento. !De verdade!

O estadio era todo risos, alegría, satisfacción. As bandeiras, a xente, os cánticos. Unha auténtica festa, celebrando mesmo coa xente no campo. A xolda transmitiuse á cidade e arredores en días posteriores.

Percorrer A Coruña foi unha gozada. A xente fíxonos sentir como heroes. Unha verdadeira festa que durou días.

Aquilo foi das cousas máis reconfortantes que me sucederon na vida. Dou grazas por ter tido ese privilexio de ter participado naquela xesta. Talvez os anos fagan que pareza menor fronte a cousas fantásticas vividas posteriormente. Pero aquilo foi, dalgún modo, o puntapié inicial.