O exfutbolista do Deportivo, falecido este xoves, vestiu a branquiazul seis tempadas e era pai dun dos actuais médicos do club
01 ene 2021 . Actualizado ás 21:42 h.José Carlos Lariño Fernández, futbolista do Deportivo nos anos 60 e pai dun dos médicos do club, faleceu o pasado día 31 aos 79 anos. Formou xunto a Pegaso e Domínguez un das defensas clásicas do seu tempo, durante unha etapa na que o equipo coruñés alternaba entre Primeira e Segunda División. Nunha reportaxe publicada por La Voz no 2009, Lariño, que xa retirado regresou a Pontevedra, onde nacera o 27 de outubro de 1941, lembraba que xogaba de central ou de lateral e, engadía, «cheguei ao Deportivo desde a selección xuvenil galega con Rodrigo». Ademais, coincidiu con outras lendas como Amancio e Veloso. Debutou coa branquiazul nada menos que nun derbi en Balaídos, correspondente á tempada 1961-62, que finalizou con empate (1-1).
«Viña dun modesto, a Cultural e Deportiva Salcedo», lembraba naquela entrevista, durante a que asegurou que, cando fichou polo Deportivo, tamén lle quería o Celta , e mesmo lle pagaba máis, pero a súa nai instoulle a que elixise o equipo da Coruña. «Aínda gardo as cartas que lle mandaba ao presidente Antonio González pedíndolle que xogase», revelaba entre risos. Na súa casa tamén coleccionaba banderines e camisetas dos equipos nos que xogou e moitos aos que se enfrontou durante a súa carreira.
Apaixonado do deporte
Defensa combativo, con bo toque de balón e que se animaba a incorporarse en máis dunha ocasión ao ataque, destacaba como un gran deportista, paixón que mantivo durante anos, pois era habitual velo no Club de Tenis Pontevedra coa súa cuadrilla de amigos. «O equipo en que xogaba valería hoxe en día uns bos millóns, pero daquelas xogabamos no vello Riazor, a pegar. O campo era malo e os balóns, outra historia. Entón xogábase máis porque gustaba, que polo diñeiro», lembraba.
Lariño subiu a Primeira División co Deportivo en 1962, 1964 e 1966. Xogou co equipo da súa vida case un centenar de partidos (91), incluída a maldita promoción contra o Levante en 1963, así como dezaseis encontros de Copa. Marcou un gol, o 11 de marzo de 1962, en campo do Sanse, filial da Real Sociedade, ao que o equipo coruñés dobregou por 1-2.
O defensa militou cedido no Sporting de Xixón e, tras a súa saída do Deportivo, incorporouse ao Valladolid , no que xogou dúas tempadas en Segunda División (entre 1967 e 1969), antes de regresar a Galicia para fichar polo CD Ourense, co que disputou os seus dúas últimas tempadas en activo antes de retirarse en 1971.