A neglixencia do Fuenlabrada e a Liga logrou unir a cadro de persoal, club e afección
14 ago 2020 . Actualizado ás 05:00 h.«Non quedaba outra que defender a honra deste club». Claudio Beauvue acudiu á chamada, e iso que a escoitou de lonxe. «Máis de 5.800 quilómetros para estar co equipo», escribía na súa conta de Twitter antes de saltar ao campo a deixar ao Fuenlabrada sen play off. «Foi unha chea de tempo viaxando, pero valeu a pena. É a nosa paixón, estamos aquí para gozar e xogar este tipo de partidos. O fútbol lévanos a momentos así», razoaba o de Guadalupe (alá estaba cando recibiu a citación) na zona mixta que se improvisou nos arredores de Riazor.
«Collín un avión rapidamente para París, logo a Madrid e desde Madrid ata A Coruña, en coche», relataba acerca dun periplo que concluíu con visita á rede. Por fin. O ariete, que deixou o Celta en xaneiro, aínda non se estreou vestido de branquiazul. Fíxoo durante un choque con maior transcendencia anímica que clasificatoria. O equipo non tiña opción de abandonar as prazas de descenso desa táboa trucada por capricho da organización, pero a hora e media de birlo estival serviu para reagrupar ao cadro de persoal que levou ao Dépor do desafiuzamento de decembro a un descenso impugnado con marca de puntuación.
Foron moi poucos os ausentes nunha cita para a que nin sequera os lesionados ou sancionados (Dani Giménez, Somma, Uche, Bóveda...) buscaron escusa e cuxo desenvolvo só potenciou a unión de grupo fronte a esa adversidade que, por irresponsabilidade e xeitos, representa a Liga a través do Fuenla. O choque de luva branca torceuse coas bravatas de vestiario dun clásico lenguaraz como Sandoval, incapaz de conterse sequera ante o capitán branquiazul despois de que a entidade que o ten a soldo propiciase o seu esperpéntica detención en pleno paseo familiar.
Bergantiños e unha frase de Val
A tensión se desbocó ao final, cando os visitantes viron que o seu esforzo se perdía de súbito e algún, como Jeisson, quixo pedir contas ao ultrajado. Topou con Mollejo nunha disputa á que se apuntou mesmo un xuvenil como Juan Rodríguez e na que terció Bergantiños só para acabar facendo un novo á parte co adestrador dos madrileños, a quen deixou claro un lóxico desprezo que máis tarde puido facer extensivo a Jonathan Praena. Pequenas pezas dun duelo no que se pasou do tumulto entre rivais a unha última piña entre compañeiros. Contaxio de unión no vestiario. Segundo virus importado desde Fuenlabrada.
Tanta posta en escena quedou abreviada nun par de frases de Borja Vale. «Voume orgulloso. O que vivín tras o partido foi dos momentos máis emocionantes da miña carreira. Xuntarnos as persoas que tivemos o valor de vir e demostrar ese orgullo e que estamos a matar con este club, que tamén está a matar connosco». A frecha do parto do berciano é unha cita óptima para a retirada. El, que non sempre se sentiu ben tratado polo Deportivo, recuperou a conexión coa entidade e a súa contorna por conta allea: «Cando tocan aos meus, cando hai unha inxustiza que se ve por todos lados, alégrome que o fútbol nos puxese no noso lugar». E aí, a clave. O éDÉxustiza propagado por futbolistas, técnicos, directivos e inchada, facendo causa común por primeira vez en anos.
Centos de deportivistas desexosos de renovar a cegas, con sentenzas aínda por redactarse e unha Segunda B, ameaza fundada, que viu constantemente removidas a súa data de arranque e a súa composición. Non hai, máis aló do capitán, un xogador con futuro garantido no cadro de persoal. Apenas se rexistraron ausencias entre os citados para o último esforzo en Riazor, pero abundan os cedidos, os contratos en último suspiro e os cachés demasiado altos no caso de que o descenso se chegue a consumar. Os litixios abertos forzan unha demora na confección do proxecto 2020-2021 que pode resultar fatal. O bronce da terceira categoría minguaría o valor económico dun club en situación xa apurada. E aínda por riba, a batalla xerou unha incomprensible animadversión en medios, equipos e afeccións alleas. E con todo, ou precisamente por iso, o Dépor volve latexar.