Durante dous anos empeñouse Carmelo do Pozo en pregoar que en Segunda División non se pode competir con bos futbolistas. Que mellor obreiros que futbolistas vistosos. Que o que importa non é o talento, senón a harmonía do vestiario. E, sobre todo, que na Coruña non se tiña nin maldita idea do que é a categoría de prata do fútbol español. Viña el a ensinar o camiño a tanto ignorante branquiazul que cría que o camiño máis curto para chegar ás metas son as liñas rectas. Tampouco valía calquera para o banco. Só adestradores cun perfil moi marcado.
Deste xeito, en menos de 24 meses fixo noventa operacións entre saídas e entradas de futbolistas e técnicos, foi cambiando a estrutura deportiva do club e tratou de crearse un Deportivo a medida coa condescendencia dos dous consellos de administración que houbo. Quixo mandar máis que os presidentes.
O resultado foi un primeiro ano sen ascenso, a pesar de ter o terceiro tope salarial da categoría, e un segundo ano asinando os peores números dos 113 anos de historia da entidade.
Agora, aínda que aínda non hai nada feito, está a demostrarse que só había que pór un pouco de cordura. Aclarar que os bos son mellores canto peor sexa o nivel da categoría e que o adestrador tampouco ten por que ser un experto na división. Só ten que ter condicións.
Falta moito. E eses rebotes que entran poden volver irse fose aínda facendo a xogada do século. Pero o que conseguiu este Dépor, que acumula catro vitorias consecutivas coa nova dirección deportiva, demostra que os ignorantes tamén poden ser ilustres e saber máis que os oráculos.