O seareiro feliz ás portas

TORRE DE MARATHÓN

César Quian

Centos de afeccionados despiden ao equipo en Riazor tras reafirmar a comuñón coa bancada coa mellor asistencia

19 ene 2020 . Actualizado ás 19:50 h.

Nos días bos, cando na porta 0 óense cánticos de ánimo e non de guerra, ata os descartes teñen un papel importante. Futbolistas en traxe de domingo que abandonan o estadio os primeiros, para ir quentando á masa. Poucos mellores niso que Christian Santos, capaz de soster a mesma sorriso diante de decenas de cámaras distintas para pasar á posteridade dos arquivos dunha chea de móbiles.

Esgotado o tempo do venezolano, chegou, por exemplo, o de Montero, o primeiro dos titulares en deixar o vestiario e pisar a rúa, onde ninguén lle lembrou lagoas mentres cumpría co ritual da foto e o abrazo. Sete minutos desde que asomou a cabeza, en compaña dun sorprendido Beauvue, ata que posou por última vez antes de enfilar o aparcadoiro. Un rexistro que bateu de longo o seu amigo Mollejo.

Ao berro de «que sae o calvo» se arracimó a multitude, mentres un empregado do club trataba de manter un mínimo perímetro de seguridade entre o chanzo e os preto de douscentos seguidores do Dépor que agardaban xa nos arredores do campo ao prato forte.

O home do día, era o mesmo que o xoves. Fernando Vázquez. Pero antes que el houbo cántico para Dani Giménez e ata un simulacro do clásico de Álex Bergantiños. Só Bóveda, que recorreu á compaña dun carriño de bebé como desculpa, logrou abreviar cos autógrafos e as instantáneas. O lateral cumpriu polo menos co rol de prólogo porque ás súas costas asomou o míster, recibido xa de lonxe con ese himno breve, de nome e apelido, que cantaron entoaron preto de douscentos incondicionais, para acompañar ao si se pode.

Unha mostra reducida dos máis de 24.000 espectadores que alentaron ao equipo, sumando ata bater con fartura a mellor cifra de asistencia do curso. O son da bancada reduciu ao líder e sostivo a un grupo que arrincou o xoves como pechacancelas e concluíu a semana cheirando a favorito na Champions dos pobres que é a tranquilidade de Segunda. Apenas houbo baixas nos instantes finais do duelo. Ninguén quixo perderse a festa de despedida e os que fuxían só buscaban un bo posto ás portas.