O arxentino cumpre a súa segunda etapa na Coruña tras unha vida orientada ao patín desde que era un neno
07 dic 2019 . Actualizado ás 20:33 h.Hai quen sostén que Fabri tiña morriña da Coruña. Por iso regresou. Por outra banda, levando o hockey sobre patíns no corazón, poucos lugares hai como a cidade herculina para cumprir un soño de neno.
Fabri é Fabrizio Martín Ciocale (Buenos Aires, 1998), autor dun hat trick na última vitoria do Liceo, a que igualou a marca histórica de vitorias consecutivas do equipo verdibranco na OK Liga . A derrota ante o Taradell cortou o refacho, pero Ciocale permanece como unha das sensacións dun sobresaliente arranque de tempada. O mozo arxentino vive a súa segunda etapa no Liceo, tras ter fichado por primeira vez no ano 2016 como flamante internacional sub-20. «Aínda que no deportivo me atopaba incriblemente a gusto, foi moi duro vivir o día a día lonxe dos meus seres queridos. E necesitaba estar ben no anímico para poder xogar o Mundial», lembra. «É moi difícil emigrar, pero fomos caendo na conta de que no seu caso era irremediable, pola profunda paixón que sente polo hockey sobre patíns e que lle moveu sempre», explica a súa nai, Vanesa.
Esa intensidade coa que viviu amais dos patíns desde que tiña tres anos foi o compás que encamiñou a Fabrizio ata o Liceo, un dos clubs de referencia a nivel mundial.
Non foi unha decisión doado. Europa xa chamara ás súas portas, pero os seus pais sempre priorizaron a súa formación académica e ata que completou os estudos secundarios (incluso adiantando o último cuadrimestre) non tivo as portas da súa casa abertas. Agora estuda Administración de Empresas e Comercio Exterior. «É parte das responsabilidades que me puxen como obxectivo ao vir», di o xogador do Liceo. «A pesar da súa tenacidade e de ter conseguido logros como vestir a camiseta de Arxentina en dous Mundiais, nunca pensou profesionalmente no deporte», explica Vanesa.
Iso si, en canto puido, Fabrizio tomou a decisión de fichar polo Liceo de forma inmediata, pechando un ciclo que iniciou a súa bisavoa Concepción emigrando desde Lugo ata Arxentina. «Non tiven que pensarmo dúas veces. Era un club onde sempre quixen xogar desde que empecei a ver hockey europeo. Había xogadores que admiraba, e admiro moito e morríame de ganas de virme para acá. As miñas referencias non eran moitas, só ía motivado polo que me propuñan e pola miña ilusión. A idea de deixar a miña casa só entrou na miña cabeza unha vez que cheguei a España e caín na conta de que estaba sacrificando moitas cousas por cumprir o meu soño», relata.
Ese desexo íntimo comezara a forxarse no mesmo salón do fogar familiar, onde Vanesa e o seu esposo Juan (impulsores do espírito deportivo dos Ciocale) asistían aos partidos que Fabrizio e o seu irmán maior Gian (tamén xogador de hockey agora) improvisaban coa súa irmá Chiara (entón con só 3 anos) como sufrida porteira.
A súa primeira camiseta foi a do Vélez Sarsfield, o club do seu barrio, a súa segunda casa. Alí, este neno xovial e de xogo intenso protagonizou hilarantes episodios, xa que tiña por costume comer durante o quecemento, pero non calquera cousa: hamburguesas, doces... Nunha ocasión, un árbitro interceptoulle un choripán (típico bocadillo porteño de chourizo asado) en plena cancha. «Eu agardábao na banda coa súa alfajor preferido e, mentres probaba sorte lanzando a porta, ía coméndoo... fíxoo ata que chegou ao Liceo», relata cun sorriso Vanesa.
Xa como verdibranco, Fabrizio di sentirse «moi cómodo». «Sempre tiven esta idea na cabeza, quero crecer e afianzarme no Liceo e na OK Liga , estar entre os mellores do mundo e gañar moitos títulos», engade.
«A Coruña é unha coidade ideal para vivir», gabia Vanesa.