O menos preocupante da crise coa que empezou a tempada o Deportivo é a clasificación. E con iso xa parece case todo devandito. Despois de seis xornadas ten cinco pírricos puntos, os mesmos que o Mirandés, que ve a liga como recentemente ascendido desde a primeira das catro sitúes de descenso. A zona de cambio de categoría, pero cara ao pozo de Segunda B, ocupa o inicio de liga do Dépor. Aínda que, se o fracaso do final do verán do equipo só fose cuestión de que a pelotita entrase, o segundo proxecto de regreso a Primeira atoparía coartadas. Abonda mirar como ían a estas alturas de tempada outros clubs que remataron celebrando en xuño un ascenso. O último en remontar foi o Osasuna, pero cada ano algún dos boletos a Primeira remata en equipos que remolonearon o seu arranque durante agosto e setembro.
Se a clasificación non resulta o peor, o problema do Deportivo é todo o demais. Non ten xogadores diferenciais como a tempada pasada. Das mans salvadoras de Dani, o entendemento de Duarte e Marí, a capacidade para asociarse de Expósito, a clase de Carlos Fernández e a eficacia de Quique González, o deportivismo pasou a ver os partidos á espera de que caia unha faltita preto da área para que Aketxe envenene o balón cara á portería contraria. O persoal salpicouse de incógnitas, e algúns rapaces que parecían preparados para dar un paso adiante na súa progresión aínda miden as diferenzas entre foguearse nun filial ou aparecer de esporádicos acompañantes na elite, a levar o peso dun aspirante ao ascenso. Gaku e Vicente Gómez... xa tal. E outros tantos se recuperan de lesións. Que queda ao Deportivo? A impagable honradez de Álex Bergantiños, o rendemento do novo lateral esquerdo e só algunhas intermitencias de Koné.
Mentres non atopa a fórmula para dar orde, seguridade defensiva e identidade ao equipo, porque todo parece faltarlle por agora ao Deportivo de Anquela, ao adestrador agradéceselle a sinceridade coa que recoñece todos os males deste «desaguisado». Pero esa crueza, tan afastada dos modernos manuais de coaching que converten as comparecencias dos adestradores en infumables discursos calcados de libros de autoaxuda, tampouco xoga ao seu favor. A bancada se impacienta, afloran as dúbidas sobre ese dubitativo «a ver» co que se referiu á súa seguridade para arranxar a situación e o nerviosismo vai subindo cara ao palco.
Ten arranxo, entón, este Deportivo? Só se se baleira rápido a padiola, Anquela atopa pronto unha identidade e un puñado de futbolistas esvaecidos xustifican as expectativas coas que se adoitan acompañar no verán as fichaxes en Riazor e que tantas veces desaparecen coas primeiras néboas do outono.
