O futbolista de Sada, que ten agora 23 anos, repasa a súa fugaz carreira de seis tempadas, do debut co Dépor e os adestramentos co Barça ao paro
13 sep 2019 . Actualizado ás 16:12 h.Só faltan dez días. O 22 de setembro terán pasado seis anos desde a última vez que xoguei en Riazor.
Tiña 17 e moitos pensaban que ía ser a próxima estrela do Deportivo. Eu mesmo críame xa parte do equipo, recentemente chegado do Xuvenil. Foi despois daquel verán estraño, cando Fernando Vázquez nos incluíu a Dani Iglesias e a min dentro do grupo que se foi concentrado a Monforte. Unha chea de canteiráns á espera de que o club salvase a mala situación económica e puidese fichar. A situación era amolada, pero nós gozabámolo. Todo o mundo nos trataba de dez e como viamos que non chegaban xogadores, conforme ían pasando os días e os amigables, iámonolo/iámosnolo crendo. Dani e eu pensabamos «oxalá poidamos REVISAR ir convocados». E chegou o primeiro partido oficial, e o meu nome estaba na lista.
Nas Palmas só xoguei tres minutos. Gañabamos e expulsáronnos a Culio; eu saín ao final, para perder tempo. Non mo cría. Cando ía saltar ao campo, o linier díxome: «Que, estás nervioso, rapaz». Non cheguei a tocar o balón, pero volvín a casa eufórico. Juan Carlos [Real] levoume en coche a Sada, que estaba de festas. Cheguei ás tantas da mañá e funme a celebralo cos meus amigos, co chándal posto. Na xornada seguinte estreeime en Riazor. Con Dani, o meu mellor amigo no mundo do fútbol. Ningún imos esquecer aquel día.
Seguín traballando co primeiro equipo, pero a miña cabeza estaba no Xuvenil. Notábase nos detalles. Levábame aos adestramentos o mesmo taxista de sempre, desde Sada, e custábanos ser puntuais. Adoitaba chegar cinco minutos tarde, ata que un día me dixeron «ti, anano, que é iso de chegar sempre o último». Non controlaba esas cousas, pero todos me botaron unha man. O míster tratábame con moitísimo cariño. Marchena foi como o meu pai no vestiario. Dábame consellos, coidábame. Ata houbo un día que quedei a durmir na súa casa e ao día seguinte fíxome o almorzo e levoume a adestrar.
O meu primeiro partido de titular foi en Tenerife, e ao día seguinte, nos xornais empezouse a falar do interese do Castela e do Barça. Logo fun a un partido coa sub-18 galegas en Santander. Ao acabar, o seleccionador díxome que viñeran a verme de Barcelona. Uns meses despois, o meu representante confirmoume o interese, e no verán chegou a oferta. O primeiro equipo había ascendido, aí xa non tiña sitio, e o filial estaba en Terceira. Non o dubidei.
Foi difícil. 18 recentemente cumpridos. Nunca saíra de casa. Acababa de botarme noiva, que amais era menor de idade. Por sorte, tanto ela como a miña familia e os meus amigos arranxáronllas para vir verme seguido. Case non tiven ocasión de pasalo mal. E iso que as cousas se torceron, aínda que arrincaron moi ben. Eusebio deume confianza, eu era o máis novo do Barça B e púxome de titular en Segunda. Pero empezamos a perder partidos e aos poucos deixei de contar. Iso si. Tiven tempo de vivir un momento espectacular.
Eu acababa de volver de xogar coas sub-19 e Eusebio comentoume que nesa xornada non me ía a convocar e que podía irme a casa. Estaba a piques de sacar os billetes, metera xa os datos do cartón, e chamáronme para dicirme que ao día seguinte adestraba co primeiro equipo. Recordo que me botei a tremer. Esa noite non durmín.
Roldo eterno no Barça
Por sorte subiu comigo outro mozo do filial. Así foi un pouco máis doado. Iso si, metéronnos aos dous no centro do primeiro roldo e case non conseguimos saír. Foi unha gran experiencia, pero as cousas non tardaron en torcerse. Despediron a Eusebio e o seguinte adestrador non me deu case ningunha oportunidade. No verán lesioneime, o equipo descendera, e quedou claro que non ía seguir. Funme a Leganés no último día de mercado. Aquel foi o meu gran erro.
Non se que pasou aí, nin que intereses houbo para levarme, pero eu non encaixaba en absoluto o perfil de xogadores que buscaban no club. Desde o primeiro momento fixéronme traballar case á marxe do grupo. Foron meses durísimos. Por sorte, o meu irmán veu a vivir comigo, Dani Iglesias estaba a xogar no Guadalaxara, e no Leiga estaba Pablo Insua e había un vestiario espectacular. Pero no futbolístico, por primeira vez pensei en deixalo, en coller as maletas sen dicirlle nada a ninguén e plantarme de volta en casa. E que pase o que teña que pasar.
No inverno funme ao Compos. Volta a Segunda B, cunhas ganas enormes de gozar do fútbol. E o que conseguín. Fredy, o míster, foi clave. Dalgún xeito, volvía empezar.
De aí, ao paso polo Racing. O mellor dos meus últimos anos. 36 partidos a bo nivel e un gol do que por uns días falou todo o mundo. Ata me chamou Manolo Lama para entrevistarme. Non habería máis momentos felices na miña carreira cara a onde estou agora; polo menos, a nivel individual. Iso, seino dous anos despois.
Porque no curso seguinte fixen a pretemporada co Dépor, e ata se comentou a posibilidade de que houbese un sitio para min, pero eu tiña claro que non. E non me importaba regresar ao filial. Ademais tiña idade para alternar equipos, pero cando todo parecía ir ben, empezaron as lesións. E non acabaron máis.
O ombro saír varias veces ata que me operei. A recuperación estirouse e volvín case para o play-off. Aos poucos meses, xa o verán pasado, un racho muscular, e a pubalxia despois. Pensei varias veces na retirada, pero só se xogar ao fútbol. Cando me recuperei, o Fabril xa estaba en Terceira e o meu contrato a piques de acabar.
Que pasou despois? O meu representante, que había ido espaciando os seus contactos, deixou de chamarme. Acabou xullo e decidín romper con el. Empecei a buscar pola miña conta, pero en Segunda B a maioría de equipos só tiñan fichas sub-23. Chegou a famosa criba: desapareceron quen só estaban por interese. Acabou o mercado. Repetíanse situacións incómodas. E sigo buscando, con 23 anos, en calquera parte. Agora, mentres agardo, prefiro a noite. Cando ninguén pregunta onde vou xogar.
