¡Como seguimos sufrindo, Martín!
Arsenio Iglesias e Lasarte reencóntranse na Coruña e lembran con nostalxia o seu abrazo no campo do Betis hai 27 anos, cando o Dépor gañou a promoción que lle permitiu manterse en Primeira
Ana Iglesias
Un ano para a historia: 1992. Dous homes para a historia: Arsenio e Lasarte. Unha promoción para a historia: a disputada fronte ao Betis. Un abrazo para a historia. Un sufrimento para a historia. E... 27 anos despois, un reencontro para a historia.
Faltan uns minutos para a unha da tarde. Martín Lasarte Arrospide (Montevideo, 1961) pasea pola recepción do Hesperia Coruña. Mira o reloxo. Está algo nervioso. Agarda unha visita. Un reencontro que leva tempo resistíndose. Dous anos antes, La Voz púxoo en contacto mediante unha conversación telefónica co home ao que agarda. Xa aquel día, citáronse para verse. Aquela intención convértese en realidade. Está a piques de volver abrazar a unha persoa coa que compartiu 3 anos da súa vida. Á que admira e quere. Pola que sente un profundo respecto e admiración.
A espera non se prolonga moito. Puntualidade británica. Á hora marcada, ábrese a porta e aparece o mestre. Arsenio Iglesias Pardo (Arteixo, 1930). Comparece en compaña do seu fillo Pablo, en quen se apoia. Porta lentes escuras e un bastón que utiliza con elegancia. Dous dos referentes da historia do Deportivo, de novo, fronte a fronte. Míranse. Abrázanse. Camiñan. E comparten unha hora de conversación na que os recordos e a emoción flúen.
O uruguaio, que anos atrás afeitara o seu poboado mostacho, loce agora unha perilla branca. Non todo o mundo o recoñece á primeira. Por iso, dúbida se Arsenio o fará.
—Lasarte (L): Que moderno, aí coas súas lentes. Sabe quen son?
—Arsenio (A): Martín.
—L: ¡Ben!
—A: Alégrome moito de verte .
Uns poucos metros e unha planta separan a entrada do hotel da sala reservada para o encontro. Moitos son os recordos que aparecen. «Acórdase de Sevilla, Martín?». O excentral responde rápido: «Como para esquecelo, míster. Como sufrimos... En especial vostede».
Aquela promoción e tres anos de convivencia, que se inician co debut do futbolista en Atocha. «Eu viña de proclamarme campión da Intercontinental e seguramente se agardaba algo diferente. Algo mellor. Case non me falaba. Moi pouco. Eu estaba solitario. E fomos xogar un partido a Atocha. Eliminamos á Real por penaltis. Foi o meu primeiro partido. O primeiro balón é longo cara a Goikoetxea, alonga a pelota, eu calculo e co corpo cargo. El cae contra a bancada. Toda a xente empezou a putearme en todos os idiomas. Pero para o meu era importante. Marcaba un territorio. E vostede no entretiempo dime: ‘Está ben? Pode seguir?' Vostede estaba contento». Arsenio ri: «Martín ten bo humor...».
O pasado, o presente e o futuro mestúranse durante a charla. «E dígame, Martín, cando o van traer para adestrar ao Deportivo?». O uruguaio sorrí: «Oxalá se dean as circunstancias algún día». «Ten que vir», insiste Arsenio.
Mestre e discípulo míranse. Sorrinse. Trinta anos e dez mil quilómetros de distancia sepáranos. O cariño, o respecto e o escudo do Deportivo úneos. O discípulo agarra a man do mestre. Acaríñaa emocionado e segue lembrando. Conta como co paso dos anos foi utilizando algúns métodos e expresións do querido adestrador. «Un día, un compañeiro saíu na prensa dicindo que non entendía como non xogaba máis, que isto, que o outro...Vostede foi a falar con el e díxolle que non había problema, que, se quería, a partir de entón adestrase el ao equipo e que xogaba vostede. Propúxolle un intercambio de roles (ri). Pareceume unha resposta tan boa que co tempo a utilicei eu algunha vez cando algún me protestou ou me puxo caritas».
Os minutos pasan, pero Arsenio non perde o humor. Aínda que os anos afectan, mantén a lucidez. En ocasións, cústalle soster o ritmo do discurso. Pero só verbalmente. A mente está perfecta. E a memoria. Sentado, cun sorriso, lembra que ten 88 anos. Agarra forte o bastón e dá golpes contra o chan: «O poder... O poder...», reafírmase.
Lasarte mírao. Pasan uns segundos e alza a voz: «Unha estatua, temos unha estatua... Bo, un busto». «Si, Martín, si», respóndelle o entrañable Arsenio, que comeza a contarlle unha serie de anécdotas de partidos seus como futbolista: «Eu xoguei co Granada a final de Copa contra o Barcelona. Perdemos 4-1. Marquei o gol noso. Pero, ao día seguinte, o xornal equivocouse e puxo que o meteu outro. E de cabeza marcouno», laméntase Arsenio. O home que fixo ao Deportivo campión de Copa empeza a repasar nomes de futbolistas cos que compartiu vestiario ou aos que adestrou e que lle deixaron pegada: «No Hércules estaba Santoro. Como vostede, Martín, outro señor. Nunha ocasión, Ballesta foise a Arxentina e díxenlle: 'Carlos, pregunta por Santoro, que é un señor e vaiche a axudar'. E vaia se o axudou».
O excentral mete baza. Pregunta por Ballesta, por Franganillo, os dous grandes escudeiros de Arsenio. Apenas se separaba de ambos, só cando se montaba no seu Seat 132 Supermirafiori. Cando se subía nel, o persoal descansaba, porque o técnico era estrito e con carácter. Lasarte inicia feliz o relato doutra anécdota: «Tocaba descansar, pero nós fómonos ao Zúric (cafetería situada en fronte do estadio de Riazor). Estabamos tomando uns refrescos e unhas tortillas. E, nisto, que vemos que vostede vén cara a nós. Non se sobe ao coche, segue e entra. Non sabiamos que facer. Todos escondendo as tortillas. Toma a palabra e dinos que está de aniversario e que estamos todos invitados a tomar o que queiramos» (Risos).
Historias e nomes e máis nomes que empezan a repasar: «Míster, o outro día estiven con Jon Aspiazu, acórdase —Arsenio, asente—. E con quen estou moito en contacto é con Pello Uralde. E el contábame un día que vostede sempre lle dicía: 'Pello, menos bailoteo e máis traballar' (risos). Tamén manteño relación con Raudnei». O Bruxo asente a todo e segue lembrando el futbolistas: «Martín, vostede non coincidiu con Huapaya... Dicíame que estaba moi esixido», comenta mentres non pode conter o riso: «¡Estaba esixido!», salienta.
Huapaya, un peruano, que fai que o continente americano volva coarse na conversación.
—L: Un día contoume que viaxara a Uruguai e que lle levou veinti...
—A: Trinta horas —interrompe Arsenio—. Pero logo volvín e xa foron só 12. Porque xa había reactores...
Trinta horas que non chegarían para lembrar todos os momentos emocionantes que Arsenio e Lasarte, Lasarte e Arsenio brindaron ao Deportivo. Dúas iconas branquiazuis, cuxo abrazo se converteu en símbolo para toda unha xeración. En parte dunha historia na que aínda non había títulos, pero si un sentimento que está por amais de calquera éxito deportivo. Aquel abrazo serviu para celebrar unha permanencia e para unir aínda máis a dúas das figuras máis carismáticas dunha historia centenaria.
