Samuele chegou ao Espanyol moi novo, un ano antes de que eu deixase o equipo. A casualidade quixo que fósemos veciños. Viviamos porta con porta e viña moito a comer á miña casa.
Pochettino era o adestrador naquela tempada e confiaba moito nel. Foi unha tempada difícil, creo lembrar que estivemos dezaseis xornadas en descenso, e cando chegou Javier Aguirre decidiu deixar as opcións de salvación en mans dos veteranos. E conseguiuno.
Creo que aquel ano lle veu ben. Serviulle para coñecer a Liga e competir ben no seu primeiro ano, algo que é moi complicado. E alégrome de que chegue ao Deportivo, é un goleador, traballa moito e ten moita máis experiencia que entón. Oxalá sexa importante.
Desde entón seguimos falando moito. Xa o ano pasado díxome que houbo algo co Dépor. Eu xa lle comentei o que significa este escudo e que o obxectivo está claro, é un gran club e el sábeo. Díxenlle que o van tratar moi ben e que a xente, por amais de todo, o que quere é que o dea todo, que pelexe cada balón e que se o fai estará como en casa. É un club especial e encantaríame que lle vaia ben.
El é un mozo tranquilo e moi caseiro, e dos que fai vestiario. Nunca tivo unha mala palabra cando deixou de contar en Barcelona. Agora ten a oportunidade de asentarse.
Ser canteirán dun gran club como o Inter de Milán non é doado e acabou encadeando cesión tras cesión, pero é un gran xogador. Estivo moi ben en equipos como o Xirona, por iso moitos clubs quixeron contar con el e oxalá no Deportivo sexa onde acabe por quedar. Xa lle dixen que a ver se supera o meu: sete anos e tres títulos. O que é seguro é que meterá máis goles. O resto, sen dúbida, por traballo non vai ser.