O Teresa Herrera do 2001, antesala do Centenariazo e primeiro desgusto de Zidane en España
TORRE DE MARATHÓN
O Deportivo venceu ao Madrid dos Zidanes e Pavones cunha actuación estelar de Víctor
09 ago 2019 . Actualizado ás 15:58 h.Os 2.800 millóns que o Deportivo pagara ao Espanyol, a fichaxe máis elevada da historia do club aínda hoxe, para poder traerse a Sergio González a Riazor dous días antes quedaban en nada fronte ao dorsal 5 do Real Madrid. Sergio non chegou a tempo para xogar o Teresa Herrera do ano 2001 no que si estaba Zinedine Zidane. Aínda en pleno cambio de euros a pesetas, era difícil saber que cifra mareaba máis. 71,6 millóns en moeda europea. 12.500 millóns de pesetas. O francés plantouse sobre o céspede de Riazor aquel 12 de agosto sobre o verde tras eliminar a o Cruz Azul nas semifinais. Os coruñeses desfixéronse sen demasiado apuro do Nacional de Montevideo.
Aquel fútbol non sabía de números vermellos. Só os daquela pretemporada de dorsais atípicos. E camiseta sen publicidade. Molina; Manuel Pablo, Hélder, César e Capdevilla; Émerson e Duscher nun rochoso centro do campo; Víctor e Amavisca nas ás; Valerón servindo balóns a Makaay no once de Irureta. Vicente del Bosque probou con César, Míchel Salgado, Geremie, Iván Campo, Karanka, Flavio, celades, Zidane, Raúl, Figo e Morientes. Os dous últimos campións fronte a fronte. Os dous próximos finalistas de Copa do Rey cara a cara. Todos eles, rodeados de máis de 30.000 persoas.
O Madrid comezou mandando. «A situación de excesivo repregamento tanto de Duscher como de Émerson fracturaba o equipo pola metade e illaba a Valerón e a Makaay, que naufragaban en punta. Nese vasto deserto central, Flavio, Celades e Zidane atopaban o caldo de cultivo adecuado para trenzar xogadas», dicía a crónica de La Voz de Galicia ao día seguinte. Os brancos buscaban principalmente a Luis Figo. O portugués, primeiro desembolso ultramillonario de Florentino, xa superara o seu primeiro ano como branco levantando o título ligueiro. Zidane, segundo ballón de millóns, acompañaríalle aquel curso para metas maiores. Tamén ese ano Pavón uniuse ao primeiro equipo, pero foi máis titulares que fútbol. Xa como adestrador branco recoñeceu que nunca lle gustou aquilo de Zidanes e Pavones.
Foi precisamente o portugués o que abriu a lata. Pero foi unha miraxe. Víctor Sánchez do Amo fixo estragos. Karanka tivo pesadelos esa noite cos mil e un quiebros que o exjugador branco inflingió á defensa. El púñaas e os dianteiros remataban. O primeiro fíxoo Makaay co seu clásico cabezazo picado para bater a César. O segundo, xa no segundo acto, fíxoo Tristán -aquela tempada acabaría como pichichi- que o celebrou con ganas. Iván Campo lle había boto voar polo aire e só o feito de que a pretemporada tamén adoite notarse no número de cartóns sacados polos colexiados salvoulle de ver a vermella.
Nunca Riazor volveu ver as bancadas tan poboadas no decano dos torneos estivais. Os anos anteriores as finais foron protagonizadas por equipos da talle do Lazio, Boca Juniors, Celta , PSV, Juventus, Barcelona, Sao Paulo, Bayern de Munich... Tras aquela edición do 2001 chegou Cruz Azul, América de México , Peñarol. Só o Atlético e o Milan volveron elevar o cartel aos límites aos que A Coruña estaba acostumada. A afluencia caeu. 8.000 almas eran xa ao final da década.
O verán do 2013 o Real Madrid volveu á Coruña para disputar o torneo. Gañou 0-4 nunha edición a partido único co Deportivo en Segunda División. Todo era distinto.