Os resultados leváronllo por diante. O fútbol é tan marabilloso como maldito e che encumbra o mesmo que che afunde. Dá igual as horas que lle dedicaches, os desgustos, os sufrimentos.... Todo importa pouco se a pelota non entra. E os que che aplaudían entón piden a túa cabeza. E é que, efectivamente, o fútbol é así.
Tino Fernández decidiu guindar a toalla despois de que o Dépor teña sufrido un afundimento sobre o céspede tan terrible como inesperado e despois de que desde a bancada háxase pedido a súa dimisión e a do resto de conselleiros.
Se houbese que glosar a etapa de Fernández Pico á fronte do club habería que analizala por capítulos. No primeiro deles tocaría falar da súa valentía. A dunha persoa que non se asustou ante un reto que era case imposible, o de resucitar a un morto, que é a herdanza que lle deixou Lendoiro. Non esquezamos que chegou á presidencia dun club que estaba a protagonizar o maior concurso de acredores do fútbol español, con 160 millóns de débeda. Unha barbaridade que facía que moitos non desen un duro pola supervivencia da entidade. E o certo é que nunca saberá a afección o verdadeiramente preto de desaparecer que estivo o club. Con dedicación, perseveranza e con apoios, que todo hai que dicilo, sacou adiante o Deportivo e deulle viabilidade.
Logo fallou a quen creron que con alguén tan serio á fronte pediríanse responsabilidades ata o final. E entre o fiscal e a súa decisión de dar carpetazo ao caso, impediron que o deportivismo tivese de verdade a oportunidade de resarcirse dos danos causados. A valentía que tivo ao principio, faltoulle no momento de enfrontarse a Lendoiro.
E logo a cuestión deportiva, que non foi afortunada. Puxo moita vontade, pero as cousas non saíron ben e foron de mal a peor ata chegar a este estraño afundimento que ninguén se explica.
O caso é que Tino dixo basta. E soubo escoitar á bancada de Riazor. Colleu un club morto en Segunda División e en Segunda vai camiño de deixalo, pero vivo. A súa renuncia e a do seu equipo directivo, hónralles. Non levaron diñeiro, nin gloria, pero entregáronse en corpo e alma.
Agora toca preguntarse quen será o seguinte. E agardar que apareza algún candidato solvente que veña a servir e non a servirse do Deportivo. E mentres, cabe agardar que o persoal, que cobra puntualmente as súas nóminas, reaccione dunha vez e agárrese ao soño do ascenso a Primeira.