A destitución de oito adestradores, as marchas de Fernando Vidal e Ríchard Barral e o descenso, principais lunares de éraa Fernández e a súa xunta
24 abr 2019 . Actualizado ás 21:57 h.A derrota do domingo fronte ao Estremadura e os berros de dimisión, por parte dun sector da afección, foron a gota que colmou o vaso da súa paciencia, abatido polos desgustos que lle producía o cargo. O dirixente coruñés, de 53 anos, deixa o club despois dun lustro de xestión, no que se viu lastrado por non ser capaz de dar coa tecla no apartado deportivo, que ao final é o máis visible para o afeccionado.
O feito de ter destituído a oito adestradores en cinco anos é só un síntoma dos tumbos que ha ir dando o proxecto deportivo de Tino Fernández ao longo deste lustro. Cando colleu o club, o equipo estaba en Segunda e logrou o ascenso esa mesma campaña, para logo pasar catro tempadas seguidas na elite do fútbol español. Con todo, o descenso do pasado curso e a mala situación do actual (a 10 puntos do ascenso directo e a 4 do play off), acabaron coa paciencia dunha afección, que pediu a súa dimisión durante o partido do pasado domingo. Ao longo deste lustro, confiou a dirección deportiva a Richard Barral, nun primeiro momento, e a Carmelo do Pozo, desde hai un ano. Pero faltou dar coa tecla á hora de elixir un adestrador que dese estabilidade ao proxecto no tempo.
Ascenso a primeira
Un inicio esperanzador. Fernández e a súa xunta colleron as rendas do club oficialmente o 21 de xaneiro do 2014. O Deportivo estaba na categoría de prata e ocupaba a segunda posición, cun punto de vantaxe sobre o Eibar. O adestrador era Fernando Vázquez e o directivo responsable da parcela deportiva sería Fernando Vidal. A felicidade era case completa, tras aquel 31 de maio no que se consumou o regreso a Primeira, cun equipo no que os canteiráns gozaron de moita presenza durante aquel curso.
Primeira crise
A destitución de Fernando Vázquez. Tino Fernández tivo que afrontar o seu primeiro momento complicado cando o 8 de xullo, a pouco de empezar a pretemporada, anunciou a destitución de Fernando Vázquez. «Estou asombrado, é coma se roubas un chourizo e métenche 50 anos de cárcere. O cesamento non se entende e sospeito que pode haber outro tipo de circunstancias [fixera unhas declaracións nas que manifestaba as dificultades para fichar]. Que me digan en que fallou Fernando Vázquez como profesional», explicou o técnico. A súa substitución no banco foi Víctor Fernández, pero non acabaría a tempada e sería substituído por Víctor Sánchez do Amo.
Caso jimmy
A fractura social e a «marca maldita». En novembro do 2014, un afeccionado do Deportivo resultou morto nas inmediacións do Vicente Calderón, tras unha presunta rifa multitudinaria entre ultras branquiazuis e do Atlético de Madrid [o caso segue na xustiza]. A súa firmeza no trato do asunto e o peche dunha bancada xerou o rexeitamento dunha parte concreta da inchada, que lle acusou de non estar ao lado do deportivismo.
Bandazos
Cambios constantes de perfil de adestrador. Despois dunha tempada 16-17 resolta sen destitucións, co equipo clasificado en décimo quinta posición, pero cunha crise de autoridade no vestiario polos enfrontamentos entre xogadores e o adestrador, o Deportivo prescindiu de Víctor Sánchez do Amo e asinou a Gaizka Garitano, unha aposta persoal do director deportivo Ríchard Barral. O vasco aguantou medio curso e Pepe Mel acudiu ao rescate para acabar salvando ao equipo. Tres adestradores en menos dun ano, cada un cun estilo moi diferente.
Un adeus crave
A saída de Fernando Vidal. O 3 de outubro do 2017, o conselleiro responsable da área deportiva, Fernando Vidal, dimitiu sen querer profundar nos motivos que o levaron a deixar o club: «Non me sentín todo o cómodo e a gusto que desexase. Hai razóns que me fan tomar esta decisión que transmitín ao noso presidente e que pertencen ao noso ámbito privado», dixo. Vidal era unha peza crave dentro do club. Fora o gran impulsor do mellor Fabril da historia, pero deixara de ter peso na toma de decisións do primeiro equipo e optou por deixalo.
A marcha de barral
Sen director deportivo, a metade de tempada. Pepe Mel durou no cargo 9 partidos naquel curso 17-18 e foi substituído polo técnico do filial, Cristóbal Parralo. Pero ademais, no medio dunha mala situación clasificatoria en Primeira División, o club anunciou por sorpresa, o 2 de xaneiro do 2018, xusto cando se abría o mercado invernal, a saída de Richard Barral. «Voume deixando amigos. Chegamos a un acordo total, levabámolo falando un tempo e chegamos a unha decisión definitiva», dixo o director deportivo saínte. O club quedou sen unha cabeza visible na área deportiva, máis tarde substituíu a Parralo por Seedorf, e o equipo descendeu con semanas de antelación, dando unha imaxe nefasta que comezou a desquiciar ao deportivismo.
Refuxiado en Carmelo do Pozo, para devolver ao equipo a Primeira División
Tino Fernández escoitou as voces críticas que o acusaban de intervencionista na área deportiva do club, e apostou por un golpe de temón o pasado verán. Así, nomeou a Carmelo do Pozo como novo responsable da dirección deportiva do club. El sería o encargado de propor ao adestrador e de conformar o persoal que subise ao equipo a Primeira División. «Vimos dun modelo onde o consello foi avalista das decisións. Esa é a realidade. A única decisión tomada sen o visto e prace da dirección deportiva foi no seu momento a contratación de Víctor Sánchez do Amo. O resto, tanto para incorporar xogadores, técnicos como rexeitar, tomouse a proposta que tiña o visto e prace da dirección deportiva», defendeuse durante a presentación de De o Pozo, o pasado 8 de maio.
Con todo, aínda que a situación deportiva foi máis ou menos aceptable durante a primeira volta, o proxecto decaeuse na segunda, coa acumulación de empates e derrotas. Natxo González acabou pagando os pratos rotos e foi destituído hai 15 días como un xesto desesperado por frear a caída. Pero o nomeamento de José Luis Martí tampouco parece taponar a ferida e, tras dúas derrotas consecutivas, o Deportivo parece xa descartado para loitar polo ascenso directo (a 10 puntos da segunda praza) e está lonxe do play off (a 4 puntos do sexto).
A chea de Riazor
A afección deportivista foi historicamente benévola á hora de realizar algunha crítica, en forma de pitos ou panos brancos. Con todo, poucas veces víuselle tan enfadada como se manifestou durante os partidos contra o Raio Majadahonda e ante o Estremadura.
Ante o equipo de Almendralejo, mesmo ao descanso houbo unha forte pitada e berros de «fóra, fóra», mentres que durante a segunda metade aumentaron os cánticos de «directiva dimisión». Poucas veces ao longo da historia, o deportivismo manifestouse en tales termos, e con tanta enerxía. Un feito que foi determinante para que Tino Fernández e o seu consello de administración anunciasen a súa intención de convocar unha Junta Extraordinaria de Accionistas, na que presentarán a renuncia aos seus cargos.
Un final a cinco anos, nos que á xunta directiva saínte custoulle atopar a tecla acertada na parcela deportiva.
